6 ημέρες και 1 νύχτα: ΣΤΗ ΣΑΤΙΡΑ ΤΣΙΡΟΤΟ…

Τις αφήνω για πρώην υπουργούς παντός καιρού και πάσης αρπαγής, που ξεκίνησαν από μπατήρια και που προκλητικά επιμένουν ως σήμερα να παραμένουν γείτονες του Ηρώδειου και να διατηρούν αρχοντικό στην οδό του Νιόνιου του Αρεοπαγίτη.

Η δική μου ταπεινή ιδιοτροπία είναι τα πρωινά του Σαββάτου να μαζεύω τις ειδήσεις της εβδομάδας που πέρασε, να τις απλώνω στίβα στο γραφείο μου και να τις σχολιάζω. Εφημεριδοφάγος από κούνια, από εποχής «Διάπλασης των παίδων», όταν οι παίδες είχαν την τύχη να μην έχουν εμπιστευθεί τη διάπλασή τους σε καμιά κ. Άννα Διαμαντοπούλου.

Σε ορισμένες εφημερίδες μάλιστα, ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση, έχω και μερικές με σελίδες «σεσημασμένες» που δεν τις αφήνω ποτέ, άλλοτε για να συμφωνήσω μαζί τους και να πω «ορίστε, κύριοι, που έχουν κι άλλοι τα ίδια μυαλά με εμένα» κι άλλες φορές που δεν συμφωνούμε, δεν τα βρίσκουμε και χαλάει η «χημεία» μας, που λένε, και αναγκάζομαι για να ξεδώσω να ανοίξω την τηλεόραση και να πέσω επάνω σε καμιά αγουροξυπνημένη Ναταλία Γερμανού και να γίνει το Σαββάτο μου Παρασκευή και 13.

Την περασμένη εβδομάδα έπεσα επάνω στην είδηση που κι αυτή την είχε μονάχα το «ΠΑΡΟΝ», ότι το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο τιμώρησε τον Λάκη Λαζόπουλο για δυσμενή τηλεοπτικά του σχόλια, κάνονας μάλιστα και μαθήματα, προφανώς σε όλους μας, ότι ο Αριστοφάνης, το συνηθισμένο καταφύγιο των σατιρικών όταν δέχονται επιπλήξεις σοβαροδίαιτων επικριτών, έγραφε «σε άλλες εποχές, για άλλους θεατές και με άλλες αντιλήψεις περί σάτιρας» και κάτι άλλες τέτοιες χοντρές αστειότητες…. Και ενώ ως αφελής περίμενα να δω ξεσηκωμένα, αν όχι όλα, τουλάχιστον τα μισά μέλη της Ένωσης Συντακτών, να λένε στα μέλη του Ραδιοτηλεοπτικού:

«Τι λέτε, ρε υπνοφόρα μέλη; Κάθεστε καλά που θα βάλετε τσιρότο στο στόμα και υποδεκάμετρο στα όρια της σάτιρας;», και, αντί γι’ αυτό, μούγκα, αφασία, καταστολή.

Και καλά, δεν λέω για τον Λάκη που είπε τα δικά του, που είχε και δικαίωμα και υποχρέωση να απαντήσει και που τους είπε τα πρέποντα. Όμως οι άλλοι; Με μοναδική εξαίρεση την αθυρόστομη ξανθιά, με το «μαζί σου, μέχρι εδώ, η φωνή σου φωνή μου, η οργή σου οργή μου» με τις σαββατιάτικες «πρόκες» της, όπως έλεγε τις «σατιρικές αιχμές», ο εμβληματικός ποιητής και αξέχαστη γνωριμία της σαλονικιώτικης θητείας μου, ο Μανώλης Αναγνωστάκης και αδελφός της σπουδαίας θεατρικής μας Λούλας Αναγνωστάκη. Και αλίμονο στη φτώχεια μας αν δεν υπάρχει και η σάτιρα για να μιλάει με την «προσωπική» και την «έξω από τα δόντια» γλώσσα για να ξεφωνίζει, όχι βέβαια ότι αυτά τα μοσχάρια του πολιτικού μας βουστάσιου διορθώνονται, χώρια βέβαια που πολλές φορές και οι ίδιοι διαμαρτύρονται, ιδιαίτερα στην επιθεώρηση, αν ξεχάσεις να τους «κράξεις» με το «λογάκι σου» για να θυμίζουν ότι υπάρχουν και ότι παραμένουν πάντα μέσα στην πολιτική λαχανόσουπα. Μόνο που στο σημερινό χάλι που βρισκόμαστε, δεν είναι πια το λογάκι που τους βοηθάει, αλλά η «εικόνα» που ασυδώπητη αποκαλύπτει τον πανικό τους και θυμηθείτε το αλαφιασμένο τρέξιμο, όπως το «τσάκωσε» ο επιδέξιος κάμεραμαν, του κ. Καστανίδη, που αναζητούσε κάπου να χωθεί για να μπορέσει να κάνει την τηλεοπτική κυβερνητική του απολογία, προφυλαγμένος από νέες ανεπιθύμητες λαϊκές επιθέσεις με καφέ και με γιαούρτι, υποβαθμίζοντας τον τελευταίο καιρό το ανυποχώρητο και λαλίστατο «προφίλ» που είχε φτιάξει και που επανειλημμένα του το είχαμε αναγνωρίσει.

