Βυζάντιον

Είναι βράδυ Τετάρτης τώρα που ξεκινώ να γράψω και στην τηλεόραση βλέπω την αστυνομία που προσπαθεί να συνδράμει δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ στην καλύτερη εκτέλεση του λειτουργήματος που, ομολογουμένως, επιτελούν. Αλλιώς γράφεις αν το όργανο ακουμπήσει, κάπως άγαρμπα είναι η αλήθεια, το κλομπ στην πλάτη σου κι αλλιώς όταν παρακολουθείς από την ασφάλεια που χορηγεί η απόσταση. Και για να είμαι ειλικρινής, για πρώτη φορά αισθάνθηκα κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που σου το δίνει μόνο η γεύση του αίματος στον ουρανίσκο: Ζήλεψα τον τύπο των ΜΑΤ. Ω, ναι, αναστέναξα από πόθο. Και τι δεν θα έδινα να είχα την κάλυψη του νόμου για να αρχίσω να δέρνω στον δρόμο. Πλήρωνα με τα τελευταία μου λεφτά γι’ αυτό.

Χαζεύω, λοιπόν, τον ΜΑΤατζή να δέρνει και, όσο κι αν σας εκπλήσσω, αρχίζω να αισθάνομαι κάτι σαν συμπάθεια για το παιδάκι αυτό. Θα μου πείτε ότι το ίδιο αισθάνεστε κι εσείς – δεν ξέρω δα τι αναγνώστες έχουμε; Όμως εγώ το βλέπω κάπως διαφορετικά, επιτρέψτε μου να βγάλω τη σκιά μου από τον τοίχο σας. Μπαίνω, όμως, στη θέση ενός τύπου 25 χρονών που σε λίγο θα παίρνει 800 ευρώ, το σημαντικότερο ανάγνωσμα της ζωής του είναι οπαδική εφημερίδα του Ολυμπιακού, υπερασπίζεται κάτι το οποίο μισεί, δέχεται πέτρες, ύβρεις και απαξίωση. Και ενώ υφίσταται όλα αυτά, γνωρίζει ότι πίσω του υπάρχουν οι τεράστιες πλάτες μιας χοντρής ατιμωρησίας. Δεν ξεσπάς μετά; Ξεσπάς χρησιμοποιώντας στίχους του Εθνικού μας Ύμνου: «Με ολοσκόρπιστα μυαλά και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά».

•••
Ευτυχώς, παρά τα όσα έλεγε τότε στη Βουλή ο Καρατζαφέρης, λίγα ποιήματα περιέχουν τόση βία όση ο Εθνικός μας Ύμνος. Μπορούμε να βουτήξουμε σε όλους αυτούς τους στίχους, να βγούμε μέσα στο αίμα και να αντικαταστήσουμε τους στίχους που χρησιμοποιούμε με άλλους από το ίδιο έργο. Κάτι ήξερε ο ποιητής και έγραψε στίχους για κάθε περίπτωση. Τέλος πάντων, ως συνήθως αλλού θέλω να πάω. Ο ΜΑΤατζής δέρνει επειδή άναψαν τα λαμπάκια του και έπαθε βραχυκύκλωμα. Κάπου πρέπει να ξεσπάει. Και είναι επίσης πιθανό το βράδυ να βγάζει το μεροκάματο δέρνοντας και πάλι, αλλά για μη υπηρεσιακούς λόγους. Ο δημόσιος υπάλληλος βλέπει τη ζωή του να γίνεται κουρέλια και θέλει να σου δείξει πια τα δόντια του μέσα από ένα σαπισμένο χαμόγελο. Ο εφοριακός τρελαίνεται και θέλει να του πεις γιατί να αντισταθεί στη διαφθορά όταν κάπως πρέπει να ζήσει. Η διαφθορά, η ανομία και η εγκατάλειψη του καθήκοντος θα είναι πλέον μόνιμα στοιχεία στη συμπεριφορά πολλών δημοσίων υπαλλήλων, που δεν θα έχουν και κανέναν ηθικό ενδοιασμό για να πράξουν αλλιώς. Και όσο οι ελεγκτικοί θεσμοί δεν λειτουργούν τόσο η χώρα θα θυμίζει ρημαγμένο καράβι που εκατομμύρια σχοινιά το σέρνουν προς την Αφρική.

