Έφτασε η ώρα τους…

Δεν κινητοποιήθηκαν εγκαίρως. Και συνέχιζαν με ψευτοφάρμακα και ολέθριες συνταγές, όπως στην περίπτωση της Ελλάδος, ακόμη και όταν έδειχνε το φοβερό της πρόσωπο η άβυσσος…
Σε μια επιστολή του προς τον Φρίντριχ Ένγκελς, ο Καρλ Μαρξ σημείωνε: «Στην ιστορία της ανθρωπότητος γίνεται ό,τι και στην παλαιοντολογία. Κατά κανόνα, ακόμη και τα πιο σπουδαία κεφάλια δεν βλέπουν. Αργότερα, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, παραξενευόμαστε γιατί αυτό που κανείς δεν έβλεπε, είχε αφήσει παντού τα ίχνη του»…
Στη δική μας περίπτωση, το έγκλημα είναι δίδυμο: Οι Ευρωπαίοι δεν έβλεπαν το ωκεάνιο κύμα που θα ερχόταν με μαθηματική ακρίβεια, αν η Ελλάδα υλοποιούσε τη θλιβερή συνταγή που της ετοίμαζαν. Είχαν απέναντί τους κι έναν δεδομένο πρωθυπουργό, που ήξερε, λέει, μονάχα «γιες», κι έτσι, αντιστάσεως μη ούσης, λειτούργησαν τιμωρητικά για τους Έλληνες και ιδιοτελώς για τα δικά τους συμφέροντα. Ούτε καν τις βλάβες για το σύστημα που εξυπηρετούν δεν προέβλεψαν. Δεν είδαν δηλαδή ότι οι επαχθείς όροι του δανείου προς την Ελλάδα (αλμυρό επιτόκιο, καμιά χρονική ανάσα για την αποπληρωμή του τότε υφιστάμενου χρέους), καθώς και το εκτρωματικό Μνημόνιο, θα έκαιγαν την Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα θα έπαιρνε φωτιά ολόκληρη η Ευρώπη. Όπως και έγινε…
Αλλά και όταν τους έζωσαν για τα καλά οι φλόγες –κι αυτό είναι το άλλο σκέλος του εγκλήματος– οι Ευρωπαίοι συνέχιζαν τη θλιβερή πρακτική τους. Βούλιαζαν την Ελλάδα για να… τη σώσουν, εμμένοντας στη λογική της ύφεσης, με την κουτοπόνηρη ληστρική σκέψη ότι θα γίνει ισοπεδωμένο χωράφι στο οποίο θα ανθίσουν οι δικές τους χρυσοφόρες επενδύσεις, ενώ ταυτόχρονα καθυστερούσαν να πάρουν δραστικές αποφάσεις, έχοντας το ένα μάτι στα δικά τους εθνικά συμφέροντα…
Πανικόβλητοι τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν, φλυαρώντας και μπλοφάροντας σαν χαρτοπαίκτες, όπως επισήμανε εύστοχα ο Ζακ Ντελόρ. Λένε και ξαναλένε τα ίδια, εκτοξεύουν απειλές, αντιφάσκουν και συντηρούν το αρνητικό κλίμα με τις γνωστές καταστροφικές επιπτώσεις. Αυτή η γαλλογερμανική διελκυστίνδα δείχνει καθαρά ότι οι άνθρωποι αυτοί όχι μόνο δεν έχουν ορίζοντα στην πολιτική τους σκέψη, αλλά ούτε καν την ικανότητα να παρέμβουν σωτήρια και ρυθμιστικά, επ’ ωφελεία του (καπιταλιστικού) συστήματος, του οποίου τυγχάνουν βασικοί ιμάντες…
Ένας οικονομικός αναλυτής των «Financial Times», ο Ντερκ Μίλερ, δεν μασάει τα λόγια του. Και βλέπει ένα νέο ξεκίνημα από τις αγορές, υπό το βάρος μιας βαρύνουσας εξέλιξης: της αναδιανομής των εισοδημάτων από πάνω προς τα κάτω! Τα λόγια του έχουν μεγάλη αξία και αξίζει να τα ακούσουμε. Όχι μόνο γιατί βρίσκονται στον αντίποδα της φτηνής φλυαρίας που κυριαρχεί, αλλά διότι πίσω από τον στενό ρεαλισμό και τον απροκάλυπτο κυνισμό του, φωσφορίζει και κάτι που ο ίδιος δεν τολμά να παραδεχθεί. Ας δούμε όμως πρώτα τι λέει αυτός ο Μίλερ.