Αν και δεν βρισκόμαστε πια σ’ εκείνη την απλοϊκή εποχή όπου τα αντικείμενα της σάτιρας ήταν τα φρύδια του Καραμανλή, η κότα του Τσάτσου, το παρδαλό κατσίκι του Τσαλδάρη και οι εξακοντιζόμενες κοτσανολογίες από τις χειλάρες του Μαρκεζίνη, τόσο απόμακρα πια όλα αυτά από τη ζοφερή μας πραγματικότητα, έτσι που αν υποθέσουμε ότι τα θυμόμαστε, κάτι που συχνά το έχουμε κάνει στη σελίδα μας στο «ΠΑΡΟΝ», μας θυμίζουν τα κινούμενα σκίτσα του Ντίσνεϊ με τη θυμωμένη πάπια του, τον Ντόναλντ Ντακ.

Σήμερα άλλαξαν τα μεγέθη και κάθε Σάββατο που τα μετράω, τρομάζω όλο και περισσότερο με τον τρόπο που μπαίνουν στην ουσία του προβλήματος, έτσι δηλαδή που αυτή πια δεν είναι σάτιρα και περιπαιχτική διάθεση, αλλά κανονική και αδίστακτη ανατομική έρευνα σε βαθμό νεκροψίας, που πια σε τι να ωφελήσει από τη στιγμή που το έγκλημα είναι εξακριβωμένο και διαπιστωμένο, εκτός αν θέλουμε ακόμα να πιστεύουμε ότι η σημερινή μας οικονομική κατάσταση δεν αποτελεί κανονικότατο έγκλημα και μάλιστα από εκείνα που έχουν και το χαρακτηρισμό του «ειδεχθούς», αλλά απλή «απόπειρα», ίσως για να αποφύγουμε να κατονομάσουμε τους πιθανότερους ενόχους, αν και όλοι τους ξέρουμε και που, από λίγα ως πολύ, όλοι έχουμε τη συνεργό ευθύνη μας. Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι πια εκεί. Το μεγάλο ερώτημα του προβλήματος είναι η «επόμενη ημέρα», το τι γίνεται με το ξημέρωμα που έρχεται χωρίς κανένας να μπορεί να το προβλέψει και μάλιστα αν λογαριάσουμε ότι είναι κάπου δύο χιλιάδες χρόνια και ψιλά από ρέστα που η «παραγωγή θαυμάτων» έχει σταματήσει. Καμιά θαυματοπαραγωγός τροχαλία και κανένα μοτέρ σχετικό δεν δείχνει τη διάθεση να αρχίσει να στριφογυρίζει.

Στην απελπισία λοιπόν; Όχι, βρε αδερφέ. Όχι περισσότερη κλάψα. Ως εδώ η μουρμούρα και η απαισιοδοξία και όλες αυτές οι απειλές περί χαμού και «ή σκύβουμε την κεφάλα στα Μνημόνια ή το χάος μας χτυπάει την πόρτα» να σταματήσουν, διότι αν δεν υπήρχε μια λύση κάθε φορά, θα είχε σταματήσει η ύπαρξή μας από εδώ και κάπου δύο χιλιάδες χρόνια κι όμως υπάρχουμε, κύριε…

Κουράγιο. Τα πρώτα εκατό είναι τα δύσκολα… Άντε στα εκατόν πενήντα επειδή οι δυσκολίες είναι κομματάκι πιο δυσκολούτσικες.

Ραντεβού στο 2162 για να τα ξαναπούμε…

***

ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΜΑΚΡΙΝΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ…

• ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι μπαίνει στα σωστά και στα ίσα του το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, με τον περιορισμό της άσκοπης κοσμικότητας και την περικοπή της ασυλόγιστης επισκεψιμότητας, όπως με ευχαρίστηση μαθαίνουμε για «κούρεμα» των προσκλήσεων σε άχρηστους και άχρηστες τζαμπατζήδες που τίποτα δεν έχουν να προσφέρουν, εκτός -κι αυτές το πολύ δηλαδή- από 5 ή 6 λέξεις σε εφημερίδες και περιοδικά μηδενικής κυκλοφορίας, από κινηματογραφικά παράσιτα της παρασκηνιακής σκοπιμότητας, από συνωστισμό ξένων ταινιών αδιάφορης προέλευσης και από μια ασυλλόγιστη σπατάλη ψευτο-γκλαμουριάς για την οποία είχε αδυναμία η προηγούμενη διευθυντική νοοτροπία του Φεστιβάλ, που ακόμα έχουν μείνει, όπως λέγεται, απλήρωτοι λογαριασμοί σε ξενοδοχεία, βραδινά κέντρα, σε κομμωτήρια και σε λογαριασμούς για γλυκά και τρίγωνα Θεσσαλονίκης στου Τερκενλή!

