Βυζάντιον

Πριν από λίγες μέρες άνοιξα το στόμα και άρχισα να χαζεύω τα εγκαίνια του πρώτου ιδιωτικού διαστημικού κέντρου, στο Νέο Μεξικό. Ανήκει στον Μπράνσον της Virgin και θα προσφέρει ταξίδια στο διάστημα. Μη φαντάζεστε έξοδο στο αχανές και λυτρωτικό μαύρο.
Το σκάφος θα ανεβαίνει στα 100 χιλιόμετρα, οι επιβάτες θα βιώνουν για τρία λεπτά την έλλειψη βαρύτητας και στη συνέχεια θα επιστρέφουν στη Γη.
Το ταξίδι θα διαρκεί τρεις ώρες και θα κοστίζει 200.000 δολάρια – αν ενδιαφέρεστε βιαστείτε, ήδη περιμένουν 450 στη σειρά. Λογικό ήταν να ζηλέψω αυτό που δεν θα δω ποτέ. Αλλά και αν το έβλεπα, πώς θα κατάφερνα να καθαρίσω τα μάτια μου από τα δάκρυα;

Προσπαθώ, που λέτε, να αντικαταστήσω την εμπειρία με συναίσθημα. Δεν προσλαμβάνω ενδιαφέρουσες εικόνες. Θέλω, όμως, να τις αισθάνομαι. Δεν ταξιδεύω πια, τα ταξίδια έχουν τελειώσει. Θυμάμαι τα παλαιότερα. Και σκέφτομαι πως αν το σημαντικό στη ζωή είναι η ένταση των συναισθημάτων, τότε έχουμε όλα τα υλικά για να φτιάξουμε το πιάτο. Έχουμε συναίσθημα, έχουμε αδρεναλίνη, κραυγές, δυναμισμό. Όλα αυτά δίνουν γεύση ζωής. Απλώς στην περίπτωσή μας είναι πικρή. Είναι, όμως, ζωή αυτή; Και πάλι δεν ξέρω. Είναι σαν να ζούμε ένα πένθος που δεν λέει να αλαφρώσει. Έτσι, λοιπόν, χαζεύω τα διεθνή. Βλέπω έναν κόσμο που ξεχάσαμε ότι υπάρχει. Διαβάζω για ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά ξέρω ότι δύσκολα πια θα τα δω από κοντά. Από τότε που σταμάτησαν τα ταξίδια, μου σφηνώθηκε στο μυαλό να πάω στα μουσεία που σνόμπαρα. Αλλά και πάλι μελαγχολώ σαν κακομαθημένο κορίτσι. Έχω ένα μεγάλο κοχύλι από τη Νίσυρο. Το παίρνω και το βάζω στο αυτί μου. Όχι, δεν θέλω να ακούσω τη θάλασσα. Θέλω να ακούσω κάτι που μοιάζει με μηχανή αεροπλάνου. Όμως αυτός ο τόπος τώρα μας έχει δέσει με λάστιχα. Μόλις κάνεις να φύγεις, μόλις πας να απομακρυνθείς, σε τραβάει βίαια επάνω του. Όπως η βαρύτητα, που μπορείς να τη νικήσεις με 200 χιλιάρικα.
•••

Στο σχολείο του παιδιού σταμάτησαν την κατάληψη μόλις διατυπώθηκε με σαφήνεια η απειλή για επέκταση του σχολικού έτους. Το παιδί είχε κατανοήσει όλα τα αιτήματα, πλην εκείνου για τη μείωση του ΦΠΑ στην τυρόπιτα. Εγώ πάλι αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να κατανοήσω τίποτα από τα δικά του αιτήματα. Πιστεύω δε πως είναι πιο εύκολο να πάω στο διάστημα με τη Virgin, παρά στο μυαλό του παιδιού με τη διαίσθησή μου. Έτσι, μαζευτήκαμε τρεις γονείς και είπαμε να κάνουμε στα παιδιά μας μαθήματα, μήπως και διευρύνουμε τους ορίζοντες και εμπλουτίσουμε τις γνώσεις τους. Εγώ θα δοκιμάσω στην Ιστορία, ίσως και στον γραπτό λόγο (αλλά δεν ξέρω γραμματική!), μία άλλη μαμά στα Αρχαία και ένας μπαμπάς θα αναλάβει Φυσικομαθηματικά. Στην αρχή το βρήκα έξυπνο, αργότερα, ομολογώ, μου φάνηκε ανησυχητικό. Και αν το παιδί συνδέσει την απόκτηση της γνώσης με την, εξ ορισμού, αυταρχική γονεϊκή παρουσία; Όμως τι διαφορετικό θα μπορούσα να κάνω; Δεν μπορώ να το στείλω σε καλό σχολείο και μεγαλώνει σε έναν κόσμο μίσους. Το χειρότερο ήρθε όταν το ρώτησα αν θα επιθυμούσε να πάει ταξίδι στο διάστημα. Μου είπε ότι αποκλείεται να του συμβεί στη ζωή του. Αυτά τα παιδιά χάνουν την ελπίδα στο βάθος της τσάντας τους.
•••

