Το οικτρό τέλος των «Φαμελιών»…

Επιβήτορες της Εξουσίας με τη βοήθεια της Ξένης Προστασίας από το λυκαυγές της πορείας του Νεοελληνικού Κράτους, αφού προηγουμένως κάτω από την καθοδήγηση της τελευταίας καταπάτησαν «τα δίκαια του Λαού και των Αρμάτων», κατά την επιβεβαιωμένη από την αδέκαστη Ιστορία διαπίστωση του πολύπαθου «Γέρου του Μωριά», ακολούθως δολοφόνησαν τους λαϊκούς ηγέτες-προμάχους των λαϊκών ελευθεριών (Οδυσσέα Ανδρούτσο, Αντώνη Οικονόμου, Παναγιώτη Καρατζά, Γεώργιο Καραϊσκάκη, Μελέτη Βασιλείου και τους Πρωτομάστορες της Φιλικής Εταιρείας).
Οι «Φαμίλιες», ή «Τζάκια», στη συνέχεια με τη δύναμη των πελατειακών σχέσεων που οικοδόμησαν διαγούμισαν και διαγουμίζουν το «είναι» του δύστηνου Ελληνικού Λαού, με την ολιγαρχική και συγχρόνως αυταρχική «δημοκρατία» που ενασκούν, ωθώντας στο περιθώριο τη μεγίστη πλειοψηφία του Λαού.
«Φαμελιές» στην
υπηρεσία των Ξένων…
Η Εξουσία των «Φαμελιών» είναι συνυφασμένη με τα «ευλαβικά προσκυνητήρια» στην Ξένη Προστασία και τη μεθοδική και αδίστακτη συρρίκνωση των λαϊκών κατακτήσεων (εργασιακές σχέσεις, Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας, Ανθρώπινα Δικαιώματα κ.λπ.), πάντα υπό την επίφαση μιας «Δημοκρατίας» στους τύπους, στην ουσία όμως μιας «Κοινοβουλευτικής Κληρονομικής Μοναρχίας», που «επιβεβαιώνεται», κατά περίπτωση, από τους ανελλήνιστους και ασύντακτους λόγους των γόνων των «Φαμελιών» και τις θριαμβευτικές επιδοκιμασίες των κοινοβουλευτικών κομματικών λόχων ή κατ’ ευφημισμόν Κοινοβουλευτικών Ομάδων!
Στη διαδρομή του Νεοελληνικού Κράτους από το 1832 και εντεύθεν, με ελάχιστα χρονικά διαστήματα φιλολαϊκών κυβερνήσεων και ενώ υποτίθεται ότι είχαν εγκαθιδρυθεί και λειτουργούσαν (;) οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί, αναπτύσσεται ένα σύστημα πολιτικής πατρωνίας, όπου η ψήφος του έλληνα πολίτη καθίσταται το αντάλλαγμα που προσφέρεται στον «πολιτικό πάτρωνα» (βουλευτή, υπουργό, κομματάρχη) για τη νόμιμη ικανοποίηση αιτημάτων του «υπηκόου»!
Ήδη το ελεεινό τέλος των «Φαμελιών», εκφραστών και πρωταγωνιστών της Ξένης Προστασίας στη Χώρα, αχνοφέγγει στο βάθος του ορίζοντα και η Κοινωνική Εξέγερση θα σαρώσει τα κατάλοιπα της Κοινοβουλευτικής Κληρονομικής Μοναρχίας…
Οι χαμαιλέοντες προπαγανδιστές…
Όλοι οι άξονες στήριξης των «Φαμελιών» (Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, Κομπραδόροι της Οικονομίας, κατ’ απονομή «πνευματική ηγεσία», ανεπιστήμονες «καθηγητές» ΑΕΙ, αργυρώνητοι κονδυλοφόροι της «δημοσιογραφίας», «ετερόχθονες σωτήρες» [π.χ. Ηλίας Μόσιαλος, Έλενα Παναρίτη, Δ. Μηταράκης και λοιποί του είδους]) τρέμουν προ του επερχόμενου κύματος της λαϊκής οργής.
Τελευταίως στα «Μεγκάλα» τηλεοπτικά Μέσα και στο πλαίσιο του χαμαιλεοντισμού που τα διακρίνει, ψελλίζουν άναρθρες κραυγές «κριτικής» για το καθεστώς οικονομικής υποτέλειας και μειωμένης Εθνικής Ανεξαρτησίας που εγκαθίσταται στη χώρα με τις ευλογίες των «Φαμελιών» και την παρουσία των ανθυπάτων του Δ’ Ράιχ και της Διεθνούς της Τοκογλυφίας (Χορστ Ράιχενμπαχ, Πολ Τόμσεν και οι συν αυτώ).