•••
Ρεπορτάζ: Οι εντυπώσεις της «τρόικας» αλλά και του Ράιχενμπαχ (αυτού, καλέ, που τον έχουμε για σκιώδη πρωθυπουργό) από την ελληνική δικαιοσύνη και γενικώς τους θεσμούς ελέγχου παραπέμπουν σε αφρικανικές χώρες. Μάλιστα, τα επιτελεία που προσέγγισαν το σύστημα δικαιοσύνης έκαναν αυτόν ακριβώς τον παραλληλισμό: Μια χώρα με συνθήκες Αφρικής, όπου απαιτούνται τέσσερα χρόνια για να φτάσει μια υπόθεση στο τέλος της. Ο Δικηγορικός Σύλλογος παρεξηγήθηκε, αλλά επειδή είναι ένα σύστημα που, πρωτίστως, το τρέχουν τα μέλη του (ή οι συμφοιτητές τους στη Νομική), ας μιλάει χαμηλόφωνα. Η ουσία είναι αλλού: Τόσο στην «τρόικα» όσο και στο μυαλό του Ράιχενμπαχ (κυρίως) σχηματίζεται πιο καθαρά η ιδέα που θέλει την τοποθέτηση ξένων επιτρόπων σε νευραλγικές θέσεις του δημοσίου τομέα. Πώς έκαναν παλαιά οι Βαυαροί; Κάτι τέτοιο. Εδώ όμως ο Ράιχενμπαχ βάζει έναν αστερίσκο και σημειώνει ότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται τόσο στην ανεπάρκεια των επιτελών όσο στην απροθυμία (και στη σχετική αυτονομία) του απλού προσωπικού να υλοποιήσει πολιτικές με τις οποίες δεν συμφωνεί. Κοινώς, σηκώνουν τα χέρια και μας χαιρετούν (ή μουντζώνουν) και με τα δύο.

•••
Κάποια σοβαρά απομεινάρια της κυβέρνησης ίσως να σου εξηγήσουν ότι στον πυρήνα των σκέψεων που κάνει η Μέρκελ βρίσκεται ακριβώς αυτό: να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας προκειμένου να την οδηγήσουν σε ένα περιβάλλον ανάπτυξης, έτσι ώστε και η Ευρωζώνη να μην υποστεί κλυδωνισμούς αλλά και οι ίδιοι να αποκτήσουν μια γκαρσονιέρα που μπορεί να τους αποδώσει. Κυβερνητικό στέλεχος μου εξηγούσε ότι πάνω σε αυτό το πεδίο ίσως αναπτυχθεί μια γαλλογερμανική κόντρα, αν και περισσότερο τους ενώνει η αγωνία για τις τράπεζές τους παρά τους χωρίζει ένας ενδεχόμενος διαγκωνισμός πάνω από το ταλαίπωρο κορμί της Ελλάδας. Το ίδιο στέλεχος μου είπε ότι στον πυρήνα της τελευταίας συζήτησης Παπανδρέου – Σαρκοζί βρέθηκε η εξής ιδέα του Γάλλου: «Πάμε σε κούρεμα 50%, παίρνετε δόσεις ως και το 2012 και μετά είστε μόνοι σας, προσπαθήστε να έχετε πρωτογενές πλεόνασμα». Αυτό το «είστε μόνοι σας» συμπυκνώνεται και στην προειδοποίηση του Σημίτη μέσω του άρθρου της προηγούμενης Κυριακής. Και είναι η τάση που αναπτύσσεται εδώ και καιρό μέσα στο Κολέγιο των Επιτρόπων: «Οι κλυδωνισμοί μιας δραματικής τελικής λύσης για την Ελλάδα θα είναι ηπιότεροι από την ατελέσφορη προσπάθεια διατήρησής της στη ζωή». Ο Σημίτης δεν είχε καθόλου άδικο. Απλώς άργησε 15 χρόνια να το σκεφτεί.

