Στο 26% η ανεργία το 2012!
Αυτό είναι το βασικό πολιτικό συμπέρασμα που εξάγεται με βάση τα στοιχεία της ετήσιας έκθεσης του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που παρουσίασε προσφάτως ο διευθυντής του Ινστιτούτου Σάββας Ρομπόλης (σ.σ.: μόνο ως ειρωνεία μπορεί να εκληφθεί ο -διαχρονικός- τίτλος της έκθεσης που είναι «Το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και οι εργαζόμενοι»).
«Στοιχειώνουν» την κοινωνία (προφανώς όμως όχι τους «154» εθνοσωτήρες μας) προβλέψεις και διαπιστώσεις του έγκυρου επιστημονικού φορέα των εργαζομένων:
= Το 26% (ή το 1.300.000 ανέργους) θα φτάσει η πραγματική ανεργία στη χώρα μας το 2012.
= Περίπου 350.000 θέσεις εργασίας χάθηκαν τη διετία 2009-2011 (όσες δηλαδή είχαν δημιουργηθεί στο διάστημα 2000-2008).
= Μειώθηκε κατά 50% η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων μεταξύ 2000-2008 και βαίνει συρρικνούμενη.
= Οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις και στο Ασφαλιστικό, αποδεικνύουν ότι στην Ελλάδα κατά την περίοδο 2009-2011 συντελείται μια διαδικασία πλήρους απορρύθμισης (στρατηγική βαλκανοποίησης), απαξίωσης της εργασίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων, ενώ στις άλλες χώρες της ΕΕ συντελείται μια διαδικασία λιγότερης ρύθμισης στις εργασιακές σχέσεις και την κοινωνική ασφάλιση.
Μετά την παράθεση των «μαϊμού» για την οικονομία μας, στοιχείων στα οποία κατέληξε η έκθεση του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για την οποία συνεργάστηκαν γνωστοί και έγκυροι επιστήμονες, υπογραμμίζεται πως:
= Επιβάλλεται ένας εναλλακτικός προσανατολισμός της ελληνικής οικονομίας, στην κατεύθυνση:
α) Απαλλαγής του χρέους με την ενεργό παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην αγορά ομολόγων με αύξηση του νομίσματος, προκειμένου σε χώρες της ΕΕ που πλήττονται από την κρίση χρέους να απαλλαγούν από το άγος του χρέους και να κατευθύνουν τους πόρους τους στη χρηματοδότηση της ανάπτυξής τους για την ανάσχεση της ύφεσης και την αποτροπή της παράτασής της και των συνεπειών της στους νέους, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους και τους ανέργους.
β) Αναδιανομής του εισοδήματος με την ουσιαστική και αποτελεσματική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, φοροκλοπής και εισφοροδιαφυγής. Δεν μπορεί τα μόνιμα φορολογικά υποζύγια στην Ελλάδα να είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Επίσης δεν μπορεί ένα ευρώ στα τέσσερα που παράγονται στην Ελλάδα να μη φορολογείται και ο κρατικός προϋπολογισμός τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα να στερείται ετήσιων εσόδων 12 – 15 δισ. ευρώ.
γ) Επιστροφής του επιπέδου των συντάξεων, των μισθών και της εργασιακής νομοθεσίας στα επίπεδα πριν από το Μνημόνιο 1.
δ) Δημιουργίας ολοκληρωμένου αναπτυξιακού σχεδίου με δημόσιες αναπτυξιακές παρεμβάσεις και με την εγκαθίδρυση ολοκληρωμένων συμπλεγμάτων δραστηριοτήτων για την αξιοποίηση ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και πρωτογενών πλεονασμάτων. Χωρίς την παραγωγή πλεονασμάτων δεν μειώνεται το χρέος, όση λιτότητα και να επιβληθεί.
Οι επενδυτικές επιλογές του παρελθόντος με αποσπασματικά και θνησιγενή επενδυτικά σχέδια σπαταλούν πολύτιμους πόρους και αδυνατούν να αποτρέψουν το σημερινό, παραγωγικό, τεχνολογικό και ανταγωνιστικό έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας.
Στη νέα αυτή αναπτυξιακή και παραγωγική ανασυγκρότηση επιβάλλεται η διαμόρφωση νέων θεσμών «κοινωνικού κεφαλαίου» με την ενεργό συμμετοχή των κοινωνικών δυνάμεων στη διαμόρφωση των δημόσιων πολιτικών, σε τοπικό, περιφερειακό και κεντρικό επίπεδο.
Ως προς την αξιολόγηση της εξέλιξης των μακροοικονομικών και κοινωνικών μεγεθών κατά την περίοδο 2009-2011 τα ποσοστικοποιημένα αποτελέσματα, επικεντρώνονται κατά κύριο λόγο στα εξής:
α) Η ελληνική οικονομία διανύει το τρίτο έτος ύφεσης και εισέρχεται σε μερικούς μήνες στο τέταρτο έτος (2012, εξέλιξη ΑΕΠ -2,5%) σε συνθήκες εργασιακής, κοινωνικής, και παραγωγικής αποσύνθεσης, χωρίς η διαδικασία της εσωτερικής υποτίμησης που βρίσκεται σε εξέλιξη να έχει πετύχει τους στόχους της (επιστροφή στις αγορές το 2012 και ανάκαμψη το Β’ εξάμηνο του 2011).
β) Υποχώρηση της εγχώριας ζήτησης κατά 16,4% και επιστροφή στα επίπεδα του έτους 2003.
γ) Υποχώρηση της παραγωγικότητας της εργασίας κατά 3,3% και επιστροφή στο έτος 2005.
δ) Υποχώρηση του ΑΕΠ κατά 12,5% και επιστροφή στο έτος 2005.
ε) Υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης του μέσου μισθού κατά 11,4% και επιστροφή στο έτος 2003 και του κατώτατου μισθού σε επίπεδα πριν από το 1984.
στ) Υποχώρηση των επενδύσεων παγίου κεφαλαίου κατά 38,2% και επιστροφή στο έτος 1998.