Διά χειρός…

… του πρώην πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Σ. Δ. Μουλόπουλου, από το άρθρο του στο «Βήμα της Κυριακής» με τίτλο «Από τον νόμο του 1982 σε εκείνον του 2011», σχολιάζοντας την τοποθέτηση ενός εκ των συντακτών του νόμου του 1982, ότι «η διαρθρωτική αλλαγή στα πανεπιστήμια ξεπερνούσε από τʼ αριστερά κάθε σύνθημα και διεκδίκηση…» και ότι σφράγιζε «με σαφήνεια μια αποφασιστική τομή στην ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική και πολιτική ζωή του τόπου»:

Μήπως;

«Παραμένει ερωτηματικό γιατί τώρα το ίδιο κόμμα σπεύδει να φέρει τον νέο νόμο: Μήπως υπάρχει και τώρα άλλος πολιτικός ή κομματικός στόχος, όπως η περαιτέρω αποδιοργάνωση της ανώτερης παιδείας προς πληρέστερη ισοπέδωση με τη συνεχιζόμενη εξίσωση της ψήφου των “καθηγητών” όλων των βαθμίδων; Μήπως το ενδεχόμενο παραδόσεως της διοικήσεως σε εξωπανεπιστημιακούς σημαίνει την επίσημη παραδοχή της ανικανότητος των καθηγητών να διοικήσουν τα του οίκου τους και έτσι την απαξίωσή των; Μήπως ο διορισμός των κοσμητόρων από τον ενδεχομένως εκτός πανεπιστημίου “πρύτανη” σημαίνει κατάργηση του θεσμού της αυτοδιοίκησης και έλεγχο από άλλες εξουσίες; Μήπως πρόκειται για εφαρμογή οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως; Μήπως ο περιορισμός της συμμετοχής φοιτητών σε διάφορα όργανα γίνεται διότι οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος δεν έχουν πλέον την πλειοψηφία;».

***

…του Νίκου Κοτζιά, συγγραφέα, καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιά, από το κυριακάτικο άρθρο στην «Ελευθεροτυπία», με τίτλο «Κρατική βία και κυβερνητική υποκρισία»:

«Θεωρεί η κυβέρνηση την κατάργηση των δικαιωμάτων των πολλών μέσα σε μισή ώρα συνεννόησης με την “τρόικα” και με παρόντες τους εκπροσώπους του ΣΕΒ και των τραπεζιτών πράξη ειρήνης ή βίας; Θεωρεί το κόψιμο εισοδήματος και τη σμίκρυνση της σύνταξης πράξη ειρηνική ή βίαιη; Ο μη διάλογος είναι ειρηνική επιβολή των απόψεων και τίνος; Πώς, κατά τη γνώμη της κυβέρνησης, θα μπορούσε και πρέπει να αντιδράσει κάποιος που βλέπει το παιδί του άνεργο, την κυβέρνηση να του κόβει τον μισθό, τη γυναίκα του να δουλεύει πλέον ανασφάλιστη, την εγκληματικότητα να αυξάνεται; Αν αντισταθεί, αν διαδηλώσει, αν κατέβει σε απεργία, αυτό είναι βία; Και όταν το κράτος στείλει το παρακράτος για να δημιουργήσει σκηνές “απείρου κάλλους για τα κανάλια”, αυτό είναι δική του βία ή κρατική;».

***

…του Μιχάλη Ιγνατίου, στην κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερος»:

Τον λυπήθηκα…

«Έχω διαβάσει πολλές κριτικές για την εμφάνιση του Προέδρου της Δημοκρατίας ενώπιον της Ερευνητικής Επιτροπής για τα γεγονότα στο Μαρί. Όλα όσα εγγράφησαν ήταν δικαιολογημένα, διότι ο κ. Χριστόφιας μάς απογοήτευσε. Για να πω την “αμαρτία” μου, εγώ τον λυπήθηκα. Είναι πλέον ένας απελπιστικά μόνος ηγέτης, γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ο ίδιος ότι έσφαλε. Και το χειρότερο όλων, αντιλαμβάνεται ότι είναι μονόδρομος η αποχώρηση. Δεν πρέπει να έχουμε άλλη περίπτωση στην παγκόσμια ιστορία –εκτός βέβαια των δικτατορικών καθεστώτων– όπου ένας ηγέτης επιρρίπτει ευθύνες σε όλους τους συνεργάτες του, χωρίς ο ίδιος, που τους διόρισε, να αναλαμβάνει έστω και μία…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Ήταν αρκετοί αυτοί που είπαν στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι ειδικά ένας εκ των συνεργατών του στα δύσκολα θα τον αφήσει ξεκρέμαστο και εκτεθειμένο. Θα είναι ο μοιραίος άνθρωπος αυτός για τον κ. Χριστόφια και θα με θυμηθείτε. Αν έδινε ελάχιστη σημασία στα έγγραφα του κ. Ντάουνερ, ο Κύπριος Πρόεδρος δεν θα βρισκόταν σήμερα ένα βήμα πριν από την ταπεινωτική παραίτηση… Αλλά πότε στην πολιτική του καριέρα έδωσε σημασία στις γνώμες ανθρώπων που έβαλαν πλάτη για να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας…»