6 ημέρες και 1 νύχτα: ΤΑ ΠΟΝΗΡΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ

«Πάλι με το Μετροπόλιταν θα μας τα πρήξεις;» θα μου πείτε.

Ε, ναι, ρε παιδιά, πάλι, διότι είναι ζήτημα κοροϊδίας και ζοχάδας δηλαδή. Διότι από τότε, την 1η Αυγούστου 2005, που μπήκε η ευλογημένη η υπογραφή και η απόφαση δημοσιεύθηκε και στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και κοινοποιήθηκε και στην Εταιρεία των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, που αυτό ήταν το αποτέλεσμα του αγώνα που δώσαμε για να μείνει επιτέλους όρθιο και ένα παραδοσιακό θέατρο από τα 40 (μπορεί και περισσότερα) καλοκαιρινά, καθώς τα περισσότερα τα έχει εξαφανίσει η μπουλντόζα για να γίνουν σούπερ-μάρκετ και τσιμεντένιοι εφιάλτες μιας απρόσωπης πρωτεύουσας, ΑΠΟ ΤΟΤΕ, το ξαναλέμε, φύλλο δεν κουνήθηκε και έμεινε εκεί το θέατρο παρατημένο (σκόπιμα βέβαια) για να ρημάζει κάθε μέρα όλο και περισσότερο… (Για το «σκόπιμα» στη συνέχεια…)

Και από ποιον να κουνηθεί; Από ποιον υπουργό, «πολιτισμικής» υποτίθεται, ευαισθησίας;

Και η Εργατική Εστία τι κάνει θα πείτε; Επειδή το «Μετροπόλιταν» είναι ιδιοκτησία της, όταν επί υπουργού Βαγγέλη Γιαννόπουλου, «ορκισμένου» θεατρόφιλου, αγοράστηκε το θέατρο της Λ. Αλεξάνδρας, ακριβώς για να το προστατεύσει από κάθε κίνδυνο εξαφάνισής του και για να παραμείνει θέατρο. Μόλις όμως πέθανε ο προστάτης υπουργός, τα πρόσωπα της «Εργατικούλας» έδειξαν τα δόντια τους και στις επανειλημμένες ερωτήσεις της Εταιρείας Συγγραφέων για το τι γίνεται με το θέατρο, δηλαδή θα το επισκευάσουν ή θα το ενοικιάσουν σε θεατρική επιχείρηση που θα αναλάβει τη δαπάνη, όπως γινόταν όλα τα χρόνια, και η απάντηση της Εργατικής Εστίας ήταν η ένοχη σιωπή της, με στόχο να παραμένει το «Μετροπόλιταν» στη θλιβερή εγκατάλειψή του -και εδώ πάει το «σκόπιμα» που είπαμε πιο πάνω- και τελικά όταν το «ερείπιο» σαπίσει εντελώς, τότε με μια αναθεώρηση του «διατηρητέου» από κάποιον επιπόλαιο υπουργό, να προχωρήσει το σχέδιο της κλίκας και να ικανοποιηθούν τα λαμόγια από τις «λούφες» που προϋποθέτει η ανέγερση μιας πολυκατοικίας.

Θα πείτε «εδώ ο κόσμος χάνεται, στο «Μετροπόλιταν» είναι το πρόβλημα;», ΝΑΙ, επειδή και το «Μετροπόλιταν» είναι δείγμα του μεγάλου προβλήματος, φτάνει να σκεφτεί κανένας ότι και όλα τα έσοδα της Εργατικής Εστίας για τη χειμωνιάτικη ψυχαγωγία και τις καλοκαιρινές διακοπές των δυο και τριών ημερών σε δευτεροκλασάτα ξενοδοχεία προέρχονται από τις θεσμοθετημένες κρατήσεις στις απολαβές των εργαζομένων, τις οποίες διαχειρίζονται οι μανδαρίνοι, τα λαμόγια, οι ασυνείδητοι και οι παρασκηνιακοί παράγοντες, που μπροστά στο προσωπικό τους συμφέρον ποτέ δεν λογάριασαν την οικονομική συμφορά που τραβάει σήμερα η χώρα.

