Άλλο κατάθεση και άλλο εκποίηση και λεηλασία της εθνικής κυριαρχίας

Γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση (όπως κακή τη μοίρα εδώ) οι πολίτες αισθάνονται ταπεινωτική εθνική περιστολή, ως μέρος μιας εξ ανάγκης αδυσώπητης συνδιαλλαγής λόγω χρεοκοπίας.
Χρεοκοπίας όχι των ιδίων και της εθνικής τους αυτάρκειας, αλλά του συστήματος που: Αφού το ενεπιστεύθησαν, τους έσυρε (και τους διέσυρε) στα ευρωπαϊκά ενεχυροδανειστήρια! Η πικρή αλήθεια, χωρίς παρηγοριές και παραμύθια.
Αυτά μέχρι τώρα. Διότι δυστυχώς τα χειρότερα έπονται. Και οι μεν θεσμικοί διαχειριστές της εθνικής μοίρας το γνωρίζουν. Οι δε πολίτες, απελπιζόμενοι, απλώς ελπίζουν. Αγόμενοι και φερόμενοι. Από δηλώσεις και διαβεβαιώσεις. Οι οποίες επενεργούν το πολύ ως όπιο καταστολής αντιδράσεων προς ό,τι συμβαίνει. Και για τους ιδίους επί ατομικού επιπέδου. Και για τον τόπο. Που ενδέχεται να βρεθεί σύντομα μπροστά σε ανήκεστους ακρωτηριασμούς. Ως αποτέλεσμα γεωπολιτικών τετελεσμένων, που ήδη προωθούνται σε συγκεκριμένες περιοχές του εθνικού χώρου.
Η κατάσταση όπως εξελίσσεται και η οποία οδηγεί με μη αναστρέψιμες δυναμικές προς πτωχοποίησιν της ελληνικής κοινωνικής πανίδος, αποδυναμώνει δυνάμει τους εθνικούς αρμούς. Και θρυμματίζει τους σπονδύλους των δυνατοτήτων και αντιστάσεων του Ελληνισμού. Την ώρα που ο τουρκισμός ανατάσσει τα νεοοθωμανικά ηγεμονικά του σύνδρομα, ο Ελληνισμός αυτοκαθηλώνεται από εσωστρεφείς αγκυλώσεις. Αδυνατεί να παρακολουθήσει όσα συγκυριακώς προωθούνται στην περιοχή του. Και κυρίως δεν είναι σε θέση ν’ αρθρώσει αξιόπιστο στρατηγικό λόγο και να διαδραματίσει αποτελεσματικό ρόλο σε όσα ήδη διαμορφώνονται και που τον αφορούν.
Η αξιοπιστία του έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα. Και κατά τρόπο μάλιστα που προσεγγίζει τα όρια εθνικού διασυρμού στα ευρωπαϊκά σαλόνια, όπου (αδίστακτα) διαμορφώνονται κρίσιμες αποφάσεις. Κυρίως η μοίρα της Ελλάδος. Ερήμην της ιδίας. Η οποία και λειτουργεί με τη συναίνεση εντεταλμένων ανθυπάτων, που: Εάν δεν κυβερνούν, το λιγότερο συγκυβερνούν! Υποβάλλοντας κι εγκρίνοντας ή απορρίπτοντας αποφάσεις της εκλεγμένης ηγεσίας της χώρας! Η άλλη και οδυνηρότερη αλήθεια.
Αυτά δεν λέγονται απλώς ως παθητική καταγραφή δεδομένων. Θα ήτο τουλάχιστον μαζοχιστικό. Επισημαίνονται για να διαβιβάσουν αυτονόητα και κρίσιμα σήματα κινδύνου. Να τραυματίσουν, ναι. Αλλά και ν’ αφυπνίσουν έτσι και να διεγείρουν τα εθνικά μας αντανακλαστικά. Πριν βρεθούμε προ μοιραίων υποτροπών και μη αναστρεψίμων ολισθήσεων. Γιατί ακόμη και τώρα μπορούμε. Όχι ασφαλώς με αλόγιστες αντιδράσεις και μη σώφρονες αντενέργειες. Αλλά με ρεαλιστική διαχείριση των πραγμάτων, έναντι αυτονόητου μεν κόστους. Αλλά ποτέ τέτοιου που θα οδηγήσει στην άλλη χρεοκοπία: Τη γεωστρατηγική. Η κατάσταση απαιτεί αντιστάσεις. Και οι αντιστάσεις απαιτούν σώφρονα μεν, αλλ’ οπωσδήποτε αποφασιστική παρέμβαση, με τη δυναμική της λαϊκής παρεμβολής σε ό,τι προωθείται. Με προσδιορισμό των ορίων πέραν των οποίων μερικά φαινόμενα δεν μπορεί με τίποτε να γίνουν αποδεκτά ή και απλώς ανεκτά. Η προαγγελλόμενη πτώχευση, δεν πρέπει ν’ αφεθεί να επενεργήσει, ούτε ως βάναυση εξουθένωση του έλληνα πολίτη, ούτε και ως εκποιητική ευκαιρία σε σχέση με τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και τις προοπτικές που συναρτώνται προς αυτά.
Θ’ απέβαινε χειρίστη πλάνη, αν αυτές αποτελούσαν μέρος όσων κάποιοι καταθέτουν στο αλλοδαπό ενεχυροδανειστήριο. Γιατί σ’ αυτό το επίπεδο, δεν υπάρχει ελπίδα επανεξαγοράς, από τη στιγμή που κυριαρχικά δικαιώματα περάσουν σε άλλα χέρια. Και κυρίως όταν αυτά συναποβούν μέρος γεωπολιτικών τετελεσμένων. Όπου τον λόγο έχει μόνον η στρατηγική ισχύς. Και όπου η αδυναμία (και η απουσία στρατηγικής) πληρώνονται ακριβά. Με οδυνηρότατους ακρωτηριασμούς…