Το νόημα της Σταύρωσης χθες και σήμερα

Η Σταύρωση αναφέρεται στη θυσία του Ιησού Χριστού που λόγω της θεϊκής Του φύσης παραμένει αναλλοίωτος, επομένως και το νόημα της Σταύρωσής Του παραμένει το ίδιο χθες και σήμερα. Η Σταύρωση δεν επιδιώκεται και αυτό το τόνισε ο ίδιος ο Χριστός, όταν στον κήπο της Γεθσημανή ενώ ως άνθρωπος παρακάλεσε τον Πατέρα Του να άρει το ποτήριο τούτο1, εντούτοις το υπέμεινε υπακούοντας σε Αυτόν διότι με τη θυσία Του αυτή θα επιτυγχανόταν η σωτηρία του κόσμου.
Σήμερα, λίγο-πολύ μας παρουσιάζουν τη Σταύρωση σαν παράδειγμα για να υπομένουμε όλες τις κακουχίες και αδικίες του κόσμου, παραιτούμενοι από το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση για δικαίωση μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Και όμως, η σωτηρία μας θα κριθεί από τη δυναμική ή όχι άσκηση αυτού του δικαιώματός μας.
Από το Ευαγγέλιο είναι φανερό ότι η Σταύρωση ήταν η τιμωρία του Χριστού, διότι αντιτάχθηκε στην κοινωνική αδικία του συστήματος.
Δεν ήταν μία υποχρέωση επιβεβλημένη άνωθεν, αλλά μία ανάγκη για τη διεκδίκηση της δικαιοσύνης μέσα στην ιστορική πραγματικότητα.
Η άσκηση του δικαιώματος για δικαιοσύνη μόνο δικαίωμα δεν είναι, διότι δεν συνεπάγεται την αυτόματη εκπλήρωση κάποιας επιθυμίας, αλλά αντιθέτως είναι μία πάλη ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις του κόσμου τούτου, οι οποίες τιμωρούν όσους αντιτάσσονται στην εξουσία τους.
Η Ανάσταση και η σωτηρία που ακολουθεί τη Σταύρωση, δεν είναι η επιβράβευση της υπομονής και της παθητικής ανοχής της επιτελούμενης στον κόσμο αδικίας, αλλά το στεφάνωμα των αγωνισαμένων και ηρωικώς πεσόντων.
Η αποδοχή της κοινωνικής αυθαιρεσίας είναι συλλογικό αμάρτημα της ιστορικής χριστιανοσύνης.
Όπως είπε και ο βραζιλιάνος επίσκοπος Αντόνιο Φραγκόζο, χριστιανός που δεν αγωνίζεται για τη δικαιοσύνη είναι μία μετριότητα, μία γελοιογραφία της εικόνας του Θεού.
Δεν είναι η ζωντανή παρουσία του Θεού που επισύρει την κριτική του αθεϊσμού, αλλά το χρεοκοπημένο θεολογικό σύστημα που υποτάχθηκε στον καίσαρα, ο οποίος με τη σειρά του χρησιμοποίησε αυτό το χριστιανικό εξάμβλωμα για τη διασφάλιση της εξουσίας του2.
Τι άραγε εννοεί ο απόστολος Παύλος όταν λέει «εμοί δέ μή γένοιτο καυχάσθαι ει μή εν τώ σταυρώ τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ού εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τώ κόσμω»3, παρά την καύχηση στην προβλεπόμενη τιμωρία του για την αντίστασή του κατά της αδικίας που θα του στερήσει την κοσμική μέσα στην ιστορία καταξίωσή του και αυτό το κάνει για χάρη του ίδιου του ιστορικού κόσμου.
Αδελφοί, εάν θέλουμε να μιμηθούμε τον Χριστό θα πρέπει να αγωνισθούμε για τη δικαιοσύνη και να μη μένουμε αμέτοχοι στην προσπάθεια δημιουργίας μιας καινούργιας κτίσης.

1. Λουκά, κβ΄ 42.
2. Παπαθεμελής , «Ένας διάλογος με τον μαρξισμό», συνέντευξη στον Π. Παπασαραντόπουλο, «Παρατηρητής» 1983.
3, Γαλάτας, στ΄ 14.