ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ
Με βλέμμα απειλητικό και τόνους σχεδόν εκδίκησης προς το τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό κοινό της χώρας, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος απευθύνθηκε στους πολίτες, σε ύφος… βαρύ προκειμένου να πείσει για το ορθό των άθλιων αποφάσεων για το ξεπούλημα της χώρας και την εξαθλίωση των εργαζομένων. Όλο αυτό το πλαίσιο το βάφτισε «μεταρρυθμίσεις» και αναβάθμιση της χώρας.
Τι έκανε ο εξ Ευβοίας έλκων την καταγωγή εύσωμος θεσσαλονικιός βουλευτής; Τίποτα σπουδαίο.
Απλώς επανέλαβε με ιταμό ύφος όσα είχαν ήδη εξαγγελθεί από τον προκάτοχό του Γ. Παπακωνσταντίνου (με αδιάφορο ύφος, αυτό που έχει ο εκ Κοζάνης μεγαλοαστός μιλώντας για τα πιο εφιαλτικά πράγματα, σαν να πρόκειται για μούρα που πέφτουν από τα δέντρα…) και άλλους υπουργούς σποραδικά.
Τα συγκέντρωσε ο καθηγητής, που προ ημερών μάς διαβεβαίωσε ότι έχει υποθηκεύσει την πολιτική του καριέρα για το καλό της πατρίδας αναλαμβάνοντας τη θέση που πήρε (κάτι εξόχως συγκινητικό) και μας τα εξήγγειλε κωδικοποιημένα και τακτοποιημένα, μια και ως καθηγητής ξέρει από μεθοδολογία, ως αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου.
Το οποίο συνεδρίαζε ακόμα, αλλά προφανώς είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον κ. Βενιζέλο ότι θα τα πει καλά και θα πείσει για την αναγκαιότητα του μεσαίωνα που περιέγραψε. Βεβαίως έσφαλλε το Υπουργικό Συμβούλιο, μια και ο κ. Βενιζέλος όχι μόνο δεν έπεισε, πώς να πείσεις άλλωστε κάποιον για τη νομοτελειακή αναγκαιότητα της αυτοχειρίας του, αλλά αντιθέτως εξόργισε τους πάντες με το θρασύ και ιταμό ύφος και περιεχόμενο των δηλώσεών του.
Λάθος επιλογή. Και του πρωθυπουργού και του Υπουργικού Συμβουλίου και του ίδιου του κ. Βενιζέλου. Ο οποίος μετά το τραγικό λάθος της βιασύνης του να γίνει αρχηγός του ΠΑΣΟΚ το 2007, κάτι που ενόχλησε τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ (ακόμα κι αυτόν τον κόσμο που τον εκτιμούσε, τον ήθελε και τον προτιμούσε από τον ΓΑΠ), βρήκε άλλο σκηνικό να κινηθεί και να δικαιωθεί μέσω αυτού. «Εγώ είμαι εδώ στα δύσκολα και αναλαμβάνω ρόλο, που δεν τολμά κανείς», είπε και ο πρωθυπουργός (που θέλει και τα αμορτισέρ του) τού τον έδωσε ευχαρίστως. Νωρίτερα, είχε προσφερθεί άλλος εκσυγχρονιστής και παλιότερα δεξί χέρι του Ευάγγ. Βενιζέλου, καθηγητής και αυτός, ο Ανδρέας Λοβέρδος. Που θέλησε αυτοθυσιαζόμενος στον βωμό της αναγκαιότητας του Μνημονίου (όταν οι περισσότεροι υπουργοί ήταν ενάντιοι ή το ψιλοϋπονόμευαν) να αναδειχθεί σε άτυπο διάδοχο του Γ. Α. Παπανδρέου μια και εκείνος έβγαινε ως αυθεντικός εκφραστής, ερμηνευτής και εφαρμοστής του κατάπτυστου αλλά αναγκαίου, όπως θέλησε να μας πείσει, Μνημονίου. Λίγο μετά επετέθη εκ νέου κατά του συνόλου των δημοσίων υπαλλήλων, ότι ευθύνονται για την καταστροφή της χώρας. Δεν του έφτανε αυτό, έκανε κι ένα μάθημα ότι δεν τιμήθηκαν επαρκώς από τα ΜΜΕ οι νεκροί της Marfin, επειδή… δεν ήταν αριστεροί! Ούτε ο Γ. Καρατζαφέρης το έχει πει αυτό ούτε ο χειρότερος εχθρός της κομμουνιστικής και μη Αριστεράς. Προχωρεί ακάθεκτος σε σαφή κατεύθυνση ο καθηγητής Λοβέρδος.
Πάντως ο καθηγητής Βενιζέλος κερδίζει στο ράλι απόπειρας για την τρομοκράτηση του κόσμου: με ύφος απειλητικό και οργισμένο (εναντίον ποιου άραγε) έχοντας και τον –πρόσθετο– νομιμοποιητικό (όπως νομίζει) ρόλο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης (κάτι που δεν είχε ο αυτόκλητος διαφημιστής του Μνημονίου Α. Λοβέρδος) υποκαθιστά τον πρωθυπουργό ελπίζοντας να κερδίσει ηγετικούς πόντους.
Παρέλειψε βεβαίως να συνεκτιμήσει στην όλη του προσπάθεια ότι αυτά που είπε (και ο τρόπος με τον οποίο τα είπε) είναι από απεχθή έως ευθέως εχθρικά για τον λαό στον οποίο θέλησε να απευθυνθεί.
Ο Ευάγγ. Βενιζέλος έχει ήδη καταγραφεί ως φορέας αυτών των απόψεων-σκέψεων-μέτρων σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και της χώρας. Ακόμα κι αν κατορθώσει κάποιος (ή ο ίδιος ο καθηγητής με τους υποστηρικτές του στα ΜΜΕ και αλλού) να πείσει ότι αυτά τα μέτρα είναι δυσάρεστα και απαίσια αλλά αναγκαία, το ακροατήριο δεν θα είναι εκεί. Έφυγε σχεδόν αμέσως ή μέσα στο πρώτο πεντάλεπτο από την ώρα που τον αντίκρισε στην τηλεόραση ή τον άκουσε στα ραδιόφωνά του. Ήταν το δεύτερο (μετά τον τρόπο διεκδίκησης της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ) μεγάλο λάθος του βιαστικού Βαγγέλη.