Δώστε αναπτυξιακά κίνητρα, εγκαταλείψτε τη λιτότητα

Σήμερα «εκέλευσε» η «τρόικα» και ένας σαρωτικός τυφώνας κατεδαφίζει και ισοπεδώνει τα πάντα. Χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων θεωρούνται πλεονάζοντες και διά της κατ’ ευφημισμόν λεγόμενης εργασιακής εφεδρείας τελούν υπό απόλυση. Ιδιωτικοποιήσεις, απλοελληνιστί ξεπούλημα ασημικών, σε τιμές σκοτωμού, που προετοιμάζονται ad hoc για τις εισηγμένες στο Χρηματιστήριο υπό εκποίηση μονάδες (ΕΛΠΕ, ΟΠΑΠ, Αεροδρόμιο Βενιζέλος, ΔΕΠΑ Ελληνικό, νερό, υπόλοιπη ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.λπ.). Μαζί οι συχνότητες της κινητής τηλεφωνίας, όχι φυσικά και οι συχνότητες των τηλεοπτικών καναλιών που έκαναν κατάληψη οι πανίσχυροι μεγαλοκαναλάρχες και τα κόμματα.

Στην ουσία πρόκειται για δήμευση της δημόσιας περιουσίας υπέρ των διεθνών τοκογλύφων.

Καθ’ οδόν βούλιαξαν και οι γλωσσοπλαστικές επινοήσεις των «προθύμων» μας για τάχα «νέα αφήγηση». Οι αυτοτραυματισμένοι υπερασπιστές των κρατούντων, καταπίνοντας τη γλώσσα τους, επικαλούνται προς αθώωση των… πελατών τους το «ίδιον αμάρτημα»: η κυβέρνηση υπέγραψε και άρα ως… συνεπής, δεν είχε άλλη επιλογή από την τήρηση της υπογραφής της. Πρώτον, είχε επιλογή, να υπογράψει ή όχι. Και δεύτερον, είχε επιλογή, αφού η υπογραφή της οδήγησε στο χρέος εκτός ελέγχου, την εξοντωτική ύφεση, την ολέθρια ανεργία και τις απερίγραπτα αναποτελεσματικές θυσίες, να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος. Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι πλέον conditio sine qua non για την επιβίωση της πατρίδας. Αναπόφευκτη για τη διάσωσή της από τους… «διασώστες» της!

Δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο περίπτωση, που οικονομία βουτηγμένη στην ύφεση, κατάφερε να εξοφλήσει τα χρέη της. Βεβαίως οι ημέτεροι δανειστές στοχεύουν να διαρπάσουν τα φιλέτα της χώρας, όπως οι ατομικοί τοκογλύφοι το βιός του οφειλέτη. Ύφεση σημαίνει κατάρρευση της συνολικής ζήτησης αγαθών και υπηρεσιών, όπερ μεθερμηνεύεται σε σαρωτική ανεργία.

Δυστυχώς δεν τύχαμε κυβερνήτη να πει «όχι». Και ο Μεταξάς μολονότι, κατά Καφαντάρην, ήτο ο μόνος Έλλην που ηδύνατο να πει «ναι», όμως είπε εκείνο το γενναίο «όχι» και έσωσε την τιμή της Ελλάδος.

Σοφόν το απόφθεγμα Ράμφου «με τα μυαλά που φτάσαμε στην κρίση, δεν μπορούμε να βγούμε απ’ αυτήν».

Τα «επειδή» της έκθεσης που παρήγγειλε ο ΣΕΒ στην αμφιλεγόμενη βεβαίως McKinsey είναι αξιοπρόσεκτα και ξεγυμνώνουν την ανίκανη πολιτική μας τάξη και τους αφερέγγυους κειμενογράφους των κυβερνητικών της προγραμμάτων.

Μέσα στην αιματοχυσία των νέων μέτρων ξεχωρίσαμε κάτι καλό: ίδιος μισθός για τα ίδια προσόντα. Συμπαθητικό επίσης το πριμ παραγωγικότητας, αν αφοπλισθεί η κομματοκρατία και το παίρνουν οι όντως παραγωγικοί και όχι τα «δικά» της παιδιά.

Όλοι, παρεκτός των βολεμένων του συστήματος, έχουν καταδικάσει (δημοσκοπικά) σε απαξίωση τα κόμματα, μεγάλα και μικρά. Ο λαός δεν περιμένει τίποτε από ενδεχόμενες εκλογές. Και δεν τις θέλει. Αγωνιά και ψάχνεται…

Τα νέα μέτρα οδηγούν σε κοινωνική έκρηξη. Νομοτελειακά. Επείγει μια δραστική πολιτική ανάπτυξης.

Ευθύβολοι οι «όροι» του Τζον Λάντσεστερ:

– Αναπτυξιακά κίνητρα με μεσοπρόθεσμο ορίζοντα.
– Εγκατάλειψη λιτότητας και αποκατάσταση δημοσίων δαπανών.
– Μεταρρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος στο μοντέλο Υπηρεσιών Κοινής Ωφέλειας. («Νέα», 2/9/11).