Όταν είμαι αμήχανος διαβάζω αναλυτικά τα mail μου. Πήρα τρία-τέσσερα που μου έλεγαν, σχολιάζοντας το προηγούμενο άρθρο μου, ότι ο εκδότης μου θα πρέπει όντως να με τουφεκίσει αν θέλει να είναι συνεπής με αυτά που γράφει (τα έχω ήδη καταθέσει στο γραφείο του Εισαγγελέα στην περίπτωση που μου συμβεί κάτι). Και πήρα και δύο από τα συνηθισμένα, που ισχυρίζονται ότι όλα όσα μας συμβαίνουν τώρα εκτελούνται βάσει σχεδίου για την υφαρπαγή του εθνικού πλούτου από τους ισχυρούς της Δύσης. Αυτό, πράγματι, θα μπορούσε να στέκει, αν τόσα χρόνια μάς ψέκαζαν προκειμένου να μην πληρώνουμε φόρους. Το έγραψα σε έναν και μου απάντησε ότι η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ μπορεί να τοποθετεί διεφθαρμένους πολιτικούς προκειμένου οι χώρες να οδηγούνται στην καταστροφή και να παραδίδονται στον έλεγχο των μεγάλων αφεντικών του πλανήτη. Ακολούθησαν σοφές κουβέντες του γέροντα Παΐσιου. Τέτοια ακούω πολλά, που συνδυάζονται με παροτρύνσεις για διαφύλαξη της αξιοπρέπειάς μας, της εθνικής μας υπερηφάνειας κ.λπ. Κανένας δεν μου έχει εξηγήσει και πώς θα γίνουν όλα αυτά. Μα κανένας. Διότι μία από τις πιο σκοτεινές γωνίες της τραγωδίας μας κρύβει κάτι μικρό και απλό: Kανένας δεν ξέρει ούτε τι γίνεται, ούτε πού θέλουμε να πάμε, ούτε έχει ένα σχέδιο πάνω στο τραπέζι. Κανένας.
•••

Το μόνο που θα μπορούσε να συμβεί στη σημερινή Σύνοδο Κορυφής, θα ήταν να τους εμφανίσουμε όλους μαζί σε σετ ΓΑΠ, Σαμαρά, Καρατζαφέρη, Αλέκα και Τσίπρα. Και αν δεν πειστούν να μας δώσουν ανθρωπιστική βοήθεια, ας τους δείξουμε και την Ντόρα. Για να το πω και αλλιώς: Αν στη συγκεκριμένη συγκυρία η σοβαρότερη φωνή που ακούγεται ανήκει στον Καρατζαφέρη, τότε να βάλουμε όλοι από ένα τσεμπέρι στο κεφάλι και να παίζουμε τις γριές στη Μικρασιατική Καταστροφή. Βέβαια, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα, διατηρούν την πολυτέλεια να το κάνουν. Όταν γνωρίζουν πως οι λύσεις θα υπαγορευτούν ανεξαρτήτως των εγχώριων πολιτικών εξελίξεων, θυμίζουν ψάρια που τσακώνονται στο ενυδρείο. Το φαγητό θα πέσει απʼ έξω και ο ιδιοκτήτης δύναται να αδειάσει το νερό και να τελειώσουν όλα. Η αίσθηση που έχει διαμορφωθεί σε σοβαρούς επιχειρηματικούς και διπλωματικούς κύκλους είναι ότι θα πάμε σε ένα κούρεμα περί το 40% και θα ακολουθήσουν εκλογές που μικρή σημασία θα έχουν, αφού τα δημοσιονομικά της χώρας θα εποπτεύονται από την «τρόικα». Και όλα αυτά βέβαια με πολλές και χρωματιστές υποσημειώσεις. Διότι αυτό που πάει να γίνει εδώ είναι πρωτόγνωρο και θα το διδάσκονται τουλάχιστον για έναν αιώνα στα οικονομικά πανεπιστήμια. Τι εννοώ; Θα σας πω.
•••