ΩΡΑ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ!

Το πρόβλημα όμως δεν είναι τι έγινε ως τώρα, αλλά τι γίνεται από εδώ και πέρα. Θα εξακολουθήσουν οι «σιωπηλοί άνθρωποι» της Εργατικής Εστίας τη σκανδαλώδη συμπεριφορά τους; Το «διατηρητέο» θέατρο της Λ. Αλεξάνδρας θα εξακολουθήσει να καταρρέει ή θα ξανανάψουν τα φώτα του για να ξαναζωντανέψει και η καταδικασμένη σε θεατρικό θάνατο Λ. Αλεξάνδρας;

Το θέμα ανήκει και στην Πανελλήνια Ένωση Ελευθέρου Θεάτρου, από τις παλαιότερες επαγγελματικές οργανώσεις, με ιδρυτή τον αξέχαστο και αεικίνητο θεατρικό παραγωγό, τον Θεόδωρο Κρίτα, που είχε δημιουργήσει κάποτε και διαφορετικές συνθήκες επιτυχών πραγματοποιήσεων και διεκδικήσεων του θεατρικού γίγνεσθαι.

Σήμερα η ΠΕΕΘ δραστηριοποιείται στα ουσιαστικά θέματα που απασχολούν το επάγγελμα, με πρόεδρο τον Βασίλη Τσιβιλίκα και με νεότερους θεατρικούς επιχειρηματίες στο επιχειρηματικό λειτούργημα και που ενδιαφέρονται, όπως μαθαίνω, για την επαναφορά του θέματος και με την απαίτηση από την Εργατική Εστία να πραγματοποιήσει τις υποχρεώσεις της για την επαναλειτουργία του.

Η Εταιρεία των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, Συνθετών και Μεταφραστών, στο πλευρό της.

***

ΠΕΡΙ «ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΜΕΤΡΟΥ»!

Διαβάζω στο «ΠΑΡΟΝ» της περασμένης Κυριακής ότι το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο στην απόφασή του για το επίμαχο ζήτημα της μετάδοσης βωμολοχιών στην εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου, αναφέρει ότι «στις κωμωδίες του Αριστοφάνη ήταν διαφορετικές οι περί ηθικής και ευπρέπειας αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων και σε κάθε περίπτωση οι κωμωδίες του υλοποιούνταν σε συγκεκριμένο θέατρο, ενώ η ελεγχόμενη εκπομπή προβλήθηκε διά της τηλεοράσεως, με δυνατότητα παρακολουθήσεως απεριορίστου αριθμού τηλεθεατών»! Με την ευκαιρία, επειδή η πληροφόρηση με ενδιαφέρει και επαγγελματικά ως προς την εξειδίκευση της σάτιρας, την οποία από δεκαετιών υπηρετώ, θα ήθελα να γνωρίζω από πότε κυκλοφόρησε το σχετικό Αριστοφανόμετρο και σε ποιο Παπυρολόγιο Μ. Χ. δημοσιεύθηκε, για αποφυγή περιπετειών με οικονομικές συνέπειες.

***

ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΕΚ ΤΩΝ ΣΥΝΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΛΥΠΗΤΕΡΩΝ…

• ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ κάθε βράδυ τις μαύρες ειδήσεις, υπάρχει μια λύση για να μετριάσουμε τη μελαγχολία μας. Να θυμόμαστε ότι περάσαμε και πολύ καλύτερες μέρες και νύχτες. Και φάγαμε τον περίδρομο. Και ήπιαμε τον άμπακο. Και ρίξαμε και τα ώπα μας. Μόνο που κάποια ώρα ήρθε και ο λογαριασμός. Έτσι είναι. Κάθε γλέντι τελειώνει με μια «λυπητερή». Αυτή πληρώνουμε, τη λυπητερή μας. (Δεν γελάσατε, ε; Το είπαμε. Λυπητερό το σημερινό σύντομο…)