• Και το πιο σημαντικό, που αποτελεί και τον πιο ουσιαστικό λόγο της ύπαρξης του Φεστιβάλ, δηλαδή το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και στήριξη της ελληνικής ταινίας που υπολογίζονται γύρω στις 30 να προβληθούν φέτος, φτάνει βέβαια το περιεχόμενό τους να ανταποκρίνεται και στις απαιτήσεις του κοινού και όχι να χρειάζονται ψυχαναλυτή για να σου εξηγήσει τι θέλει να πει η κάθε μια τους.
Αυτός είναι ο λόγος που ανακαλούμε τις επιφυλάξεις που είχαμε διατυπώσει πέρυσι τέτοιο καιρό για τον καινούργιο πρόεδρο του Φεστιβάλ, τον κ. Εϊπίδη, που μετρώντας τα έξοδα του φετινού Φεστιβάλ, έβγαλε κομπιουτεράκι με μολύβι και χαρτί και έχωσε και μια δόση καβούρια στην τσέπη του, δηλώνοντας «μάσες κομμένες, με ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης ο πάσα ένας και όποιος γουστάρει, το Φεστιβάλ δεν είναι για χόρταση», και βέβαια θα επανέλθουμε, φτάνει να μας ενημερώσει, όχι για να μας καλέσει αλλά για να έχουμε υπεύθυνη πληροφόρηση.

• Ο ΠΕΤΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ σε μια ιδιαιτέρως λεβέντικη και «ντε προφούντις» κατάθεσή του σχετικά με τις καλλιτεχνικές προοπτικές του δήλωσε ότι «θα τολμήσει ό,τι θέλει και όπου θέλει, χωρίς να δίνει σε κανένα λογαριασμό, παρά μόνο στο κοινό που χρόνια τον στηρίζει», φτάνει για να πούμε κι εμείς το δικό μας λόγο, να ακολουθήσει το σωστό δρόμο του ελληνικού έργου που συνήθως επιλέγει και που, με τη σειρά του, τον οδήγησε μέχρι τώρα στο δρόμο της επιτυχίας. Μπράβο, Πέτρο, το έδειξες ότι διαθέτεις μυαλό και τα δύσκολα αρχίζουν τώρα…

• ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ το αφιέρωμα του Στ. Θεοδωράκη στη Μαλβίνα Κάραλη, την Κυριακή που μας πέρασε στο MEGA, μόνο που μας μελαγχόλησε -και όχι άδικα- η ανάμνηση του αστραφτερού μυαλού της που τόσο γρήγορα και άδικα χάσαμε.

• ΑΝΤΙΘΕΤΑ χωρίς κανένα ενδιαφέρον όλο εκείνο το (γιατί;) «αποκαλυπτικό» πορτρέτο -ως να μας ήταν άγνωστο- της Άννας Βίσση, με την πληροφορία συγχρόνως ότι «όσο έχει φωνή» θα μας τραγουδάει. Με γεια της, με χαρά της και στα άλλα τόσα της…

• ΟΤΑΝ οι οργανώσεις της ΕΡΤ κάνουν απεργίες και καταργούν τα προγράμματα που έχουν δημοσιεύσει, τότε ακριβώς είναι που δεν πρέπει να χάνετε τα μεταδιδόμενα. Όλα τα κανάλια της επειδή για να καλύψουν το «στα τυφλά» πρόγραμμά τους, αδειάζουν κυριολεκτικά τα αρχεία τους με τα διαμάντια που είναι με τα χρόνια στοιβαγμένα εκεί μέσα. Ιστορικές έρευνες, συνεντεύξεις με πρόσωπα που έχουν πολλά περισσότερα από το «κάτι» να πουν, αναφορές σε γεγονότα που δεν πρέπει να ξεχνάμε, αποκαλύψεις στοιχείων που για λόγους «αγνώστους γνωστούς» δεν βγήκαν ποτέ στον αέρα και που, λόγω «εκτάκτου ανάγκης», ξαναγυρίζουν στην επιφάνεια και τελικά… «ζήτω στην ΠΟΣΠΕΡΤ που κατεβάζοντας τους διακόπτες μάς ενημερώνει»!