«Ποια λύση βλέπετε για την κρίση του ευρωπαϊκού χρέους;» Προσέξτε ολοκληρωμένη την απάντησή του: «Καμία. Πιστεύω ότι το τραπεζικό μας σύστημα έχει τελειώσει. Οι χρεοκοπίες κρατών είναι μέρος του συστήματος εδώ και αιώνες. Εγώ θα τις ονόμαζα reset (επανεεκκίνηση). Η αναδιανομή (των εισοδημάτων) παίρνει κάποιες φορές τη μορφή της νομισματικής μεταρρύθμισης και κάποιες φορές της διαγραφής χρέους. Οι λίγοι που έχουν απαιτήσεις από το κράτος θα χάσουν κάτι, κι έτσι οι μάζες θα ανακουφιστούν, γιατί θα πληρώνουν μικρότερο μέρος του εισοδήματός τους σε φόρους».
Είπε κι άλλα ο Ντερκ Μίλερ: «Υπάρχουν κι άλλες λύσεις, όπως ήταν το Νιου Ντιλ στην Αμερική. Και δεν μιλάω μόνο για την Ελλάδα. Βουλευτής του SPD πρότεινε να επαναφέρουμε τη νομοθεσία για την ίση κατανομή των βαρών στη Γερμανία. Πρέπει να αρχίσουμε να το σκεφτόμαστε. Δεν είναι αριστερή ρητορεία. Είναι η κατανόηση του πώς λειτουργεί το σύστημα»…
Αν προσέξει κανείς πίσω από τις γραμμές του Μίλερ, ενός απολογητή και ιμάντα του συστήματος, διακρίνει «κάτι» που ο ίδιος αποφεύγει να παραδεχθεί. Όταν λοιπόν λέει ότι οι αγορές θα κάνουν το νέο ξεκίνημα, που θα περιλαμβάνει και «σοβαρή αναδιανομή από πάνω προς τα κάτω», ο αναλυτής των «Financial Times» παραλείπει να πει ότι οι αγορές, το σύστημα το ίδιο, υποχρεώνονται από τα πράγματα να λειτουργήσουν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Κινητήριος δύναμη στη δραστική αυτή μεταβολή δεν είναι η δική τους ικανότητα για αυτορρύθμιση, αλλά η τρομακτική πίεση από τα κάτω. Το ηφαίστειο της κοινωνίας. Η οργή του λαού. Αυτά είναι το καύσιμο της δραστικής αλλαγής. Αυτά. Και όχι τα σούπα μούπες των Βρυξελλών και οι εκβιασμοί των πελιδνών (που νομίζουν ότι κυβερνούν) από την Αθήνα…
Οι άρχοντες της Ευρώπης μπορεί να είναι χλωμοί και λίγοι, αλλά δεν είναι ανόητοι. Ξέρουν ότι η μεγάλη απειλή για τα σχέδια και τη λογική τους είναι οι Αγανακτισμένοι των Εθνών. Οι πυρακτωμένοι δρόμοι των διαδηλώσεων. Τα ποτάμια των απεργών και των απελπισμένων, που δεν έχουν να χάσουν τίποτε πια, εκτός από τις αλυσίδες τους. Επομένως –και σε πείσμα της βλογιοκομμένης υποταγής– η λύση δεν βρίσκεται στα «γιες» και στη συμμόρφωση, αλλά στην απείθεια και στην αντίσταση. Μόνο έτσι θα ραγίσει το σαθρό καθεστώς που προσπαθούν να επιβάλουν. Μόνον έτσι θα υπάρξει δυνατότητα αναθεώρησης της ξοφλημένης πολιτικής του Μνημονίου και δυναμικής διαπραγμάτευσης. Μόνον έτσι. Και όχι φωτοβολίδες για κοινό ταξίδι στις Βρυξέλλες, δημοψηφίσματα και συμμορφωτικές προτροπές.
Όπως και να ‘χει, έφτασε η ώρα τους. Το οικοδόμημα που έστησαν κλονίζεται. Και θα τους πλακώσει… Κι εκεί σκονισμένοι και ξεχασμένοι θα παραμένουν εσαεί… Ο Σαρκοζί, η Μέρκελ, ο Γ. Παπανδρέου και οι υπόλοιποι της γκρίζας αυτής εποχής…