Πιο επικίνδυνη φάση επιθετικών εκβιασμών από τον «Αττίλα 3»
Εν πολλοίς ανωμάλως. Και όχι για πρώτη φορά. Γιατί αυτό το ίδιο έργο (σε άλλες του έστω παραλλαγές) το έχουμε ξαναδεί. Κι έχουμε ξαναβιώσει τις έως και βάναυσες συντεταγμένες του. Με την Τουρκία να εφορμά δείχνοντας τα δόντια τής επεκτατικής της αδηφαγίας.
Και κάποιους τρίτους να παρεμβαίνουν με ανώδυνες ρητορικές κορώνες.
Χωρίς επί της ουσίας να πράττουν οτιδήποτε θα ανέκοπτε τις τουρκικές πειρατικές ενέργειες. Η πικρή αλήθεια.
Και όχι μόνον, αλλά: Στην προκειμένη περίπτωση, βρισκόμαστε ήδη μπροστά σε πολύ πιο επικίνδυνες υποτροπές. Καθώς από τρίτους πάντοτε –και ειδικότερα από τα Ηνωμένα Έθνη– βολιδοσκοπούμεθα για διαιτητική παρεμβολή! Προκειμένου τα δυο μέρη (ποια δύο, αλήθεια, μέρη;) να βρουν ομαλή διέξοδο και ν’ αποτραπούν απευκταίες κρίσεις! Εάν είναι δυνατόν! Γιατί με βάση το Διεθνές Δίκαιο, τα μέρη είναι τελικά μόνο ένα: η Κυπριακή Δημοκρατία. Η οποία ουδέν πράττει άλλο, από την άσκηση φυσικών κυριαρχικών της δικαιωμάτων εντός της διεθνώς αναγνωρισμένης Αποκλειστικής Οικονομικής της Ζώνης.
Κάτι όμως ξέρει από αυτά η Άγκυρα. Παρεμβαίνοντας και απειλώντας με θερμή ενδεχομένως κρίση και τεντώνοντας το σχοινί στο έπακρο, επιδιώκει, όπως και σε άλλες περιπτώσεις: Αφενός de facto αποδοχή της ως δικαιούχου μέρους μιας (ανυπάρκτου στην ουσία) διαφοράς. Και αφετέρου εξαργύρωση «των υποχωρήσεών της» με ανάλογα λύτρα! Οπότε και ως προς ό,τι διαδραματίζεται τώρα στη νότια θαλάσσια περιοχή της Κύπρου αυτό θα μεταφρασθεί μάλλον στην επιβολή γεωστρατηγικής κηδεμονίας σ’ αυτήν την καθʼ όλα κρίσιμη γεωγραφία.
Πρέπει βεβαίως να προσυπογραμμισθεί ότι: Παντελώς απαράδεκτη ασφαλώς είναι η αυτόβουλη απόπειρα οποιωνδήποτε να εμπλακούν με «καλές προθέσεις» επιδιαιτησίας. Ιδιαίτερα όμως των Ηνωμένων Εθνών, παρόλο που η πρωτοβουλία (με σκοπό να βυθοσκοπηθούν οι πολιτικές αντοχές της Λευκωσίας) ανήκει στον ειδικό αντιπρόσωπο του Γ. Γ. Έτερον εκάτερον.
Γιατί δεν θα τολμούσε μόνος του να παρέμβει έστω και ατύπως, εάν δεν είχε οδηγίες από κάποια κέντρα. Και όλοι ξέρουν ποιοι επενεργούν και ποιων κυρίως τα συμφέροντα υπηρετούν τελικά αυτοί οι βραχίονες.
Η ζημιά όμως ήδη έγινε. Και θα υπάρξουν ακόμη χειρότερα στην αμέσως επόμενη φάση. Γιατί και μόνο η άτυπη έστω αναφορά σε διαιτησία, επενεργεί ως στρατηγική τορπίλη στα πλευρά της Κύπρου. Η οποία και θα βρεθεί κάτω από δεινές εκβιαστικές παρεμβάσεις από διάφορες κατευθύνσεις. Γιατί το παιχνίδι δεν αφορά μόνο τους υδρογονάνθρακες και τη νέα κατάσταση πραγμάτων που διαμορφώνεται ως προς τις ενεργειακές πηγές, αλλά και την ανακατανομή γεωστρατηγικών επιρροών και ρόλων. Και η Τουρκία θέλει ν’ αποβεί κύριος παίκτης σ’ αυτήν την περιοχή, στα πλαίσια και με τη δυναμική των κατάδηλων ηγεμονικών της συνδρόμων.
Και βεβαίως το βάρος των ιδίων εκβιασμών θα αισθανθεί στον ίδιο βαθμό και η Αθήνα, για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Τόσο για να παρέμβει προς τη Λευκωσία (όπως συχνά έγινε στο παρελθόν) όσο και για να ενδώσει σε τετελεσμένα που αφορούν δικά της κυριαρχικά δικαιώματα σε συγκεκριμένες ζώνες του εθνικού της χώρου. Κι άλλωστε αυτό είναι ήδη αρκούντως προφανές κι αισθητό, με τα στρατηγικά παίγνια της Τουρκίας σε περιοχές όπως το Καστελλόριζο και το κεντρικό Αιγαίο.
Παρόλο που η Ελλάδα καθηλώνεται από τραυματικές αγκυλώσεις και βρίσκεται σε κατάσταση δυνάμει χρεοκοπίας, εντούτοις: Μαζί με τη Λευκωσία (ως τον άλλο κρατικό πυλώνα του Ελληνισμού) οφείλει να ενεργοποιήσει αποτρεπτικές πολιτικές. Και να ανατάξει αντιστάσεις, στα πλαίσια πάντοτε στρατηγικής διαχειρίσεως αυτών των επικινδύνων εξελίξεων. Πάντα σε ζεύξη συναποφάσεων με την Κύπρο. Για να μη βρεθούμε προ απευκταίων και μη αναστρεψίμων. Γιατί σε τέτοια περίπτωση και η κρατική κυριαρχία και η εθνική προοπτική θα έχουν μοιραίως ακρωτηριασθεί. Κι αυτό πρέπει να διέπει ως σήμα κινδύνου τη στάση και τις αποφάσεις όσων θεσμικώς διαχειρίζονται τις τύχες του έθνους. Κι εντεύθεν κι εκείθεν του Αιγαίου.