•••
Σήμερα υπάρχουν κυβερνητικοί παράγοντες που δηλώνουν ότι, αν ήταν στη θέση των ελεγκτών της «τρόικας» δεν θα έδιναν θετική εισήγηση για τη χορήγηση της έκτης δόσης. Μεταξύ μας, κάτι τέτοιο τους λένε και οι ίδιοι. Το βράδυ που άκουσαν την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου για την εφεδρεία πήραν υπογλώσσια. Εφεδρεία και απολύσεις περίμεναν, προσυνταξιοδοτικό πρόγραμμα τους προέκυψε. Και ακόμα εκκρεμεί το αίτημά τους για κλείσιμο μίας ΔΕΚΟ. Είναι επίσης βέβαιοι ότι ο σχεδιασμός για το 2012 είναι καταδικασμένος να αποτύχει: Δεν κόβει δαπάνες, ρουφάει χρήμα από την αγορά και τους καταναλωτές, βυθίζει την οικονομία σε μεγαλύτερη ύφεση. Πιστέψτε με, ακόμα και σε ιδιωτικές συζητήσεις οι «τροϊκανοί» δεν διακρίνουν την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας, εκτός κι αν προκύψει μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας που θα κινηθεί στα όρια της δημοκρατικής νομιμότητας. Αυτήν τη στιγμή η μη καταβολή της δόσης έχει πιθανότητες 60%. Αλλά, είπαμε, στην απίστευτη χώρα όπου ζούμε, πιστεύουμε ότι οι δόσεις καταβάλλονται για να πληρώνονται οι τόκοι παλαιών δανείων, έτσι δεν είναι; Εγώ θέλω να ζήσω, θα προτιμούσα από το εξωτερικό, την πορεία της 17ης Νοέμβρη, όταν μάλιστα δεν θα έχουν πληρωθεί δεκαπενθήμερα σε μισθούς και συντάξεις.

•••
Και τώρα θα το παίξω «Καθημερινή»: Η χώρα οδηγείται στην καταστροφή επειδή έχει μια άτολμη κυβέρνηση, υστερικά λαϊκίζουσα αντιπολίτευση και κακούς συνδικαλιστές. Και όλοι εμείς αδυνατούμε να δούμε τον πραγματικό εχθρό. Τα πιτσιρίκια κάνουν κατάληψη στα σχολεία, αλλά δεν τους κόβει να ρωτήσουν τον μπαμπά τους πόσα έδωσε στην εφορία. Οι άνθρωποι μποτιλιάρονται στους δρόμους, ίσως και να συμπαρίστανται στον αγώνα των εργαζομένων στα λεωφορεία, αλλά κανένας από αυτούς δεν λέει τι γίνονται τα 500 εκατ. ευρώ που πληρώνει ετησίως ο φορολογούμενος. Να πω κι άλλα; Όχι, θα μου θυμώσετε.

•••
Ας μάθουμε, λοιπόν, όλοι τουρκικά άνευ διδασκάλου, παρακολουθώντας σίριαλ σε prime time, όπως κάνουν και στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. Να περιμένουμε το show με τον χορό στον πάγο, όπου τα celebrities θα χορεύουν όπως οι αρκούδες στη χριστουγεννιάτικη διαφήμιση της Coca-Cola. Να δούμε τη Βίσση να κάνει αγαθοεργίες στην Αφρική. Μεσημέρια με τη Μενεγάκη, πρωινά με τον Λιάγκα και βράδια με τους chef. Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Όλα αυτά είναι τόσο γελοία και μίζερα, κι όμως δείχνουν καλύτερα από τη ζωή μας. Αφήστε, λοιπόν, στην άκρη τις λαϊκές συνελεύσεις και τις αριστερίστικες ονειρώξεις. Βγείτε στον δρόμο μαζί με τους διπλανούς σας. Ας κάνουμε ομαδική ψυχανάλυση στο πεζοδρόμιο. Ας βγάλουν οι άνεργοι βάρδιες για να μην επιτρέπουν τη διακοπή του ρεύματος και ας πάρουμε με τις πέτρες τους πλούσιους της γειτονιάς, τον μηχανικό και τον γιατρό, που δεν κόβουν αποδείξεις. Η επανάσταση πρέπει να γίνει μέσα μας και η αλλαγή να μας φωτίσει όπως την καρδιά του ΕΤ του εξωγήινου.