Υπάρχει μια μεγάλη επιχείρηση, που απασχολεί 450 άτομα, με άνοιγμα 30 εκατομμυρίων ευρώ σε τράπεζα. Ο διευθυντής της μου έλεγε ότι κλείνει την επομένη του κουρέματος. Ο τραπεζίτης του τον ενημέρωσε πως αποφάσισε να αποφύγει την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, ώστε να μην παραδώσει το μαγαζί στο κράτος, δηλαδή στους ξένους – αν δεν το έχετε καταλάβει, αυτό που θα πάρουν θα είναι οι τράπεζες, όχι ο Παρθενώνας. Συνεπώς θα κλείσει και αυτή ακόμα τη μικρή ροή δανείων και θα προσπαθήσει να μαζέψει όσα μπορεί από την αγορά. Άρα όσο ανταγωνιστικό κι αν είναι το εργατικό κόστος, όσο δεν υπάρχει οξυγόνο στην αγορά, τόσο θα σφίγγει ο βρόχος. Το θέμα είναι αν έχουμε τους πολιτικούς που μπορούν να πιάσουν από τον λαιμό τους τραπεζίτες. Μόνο που δεν μπορούν να πιάσουν από τον γιακά ούτε ταξιτζή.
•••

Για να αφήσω τον λυρισμό και τα χαριτωμένα στην πράξη, θα σας πω ότι στην κυβέρνηση δεν έχουν πραγματικά ιδέα για το τι πρέπει να κάνουν, ανάλογα με τα σενάρια που βρίσκονται μπροστά τους. Και ανάποδα: Δεν έχουν να προτείνουν απολύτως τίποτα προς τους Ευρωπαίους. Εδώ δεν έχουν να τους δείξουν προσχέδιο προϋπολογισμού επειδή το υπουργείο Οικονομικών τελεί υπό κατάληψη και θέλετε οργανωμένο σχέδιο; Κάποιος πήγε να πει στους Γερμανούς ότι πρέπει να εξαιρεθούν τα ασφαλιστικά ταμεία και οι άλλοι, γελώντας, του απάντησαν πως αν πάρουν τέτοια απόφαση, μέσα σε μια νύχτα τα ομόλογα των τραπεζών θα έχουν μεταφερθεί σε ασφαλιστικούς φορείς.
•••

Τέλος πάντων, έγραψα το κομμάτι πριν ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο γιατί αυτήν τη φορά κατεβαίνω στο Σύνταγμα. Δεν το κάνω συχνά, θα έλεγα πως θα μπω στην πορεία όπως η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Να πάρω τη φωτογραφική μηχανή ή το τηλέφωνο; Διαδηλώνουμε μαζικά και φωτογραφίζουμε ο ένας τον άλλον. Στο μέλλον η εικόνα του αγωνιζόμενου εργάτη θα αλλάξει, θα έχει iphone στο χέρι και το κεφάλι σκυφτό, για να βλέπει τι στέλνει στο twitter. Διότι, εντάξει, θα βγεις να αγωνιστείς, αλλά, ως γνωστόν, πέρα από την αξιοπρέπεια, για ένα προφίλ και 345 φίλους ζούμε.
•••

Κλείνω βλέποντας το ΠΑΜΕ να δέρνει κουκουλοφόρους. Επιτέλους, επανάσταση. Την τελευταία φορά που κομμουνιστές έδειραν αντιφρονούντες ήταν στη Βαρσοβία με την Αλληλεγγύη.