Ολετήρων αναίρεσις…

Μόνο ο προαναφερόμενος προσδιορισμός του Ρωμαίου Ιστορικού Κομμοδιανού («Η πατρίδα ερημώνει, ταπεινώνονται όλοι οι πολίτες») αρμόζει στο «Μανιφέστο-Απολογία» των τριών, Άννας Διαμαντοπούλου, Ανδρέα Λοβέρδου και Γιάννη Ραγκούση, οι οποίοι ομού μετά του Παπανδρέου του Γʼ οδήγησαν την Πατρίδα στην κατάσταση της αποικίας του Διεθνούς Τοκογλυφικού Κεφαλαίου!

Μάλιστα, σε μια στιγμή κορυφαίας ειλικρίνειας, το ειδησεογραφικό πρακτορείο Reuters αποκαλύπτει τα σχέδια αποικιοποίησης της Ελλάδας και διακηρύσσει urbi et orbi:

• «Χρειαζόμαστε κάποιον που να μιλάει ελληνικά, αλλά να μην είναι με το μέρος των Ελλήνων», όπως αναφέρει κορυφαίος αξιωματούχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και συμπληρώνει πως το σχέδιο «πρέπει να παρουσιαστεί προσεκτικά, ας το ονομάσουμε τεχνική βοήθεια ή κάπως αλλιώς. Δεν μπορούμε να τους ποδοπατήσουμε (σ.σ.: τους Έλληνες). Θα υπάρξει μεγάλη αντίσταση. Η επίσημη εξουσία δεν θα είναι πλέον στα χέρια τους. Οι Έλληνες πρέπει να πειστούν και να το δεχθούν αυτό…».

Οι αλήθειες που

δεν κρύβονται…

Και το έγκυρο ειδησεογραφικό πρακτορείο προσθέτει:

• «Η ιδέα αυτή, δηλαδή να τεθεί η Ελλάδα υπό εποπτεία και να υπάρξει περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας, έχει όλο και περισσότερους υποστηρικτές… Βάσει της πρότασης αυτής, η προς το παρόν ολιγομελής ομάδα δράσης της Κομισιόν (σ.σ.: του Δ΄ Ράιχ) που βρίσκεται στην Αθήνα υπό τον κ. Χορστ Ράιχενμπαχ θα στηριχθεί με στρατιές από εκατοντάδες τεχνοκράτες που θα έρθουν στην Ελλάδα, θα αποκτήσει εκτελεστικές αρμοδιότητες και θα έχει τον τελικό λόγο σε διάφορους τομείς, όπως, επί παραδείγματι, στις αποκρατικοποιήσεις… αν και ορισμένοι –κυρίως οι Ιρλανδοί– απορρίπτουν την πρόταση αυτή ως μια νέα μορφή αποικιοκρατίας… Εντούτοις στην κυρίαρχη πρόταση υποστηρίζεται ότι η ομάδα δράσης πρέπει να αναλάβει ορισμένες από τις λειτουργίες του κράτους…».

Χωρίς αισχύνη, χωρίς αιδώ…

Ενώπιον της κατάστασης αυτής η «ομάδα των τριών» (Άννα Διαμαντοπούλου, Ανδρέας Λοβέρδος και Γιάννης Ραγκούσης, εκ των βασικών ολετήρων της Χώρας), αποτολμά, χωρίς ερυθρίαση, να δημοσιεύει «Συμφωνητικά της πωληθείσης Ελλάδος» αντί, εν συντριβή καρδίας, να ομολογεί πικρά, ως ο Ρωμαίος Ιστορικός Ρουφίνος:

• «Πώς να έχει κανείς το κουράγιο να γράψει; Είμαστε περικυκλωμένοι από εχθρικά πληρώματα και ολόγυρα δεν φαίνονται παρά μια κατεστραμμένη χώρα, φτωχοί πολίτες και εξεγερμένος Λαός…»!