• ΑΚΟΥΣΑ τον Ευάγγελο Αντι-Βενιζέλο (μήπως πρέπει έτσι να τον λέμε για να μην τον μπερδεύουμε με τον παλιό, τον Λευτέρη;), τον άκουσα λοιπόν να λέει ότι παλεύουμε για να μη γίνουμε Αργεντινή! Δεν το κατάλαβα. Μήπως και να το θέλαμε θα ήταν τόσο εύκολο δηλαδή; Βλέπετε πουθενά να υπάρχει καμιά Εβίτα; Έριξα μια ματιά γύρω και σταμάτησα για μια στιγμή στη Λιάνα την Κανέλλη, τη μαχητικιά… «Λες αυτή;» σκέφτηκα.. «Μπα, μου λέω, άλλα τα μεγέθη…» και συμπληρώνω «…και άλλες οι Αργεντινές»! Να ήσουν τουλάχιστον κομματάκι ξανθιά, βρε Λιάνα…

• ΕΒΛΕΠΑ μια επανάληψη του «Στην υγειά σας» του Σπύρου Παπαδόπουλου, αφιερωμένη στον Μίκη Θεοδωράκη και μέσα στους καλεσμένους, το μάτι μου κόλλησε στον Σάκη Πεπονή, που ήταν ανάμεσα στους εκλεκτούς, και εκείνο που πρόσεξα περισσότερο ήταν να δω το χρώμα του κοστουμιού που φορούσε.

Ήταν καφέ. Όπως το έγραφα σε ένα προηγούμενο σημείωμα για αποχαιρετισμό στον αξέχαστο Σάκη, στο ένα από τα τρία του κοστούμια που βρέθηκαν στην ντουλάπα του.

• ΑΚΟΥΩ ΣΥΧΝΑ ένα όνομα στις διαφημίσεις για συναυλίες, τόσο στο Μέγαρο Μουσικής όσο και στο αντίστοιχο της μακεδονικής πρωτεύουσας, και γενικά για την πρόοδό του στον τομέα της μουσικής, που όλα δείχνουν ότι τον περιμένει λαμπρό μέλλον.

Θέλω να του ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου στις καλλιτεχνικές του προοπτικές κάθε επιτυχία και εκείνο που με συγκινεί ιδιαίτερα, που κράτησε ομοιότητα ακόμα και στο μικρό μας όνομα. Λέω για τον άριστο πιανίστα, τον ΓΙΩΡΓΟ Λαζαρίδη, τον Σαλονικιό.

Καλή πρόοδο, συνονόματε, με την αγάπη μου.

• ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΑ 70 του, ο Παύλος Τάσιος, ο πάντα νέος, ο πάντα ατίθασος, ο συνήθως ασυμβίβαστος σκηνοθέτης της «Παραγγελιάς», του «Νοκ άουτ» και του «Βαρύ πεπόνι», ένας από τους πιο αγαπητούς του «επαναστατικού» ελληνικού κινηματογράφου, νεαρέ μου εβδομηντάρη. Έτσι πάντα θα σε θυμάμαι, με την οργή ζωγραφισμένη στα μάτια σου.

• ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ που του έχουν φορτώσει να μας λέει τις πιο δυσάρεστες οικονομικές ειδήσεις της ημέρας. Για τον κ. Κώνστα λέω, των ειδήσεων του ALTER. Είναι και όλοι οι συνάδελφοι του κ. Χατζηνικολάου που επάνω του ορμάνε αν πει και κάτι παραπάνω από τα φορολογικώς προβλεπόμενα…

Έλεος για τον χριστιανό, εκτός και αν τα τραβάει ο οργανισμός του…

***