υπουργείο Εξω(φρεν)ικών
Η Άγκυρα θα ήθελε να ζητούσε η ελληνική κυβέρνηση την έγκριση από τύπους σαν τους ψευδομουφτήδες και διάφορους συλλόγους που έχουν στηθεί, προκειμένου να νομοθετεί για τους πολίτες της.
— Και ξαφνικά είδαμε να ανακοινώνεται, κατόπιν εορτής και όταν η πληροφορία είχε ήδη διαρρεύσει, ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θ. Πάγκαλος και η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου παρέθεσαν γεύμα –και μάλιστα στη «Μεγάλη Βρεταννία»– με την ευκαιρία του Ραμαζανιού, στους δύο βουλευτές και σε τρεις μειονοτικούς δημάρχους.
— Τα ερωτήματα είναι πολλά: Κατ’ αρχάς, είναι προσβλητικό να γίνεται τώρα το τραπέζι για το Ραμαζάνι, καθώς προφανώς πριν δεν προλάβαιναν οι εκπρόσωποι της μειονότητας να υποδέχονται στη Θράκη τους καλεσμένους τους από την Τουρκία.
Δεύτερον: Απ’ ό,τι γνωρίζουμε, σε γεύματα για το Ραμαζάνι πρέπει να προσκαλούνται και οι μουφτήδες. Εάν ξεχάστηκαν, πρόκειται περί σοβαρού λάθους, καθώς δίνεται η εντύπωση ότι ούτε η επίσημη Πολιτεία υπολογίζει τους νόμιμους μουφτήδες.
Τρίτον: Είναι τυχαία η πρόσκληση προς τους δύο βουλευτές και τους δημάρχους Μύκης, Μουσταφά Τζουκάλ, Αρριανών, Ιμπραήμ Σερίφ, και Ιάσμου, Ισμέτ Καδή; Μάλλον όχι, μια και συμπτωματικά είναι οι εκλεγμένοι, από αναγνωρισμένες διαδικασίες, εκπρόσωποι της μειονότητας.
Έτσι, μπορεί η μεν τουρκική πλευρά να υποστηρίζει ότι η Αθήνα υποχρεώθηκε να διαπραγματεύεται με τους εκπροσώπους της «τουρκικής μειονότητας» και η Αθήνα να υποστηρίζει ότι απλώς τίμησε τους αιρετούς σε δημόσια αξιώματα εκπροσώπους της μειονότητας.
— Έχουμε ξαναπεί για το «ενδιαφέρον» της Άγκυρας για τη Ρόδο και την Κω. Η είδηση που μας έφτασε είναι ότι τα μέλη του Πολιτιστικού Συλλόγου Μουσουλμάνων Ρόδου «Η Αδελφοσύνη» πραγματοποίησαν επίσκεψη στη Θράκη, όπου είχαν συναντήσεις και φωτογραφήθηκαν στα γραφεία της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης…
• Πάντως, δεν είναι σύμπτωση το ότι το γραφείο του αντιπροέδρου θα διαπραγματευτεί τον νέο νόμο για την ανάδειξη των μουφτήδων. Το ερώτημα είναι γιατί προέκυψε ανάγκη για νέο νόμο…. Μάλλον όμως περιμένουν μάταια τη συναίνεση της Τουρκίας σε έναν τέτοιον νόμο, καθώς φαίνεται ότι η τουρκική πολιτική προτιμά να μείνει σε εκκρεμότητα το θέμα των μουφτήδων.
— Θλιβερή και δυσάρεστη, ακόμη και για τους πολιτικούς του αντιπάλους, ήταν η εικόνα που παρουσίασε ο Πρόεδρος της Κύπρου Δημήτρης Χριστόφιας κατά την εμφάνισή του στην Επιτροπή Διερεύνησης της έκρηξης στο Μαρί.
Ένας μικρός άνθρωπος, αδύναμος να κρατήσει στις πλάτες του τις ευθύνες και το αξίωμα που του ανέθεσε ο κυπριακός λαός. Δεν είδε, δεν άκουσε, δεν ρώτησε, δεν έμαθε τίποτα. Για όλα έφταιγαν οι άλλοι. Όσο για τις κωλοτούμπες με το καθεστώς Άσαντ, ήταν «ελιγμός», όπως είπε, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τις πραγματικές ευθύνες που έχει ο ίδιος, που νόμιζε ότι κρατώντας το επικίνδυνο φορτίο στην Κύπρο θα αποκτούσε την εύνοια της Δαμασκού. Ήταν η περίοδος που το συριακό καθεστώς είχε αρχίσει τα δρομολόγια πλοίου από τη Λαττάκεια προς τα Κατεχόμενα. Μάταια αποδείχθηκαν τα καλοπιάσματα του Άσαντ, μια και η Συρία ήταν πια για τα καλά παραδομένη στην ηγεμονία του κ. Ερντογάν και προσκολλημένη στις διαθέσεις της Χεζμπολάχ του Λιβάνου. Προτίμησε ο κ. Χριστόφιας με τους ελιγμούς του να υπονομεύσει τις σχέσεις του με τη Δύση, να αφήσει να εκτεθούν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, να υποστεί αυτήν την τεράστια καταστροφή η Κύπρος, για να κερδίσει την εύνοια του Άσαντ…
— Το έχουμε ξαναδεί το σκηνικό αυτό, με τον κ. Χριστόφια να λειτουργεί περισσότερο ως γ.γ. του ΑΚΕΛ παρά ως Πρόεδρος της Κύπρου. Όταν στην Ουάσινγκτον το αμερικανοκουβανικό λόμπι είναι ταγμένο στο πλευρό της Κύπρου σε Γερουσία και Κογκρέσο, ο κ. Χριστόφιας έτρεχε να καλοπιάσει την Αβάνα και το καθεστώς Κάστρο, εκθέτοντας τους συμμάχους της Κύπρου στην Ουάσινγκτον. Και τι έχει να κερδίσει από την Κούβα; Μα πιθανόν μια φωτογραφία με αυτόγραφο του Κάστρο.