Επί τον τύπον των ήλων…

Το αίνιγμα ξεδιαλύνεται αν ο Έλληνας Πολίτης εγκύψει και μελετήσει την πορεία των τριών:

Άννα Διαμαντοπούλου: Η κατεξοχήν έκφραση του Ανεπάγγελτου Επαγγελματία Πολιτικού. Προϊόν του «κομματικού σωλήνα». Παιδιόθεν πλουσιοπαρόχως σιτιζόμενη από το Δημόσιο Πρυτανείο, μέσω και διά της κομματικής ορθοδοξίας (διορισμένη νομάρχης, διορισμένη Επίτροπος της Χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατ’ επιλογήν προώθηση στο Κοινοβούλιο και στα υπουργικά αξιώματα, εκλεκτό μέλος των πολιτικών προθαλάμων και της πολιτικής νομενκλατούρας του Σημιτικού καθεστώτος και στη συνέχεια της «Κληρονομικής Κοινοβουλευτικής Μοναρχίας» του Γ. Παπανδρέου του Γ’).

Στο πρόσωπο της κ. Άννας Διαμαντοπούλου αντικαθρεπτίζεται η αντιστροφή της Κοινωνικής Πυραμίδας Αξιών (επιτυχία στον επαγγελματικό στίβο, καταξίωση και κοινωνική αναγνώριση στο στενό [επίπεδο πόλης, επαρχίας, νομού] και στη συνέχεια στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο –Πανελλήνιο– ώστε με τις διαδικασίες των διαδοχικών κοινωνικών φίλτρων το άτομο να φθάσει στην επίστεψη της κοινωνικής καταξίωσης που αποτελεί το βουλευτικό και επέκεινα το υπουργικό αξίωμα).

Η κ. Άννα Διαμαντοπούλου, ως «πεφωτισμένη», αλλά χωρίς να έχει ουδόλως υποστεί την κοινωνική δοκιμασία και κρίση, μέσω της κομματικής διαπλοκής εκτινάχθηκε στα ύπατα αξιώματα, σε σημείο ώστε «κοινωνικώς ανώριμη» να αλωθεί από την αλαζονεία της Εξουσίας και να υποστηρίζει στο Κοινοβούλιο «καινοφανείς θεωρίες» περί νόμων και… προφητών που προσιδιάζουν σε πολιτεύματα «πεφωτισμένης δεσποτείας» και ουχί σύγχρονης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, στην οποία οι Νόμοι όχι μόνο πρέπει να είναι δίκαιοι, αλλά να είναι και σε πλήρη αρμονία με το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» μεταξύ Λαού και Εξουσίας.

Η κ. Άννα Διαμαντοπούλου, και ενώ η κατάσταση της Χώρας απεικονίζεται στη φράση του Αισώπου «των οικιών υμών εμπιμπραμένων υμείς άδετε», επιδίδεται ομού μετά του Α. Λοβέρδου και του Γ. Ραγκούση, διά του γνωστού «Μανιφέστου-Απολογίας», σε «εγγραφή υποθηκών» εν όψει των επικείμενων μεταλλαγών ηγεσίας στο Νεο-ΠΑΣΟΚ και του εξοστρακισμού από το πολιτικό προσκήνιο της «Φαμίλιας Παπανδρέου».

«Δάσκαλε που δίδασκες…»

Ανδρέα Λοβέρδος: Ο Συνταγματολόγος που επί των ημερών του ως συνδιαμορφωτή της εξουσίας καταπατήθηκε κάθε συνταγματική αρχή, χρεώνεται στην κοινή συνείδηση ως υπουργός Εργασίας την εκθεμελίωση των εργασιακών σχέσεων και στη συνέχεια ως υπουργός Υγείας, κάτω από την πίεση της «τρόικας», κατέστησε το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας, τη μεγαλύτερη κατάκτηση της Μεταπολεμικής Ελλάδας, «κενό πουκάμισο»…

Διακατέχεται, λόγω και πράξει, από την ψυχολογία του «Σαούλ που έγινε Παύλος». Θήτευσε στην Αριστερά την οποία και χρησιμοποίησε ως όχημα, με βάση την αρχή «Η Αριστερά οδηγεί παντού αρκεί να την εγκαταλείψεις ενωρίς…», για την επιστημονική σταδιοδρομία του και στη συνέχεια για επαγγελματική πολιτική καριέρα. Λέγεται και άδεται στους πανεπιστημιακούς διαδρόμους ότι ανήκει στην κατηγορία εκείνων των πανεπιστημιακών για τους οποίους ο αείμνηστος Νομοδιδάσκαλος Αριστόβουλος Μάνεσης αιτιάτο τον εαυτό του: «Δεν μου κοβόταν καλύτερα το χέρι όταν εξέφραζα κάποια θετική γνώμη γι’ αυτούς…»!