Η ιστορική συγκυρία μετά το 1958, όταν η Αριστερά (η τότε «Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά» – ΕΔΑ) αναδείχθηκε από τις λαϊκές δυνάμεις στο μετερίζι της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, και πάλι εστιάζεται στην Αριστερά.
Η Λαϊκή Συνείδηση την καλεί να ηγηθεί του Λαϊκού Κινήματος Εθνικής Απελευθέρωσης από την ξένη κηδεμονία και να ορθωθεί ως κυματοθραύστης στη λεηλασία και στην εκποίηση του εθνικού πλούτου.
Βεβαίως, δεν αγνοούνται οι ιδιοτυπίες στον χώρο της Αριστεράς. Το ΚΚΕ έχει επιλέξει τον ρόλο του «μοναχικού καβαλάρη» και στο κόμμα του Φώτη Κουβέλη η Λαϊκή Συνείδηση προσφέρει την ύστατη ευκαιρία να αποποιηθεί τον ρόλο του υπομοχλίου του Νεο-ΠΑΣΟΚ, του προαγωγού της Ξένης Προστασίας στη Χώρα, και να επιστρέψει στις ρίζες του προασπιστή των λαϊκών συμφερόντων.
Στους ώμους του ΣΥΝ…
Στους ώμους του ΣΥΝ και στη μαχητικότητα του νεαρού ηγέτη του στηρίζει η Λαϊκή Συνείδηση τις ελπίδες της για να πρωτοστατήσει στη δημιουργία του Λαϊκού Αντιμνημονιακού Μετώπου, πέρα από ηγεμονικές διαβλέψεις και εγωιστικές τακτικές, και να σημάνει προσκλητήριο πανστρατιάς των Πατριωτικών Δυνάμεων που αγωνιούν για την τύχη της Χώρας και του Λαού της.
Ο Γιάννης Δημαράς, η Σοφία Σακοράφα, ο Βασίλης Οικονόμου, ο Βαγγέλης Παπαχρήστου, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, ο Στάθης Παναγούλης –η ανιδιοτελής έκφραση της Αντιδικτατορικής Αντίστασης–, τα εκατοντάδες άλλα στελέχη του πρώην σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ αλλά και οι Κεντρογενείς, που πάντα διακατέχονται από Εθνικές Ευαισθησίες, καλούνται να «επιβιβασθούν» στο Αντιμνημονιακό Άρμα και να διασαλπίσουν urbi et orbi το μήνυμα της Νέας Εθνικής Αντίστασης. Ολιγωρίες και μικροφιλοδοξίες οι περιστάσεις δεν συγχωρούν…
Διολίσθηση
στον αυταρχισμό…
Τέλος, υπό την επίδραση των «Φαμελιών», η υπό κάλυψη Κληρονομική Κοινοβουλευτική Μοναρχία καθημερινώς, και δη αυτήν την περίοδο του Μνημονίου, διολισθαίνει, υπό την ανοχή ενός επιτήδειου ουδέτερου, το ολιγότερο, Προέδρου της Δημοκρατίας, στον αυταρχισμό, στις αντιλήψεις εποχών «πεφωτισμένης δεσποτείας» (θεωρίες στη Βουλή της πολύφερνης υπουργού Παιδείας, «επαγγέλματος ΠΑΣΟΚ», κ. Άννας Διαμαντοπούλου, περί «νομοκρατίας» ανεξαρτήτως της ανταπόκρισης του νόμου στο αίσθημα του Δικαίου που αντανακλάται στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» Εξουσίας με τον Λαό) και, το σπουδαιότερο, στην ανοχή Συνταγματικών Πραξικοπημάτων από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου του Γ’ – Ευάγγελου Βενιζέλου.
Ας συμβουλευθεί τους Νομοδιδάσκαλους, και είναι αρκετοί, της Αρετής και της Επιστημονικής Αξιοπρέπειας…
Ο κ. Παπούλιας παραμένει στη θέση του ασυγκίνητος θεατής της οικονομικής υποδούλωσης αλλά και της μείωσης της Εθνικής Ανεξαρτησίας της Χώρας από την «τρόικα», και τα στοιχεία αυτά είναι sine qua non της πολιτικής ανεξαρτησίας κάθε κράτους!
Η μνήμη «καλού καγαθού ανδρός» για τον Πολιτικό παραμένει, ως γνωστόν, η ύψιστη καταξίωση. Ο Παύλος Κουντουριώτης έχει καταγραφεί στον κολοφώνα της Εθνικής Συνείδησης σε σύγκριση με τον επιτήδειο ουδέτερο Αλέξανδρο Ζαΐμη! Και οι δύο διετέλεσαν Πρόεδροι της Ελληνικής Δημοκρατίας…