Διά χειρός…
…του Γιώργου Ρωμαίου (πρώην υπουργού και από τους πρυτάνεις της δημοσιογραφίας), από κυριακάτικο άρθρο του στο «Βήμα», όπου μας θυμίζει ότι η εκβιαστική και με το πιστόλι στον κρόταφο συμπεριφορά των… εταίρων μας κάθε άλλο παρά πρωτόγνωρη είναι.
Αν είχαμε νου…
«Κύριε Διευθυντά,
Συνήντησα χθες διακεκριμένον βουλευτήν, μέλος της Επιτροπής Νομοθετικής Εξουσιοδοτήσεως:
– Λοιπόν; Εψηφίσατε εν καλπασμώ το διαβόητον νομοσχέδιον περί απογραφής και δεσμεύσεως των εν τη αλλοδαπή ελληνικών κεφαλαίων.
– Ναι! Ήτο όρος της παροχής βοηθείας του Σχεδίου Μάρσαλ.
– Αλλά πληροφορούμεθα ότι η διατύπωσις του νομοθετήματος αυτού είνε πολύ πλέον επαχθής από τα σχέδια τα οποία επαρουσιάσθησαν εις την Γαλλίαν και την Αγγλίαν. Μαντεύομεν ότι και πάλιν η Ελλάς ετιμήθη με τους χειρότερους όρους.
– Πιθανόν, απεκρίθη ο βουλευτής. Αλλά τι ηθέλατε να κάμωμεν;
– Δεν ήτο δυνατόν να αναβάλετε, να μελετήσετε, να συγκρίνετε, να διαπραγματευθείτε;
– Μας εδηλώθη ότι εάν το νομοσχέδιο δεν ψηφισθή αμέσως, θα σταματήση εντός δεκαημέρου πάσα προς την Ελλάδα οικονομική ενίσχυσις.
– Λαμπρά. Και το έτερον περίπτυστον νομοσχέδιον περί ετεροδικίας και λοιπών καταπληκτικών προνομίων των Αμερικανών εν Ελλάδι με ποίαν δικαιολογίαν το εψηφίσατε;
– Μας ετονίσθη ότι εάν δεν το ψηφίσωμεν χωρίς την παραμικράν αλλαγήν του κειμένου του θα φύγουν αμέσως και θα μας εγκαταλείψουν εις την τύχην μας.
– Θαυμάσια. Δηλαδή, διά να ομιλήσωμεν απλοελληνιστί, υπεκύψατε εις εκβιασμόν;
– Φυσικά. Τι άλλο να πράξωμεν; Να παραιτηθώμεν; Αλλά ποιος θα εσκοτίζετο, ποιος θα επρόσεχε καν τις παραιτήσεις μας;».
Όταν έχεις τέτοια ιστορική εμπειρία, δεν υπογράφεις αυτό που υπέγραψες, κύριε Παπανδρέου… Διότι ξέρεις τι περιμένει τη χώρα σου… Και δεν μπορείς να επικαλεσθείς, υπάρχουσας της επιστολής του Γ. Θεοτοκά, το ελαφρυντικό ότι δεν γνώριζες… Πολύ περισσότερο αν υπήρχαν ανειλημμένες υποχρεώσεις.
… του καθηγητή κ. Χρήστου Γιανναρά από την επιφυλλίδα του στην «Καθημερινή» της Κυριακής, με τίτλο «Το “συμβόλαιο” να αντιπαλέψει τη ζούγκλα;».
Αυτοδιαψεύσεις…
«Είχε προηγηθεί η “πολιτική κηδεία” κορυφαίου της επαγγελματικής πολιτικής. Και στην τηλεόραση φίλος ομοϊδεάτης του τεθνεώτος εκθείαζε την προσωπικότητα και το έργο του. Για να καταλήξει στην κοινότοπη κορώνα: “Εκεί που είναι τώρα ο σύντροφος, θα κουβεντιάζει με τους παλιούς του συντρόφους, τον (τάδε), τον (δείνα), για τους κοινούς τους αγώνες και για στόχους που περιμένουν την πραγμάτωσή τους”.
Εκφραστική αμηχανία, διολίσθηση στην κοινοτοπία; Πάντως η ρητορική εικόνα επέτρεπε στον τηλεθεατή το ερώτημα: Αν είναι έτσι, τότε προς τι η “πολιτική κηδεία”; Προς τι η άρνηση να εκκλησιαστεί η εξόδια μοναξιά, να σπαρεί το κορμί στην κοινωνούμενη ελπίδα, ελπίδα για κάτι που αγνοούμε κι όμως εμπιστευόμαστε τη ζεστασιά του;
“Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ μα ωστόσο λάμπει”, βεβαίωνε ο Ελύτης. Όταν χαθεί “η άγνοια η υπερτέρα πάσης γνώσεως”, τότε προκύπτουν οι “βεβαιότητες” που οδηγούν στην “πολιτική κηδεία”: Δεν υπάρχει τίποτα μετά, ερχόμαστε από το πουθενά και πηγαίνουμε στο μηδέν. Καμιά ελπίδα, καμιά εμπιστοσύνη σε ό,τι δεν μπορεί να εξουσιάζει το εγώ σαν “στέρεη” γνώση.
Όμως να που ο φίλος ομοϊδεάτης του “πολιτικά” κηδευθέντος, στο αποκαλυπτικό lapsus της αυθορμησίας του, βλέπει να επιβιώνει η υπαρκτική ετερότητα των “συντρόφων”».