Προφήτης «οικείων κακών» στο πρόσφατο παρελθόν ομίλησε και για «Γουδί», χωρίς διευκρινίσεις για τον ιστορικό συμβολισμό του γεωγραφικού αυτού χώρου… Οι Ερινύες της «Πωληθείσης Ελλάδος», με ή άνευ της δικής του συμβολής, ίσως, ίσως ταράζουν τον ύπνο του…

«Στον δρόμο προς τη Δαμασκό» δεν αποκλείεται να αναβλέψει το φως το αληθινό»… Δεν στερείται ικανοτήτων και τη δύναμη της αυτοκριτικής… Αν και το χαρακτηριστικό «χάρισμα» των Πολιτικών –εδώ το Π κεφαλαίο– κατά τον Διδάσκαλο της Πολιτικής Επιστήμης, τον Θουκυδίδη τον Αλιμούντιο, συμπυκνούται στα δύο απαρέμφατα: Το Προοράν και το Τολμάν…

Πάντως, ο Ανδρέας Λοβέρδος φαντάζει κατ’ αυτάς στο πεδίο του «Ήρωα Νιτσεϊκής θεώρησης». Η συνείδησή του διακινείται στην ατμόσφαιρα του πανικού, που χαρακτηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση, και πάλλεται μεταξύ της συνέπειας στις λαϊκές επιταγές και της «δεσμευμένης συνείδησης» στις κομματικές επιταγές…

Δυστυχώς για τον ίδιο, «βρίσκεται σε λάθος τόπο, λάθος χρόνο, λάθος κομματικό σχηματισμό…». Και λάθος σύμπλευση με τους συσσυγγραφείς του «Μανιφέστου», Ανεπάγγελτους Επαγγελματίες της Πολιτικής!

Μεθοδολογία

«ταχυφαγείου»…

Γιάννης Ραγκούσης: Ο τρίτος των… Μοϊκανών. Ο εκ Πάρου ορμώμενος πολιτευτής παραμένει ένα πρόσωπο-μυστήριο στο ελληνικό πολιτικό προσκήνιο. Διάττων αστήρ στο πολιτικό στερέωμα, με θεαματική όμως τροχιά. Παρουσιάζεται ως ο «επιτυχημένος», χωρίς πάντως να προσδιορίζεται ο χώρος και ο χρόνος της «επιτυχίας» του!

Στο πρόσωπο του κ. Ραγκούση συμπυκνούται το «άγνωστο παρελθόν», το «θεαματικό» λόγω GAP παρόν αλλά και το «μέλλον αόρατον» για τον άνδρα…

Πάντως, εκεί στην Παροικιά των Κυκλαδονήσων πολλοί, ίσως κακεντρεχείς, αποδίδουν, στηριζόμενοι στη γνωστή «Θεωρία του Περιβάλλοντος», κάποιες ιδιόρρυθμες πολιτικές πρακτικές του υπουργού Μεταφορών στον αποθαυμασμό του θείου του στρατιωτικού, ανώτατου αξιωματικού, διαλάμψαντος επί εποχής 1967-1974…

Τέλος, χαρακτηριστικό του ανδρός παραμένει το ότι η πολιτική του δράση συμπίπτει με την τακτική του «ταχυφαγείου», την οποία απεκόμισε ως επαγγελματίας πριν ή εμφανισθεί στην πολιτική κονίστρα.

Ουδείς ψόγος περί της επαγγελματικής ιδιότητας του κ. Γ. Ραγκούση… Άλλωστε και ο Χάρι Τρούμαν ένας «ταπεινός πουκαμισάς», κατά τον δηκτικό Σαρλ Ντε Γκολ, υπήρξε πριν ανέλθει στο Προεδρικό αξίωμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής…

Οι «Τρεις» στο «Μανιφέστο-Απολογία» δεν φαίνεται να… θρηνούν όπως ο ανώνυμος Ρωμαίος ποιητής: «Omnia in finem precipitate ruunt» («Όλα στο τέλος ερειπωμένα καταρρέουν»), λόγω και της δικής τους υπαιτιότητας, αλλά διασαλπίζουν: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω»…