• Όλοι προκρίνουν την ανάγκη να υποβάλει η Κύπρος αίτηση για ένταξη, αν όχι στο ΝΑΤΟ, τουλάχιστον στο πρόγραμμα PfP της Συμμαχίας. Θα ήταν μια κίνηση σημαντική, καθώς θα έφερνε σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση την Τουρκία, που θα ήταν υποχρεωμένη να ασκήσει βέτο. Ένα βέτο που κάθε άλλο παρά θα ικανοποιούσε τους συμμάχους. Ο κ. Χριστόφιας, κολλημένος στο σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», απορρίπτει για ιδεολογικούς λόγους αυτήν τη στρατηγικής σημασίας κίνηση. Πάλι καλά που δεν βρέθηκε το ΑΚΕΛ στην εξουσία το 2004, γιατί τότε πιθανόν να είχε διαφωνίες και για την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ.
— Και η αλυσίδα τέτοιου είδους κινήσεων είναι συνεχής και επαναλαμβανόμενη. Για να μη θυμίσουμε τις ιδεοληψίες για τον «καλό» (επειδή νόμιζε ότι ήταν αριστερός) Ταλάτ, που οδήγησαν σε συνεχείς υπαναχωρήσεις, μέχρι που διαπίστωσε ότι ο τοίχος στο Κυπριακό υψώνεται ανεξάρτητα από το ποιος παριστάνει τον πρωθυπουργό ή τον Πρόεδρο στο «ψευδοκράτος». Τώρα πρέπει να διαχειριστεί μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση, όπου κάθε μέρα που περνά η Κύπρος βρίσκεται διαπραγματευτικά όλο και πιο στριμωγμένη στη γωνία.
— Ότι θα γινόταν η Ελλάδα παράδειγμα προς μίμηση για τους Κοσοβάρους και τα σχολικά βιβλία τους, δεν το περιμέναμε. Κι όμως, ο κ. Νταβούτογλου κατά την επίσκεψή του στην Πρίστινα ασχολήθηκε με όλα, ακόμη και με τα βιβλία της Ιστορίας. Και εξέφρασε τη διαφωνία του στο να διδάσκονται οι μαθητές την Ιστορία όπως την ερμήνευσαν ο Τίτο και ο Εμβέρ Χότζα, οπότε λίγο πολύ πρέπει να αλλάξει η ερμηνεία της Ιστορίας και τα βιβλία να γραφτούν από ιστορικούς του 2011 και όχι του 1070. Και για να πείσει τους Κοσοβάρους για την ορθότητα των λεγομένων του, επικαλέστηκε τη συμφωνία που έχει κάνει η Ελλάδα με την Τουρκία για κοινή Επιτροπή προκειμένου να ξαναγραφούν τα βιβλία της Ιστορίας.
— Είναι γνωστές οι θεωρίες ότι η εξομάλυνση των διεθνών σχέσεων θα γίνεται μέσω της διδασκαλίας της Ιστορίας και με την αντιμετώπιση των «προκαταλήψεων» του παρελθόντος. Τα είδαμε αυτά με την κ. Ρεπούση και τους ομοίους της, θα τα δούμε σύντομα και στα έργα της Επιτροπής που έχει φτιάξει ο κ. Νταβούτογλου με τους δικούς μας. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι αν θα αναλάβει ο κ. Νταβούτογλου και το κόστος για να τυπώσει και να μοιράσει τα βιβλία, μια και το ελληνικό κράτος αποδεικνύεται ανίκανο ακόμη και γι’ αυτό…
• Στο Σκοπιανό, μια και μπήκαμε στον Σεπτέμβριο, θα θέλαμε να μάθουμε ποια είναι τέλος πάντων η ελληνική κόκκινη γραμμή… Είναι μια ονομασία σύνθετη, με γεωγραφικό προσδιορισμό, που θα ισχύει «erga omnes»; Κι όταν λέμε «erga omnes», δεν μιλάμε προφανώς μόνον για διεθνή χρήση, αλλά για όλες τις χρήσεις… Και κάτι ακόμη: Πώς θα εξασφαλιστεί ότι ούτε η εθνικότητα ούτε η γλώσσα θα κατοχυρωθούν ως «μακεδονικές»; Ή μήπως αυτό δεν περιλαμβάνεται πια στην κόκκινη γραμμή;