Συναίνεση, «Άρχουσα Ελίτ» και Κοινωνία…

Οι συνθήκες, βεβαίως, διαφέρουν, οι στόχοι, όμως, παραμένουν οι ίδιοι: Κατοχύρωση της οικονομικής υποτέλειας της χώρας στο ξένο και εγχώριο Μεταπρατικό Κεφάλαιο, εκχώρηση στην Ξένη Προστασία της Εθνικής Κυριαρχίας, περιαγωγή του Ελληνικού Λαού σε συνθήκες «κινεζοποίησης».

Και το 1947 μεν, στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, και υπό την άμεση απειλή κατάρρευσης του Αστικού Κοινωνικού Καθεστώτος, η Ξένη Προστασία, αγγλική στην αρχή και στη συνέχεια μετά το «Δόγμα Τρούμαν» αμερικανική, ο κατά συνθήκη Αστικός Κόσμος, πειθαναγκάζεται σε μία τεχνητή συναίνεση υπό την προμετωπίδα του Δημοκρατικού Κέντρου του Θεμιστοκλή Σοφούλη, ο οποίος σε αντίθεση με τον νικητή των εκλογών του 1946, Κωνσταντίνο Τσαλδάρη, ηγέτη του «Λαϊκού Κόμματος», διαθέτει την έξωθεν «Δημοκρατική Μαρτυρία» και συνακολούθως είναι σε θέση να αποτελέσει το ανάχωμα κίνησης προς την πλευρά της Ένοπλης Αριστεράς, του κόσμου της Κεντροαριστεράς.

Άλλες οι συνθήκες,
ίδιοι οι στόχοι…

Οι σημερινές συνθήκες κινούνται σε διαμετρικώς αντίθετη κατεύθυνση: Η κοινωνία στη μεγίστη πλειοψηφία της έχει ορθώσει το ανάστημά της, ανεξαρτήτως ιδεολογικών ή πολιτικών διαφορών, στις επιδιώξεις της κυβέρνησης του Νέο-ΠΑΣΟΚ, των Γ, Παπανδρέου του Γ’ και του Ευάγγελου Βενιζέλου, εθελοδούλως να συντρέξουν στην αποδοχή του «Δόγματος της Μειωμένης Εθνικής Κυριαρχίας», την εκχώρηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας (Δημόσια Περιουσία) στο διεθνές τοκογλυφικό κεφάλαιο, την εκμηδένιση του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας και την οικονομική και κοινωνική απαθλίωση του συνόλου, σχεδόν, των Ελλήνων. Και στο απόγειο της υποτέλειας μελετάται εκχώρηση «οικονομικών ζωνών επιρροής» στη Γερμανική Επικυριαρχία!

Ο αντι-Μνημονιακός Κόσμος, αυτήν τη στιγμή η μεγίστη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θέτει υπό αμφισβήτηση το ίδιο το Πολιτικό Σύστημα, και ζητεί ανατροπή των δομών της Εξουσίας, όπως αυτό διαμορφώθηκε και δρα τη Μεταπολιτευτική Περίοδο. Και ακριβώς το Σύστημα προκειμένου να διασωθεί(;) προσφεύγει υπό τη σκέπη της Ξένης Προστασίας, σε δοκιμασμένη μέθοδο από το παρελθόν.

Οι συνθήκες, εσωτερικές και εξωτερικές, στις αρχές του 21ου αιώνα, δεν ευνοούν εισαγωγή του λαού στο «χειρουργικό κρεβάτι» και το «γύψο» κατά το προηγούμενο της «21ης Απριλίου 1967», και επομένως απαιτείται μία ψευδεπίγραφος συναίνεση των κομμάτων εξουσίας και των «παραπληρωματικών γωνιών» (ΛΑΟΣ, «Δημοκρατική Συμμαχία»), ώστε η Ξένη Προστασία και οι εγχώριοι εντολείς της, να παρουσιάζουν την επιβολή των επιδιώξεών τους, ότι τυγχάνουν της αποδοχής της πλειοψηφίας των πολιτικών κομμάτων και κατά προέκταση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!..

Αυταρχικό κράτος…

Όμως, η τήρηση των τύπων δεν έχει ευθύ αντίκρισμα και στο θεσμικό πλαίσιο (λειτουργία της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας) και ευρύτερα των θεσπισμένων κανόνων του Διεθνούς Δικαίου στη λειτουργία των κοινωνιών.

Και ως προς μεν τη λειτουργία των Κοινοβουλευτικών Θεσμών και τον απόλυτο σεβασμό των συνταγματικών κανόνων, η Δανειακή Σύμβαση, δεν έχει κατατεθεί και εγκριθεί από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και δη με την προσδιοριζόμενη από το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής πλειοψηφία των 180 βουλευτών.

Πραξικοπηματικώς έχει τεθεί σε εφαρμογή συντρέξαντος στην παραβίαση των ρητών διατάξεων του Καταστατικού Χάρτη της Χώρας και του Θεματοφύλακα της Συνταγματικής Νομιμότητας, του Προέδρου της Δημοκρατίας, υπό την αιδήμονα σιωπή Νέο-ΠΑΣΟΚ και «Νέας Δημοκρατίας» και των αποφωλίων των κομμάτων εξουσίας.

Παραλλήλως, με την εκμηδένιση του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, το Κράτος οσημέραι μετέρχεται μεθόδους αυταρχισμού με τη μεθοδική κινητοποίηση των μηχανισμών καταστολής, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις διογκούμενες κοινωνικές αντιδράσεις.

Αντιδημοκρατικές θεωρίες…

Ταυτοχρόνως, στα πλαίσια του κυβερνητικού σχήματος, επωάζονται αντικοινοβουλευτικές θεωρίες. Πρόσφατο κρούσμα η απαίτηση της κ. Διαμαντοπούλου, και δη σε οργίλο ύφος, από βουλευτή της αντιπολίτευσης (ΚΚΕ) να ανακαλέσει πολιτική θέση που αναφερόταν στον αγώνα του κόμματός του να μην εφαρμοσθεί ο νόμος για τα ΑΕΙ.

Η υπουργός Παιδείας «οπισθοχώρησε» το Πολίτευμα της Χώρας απ’ εκείνο της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας σ’ εκείνο της Συνταγματικής Μοναρχίας, στο οποίο οι νόμοι του κράτους ήταν εκ προοιμίου εφαρμόσιμοι, κατά παράβλεψη του βασικού αξιώματος της Δημοκρατίας, ότι η εφαρμογή ενός νόμου προϋποθέτει ο νόμος αυτός να είναι δίκαιος και επί πλέον να είναι σε ευθέως ανάλογη σχέση με το Κοινωνικό Συμβόλαιο μεταξύ Κράτους και Λαού.

Οι νόμοι στις Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες, στηρίζονται στην αρχή της Κοινωνικής Νομιμοποίησης, ενώ λανθάνει(;) της κ. Διαμαντοπούλου ο «Χρυσός Κανόνας» της Δημοκρατίας ότι η απόλυτη Εξουσία σ’ αυτές δεν απορρέει από κυβερνήσεις, κοινοβούλια ή κόμματα, αλλ’ από τον λαό. Όλες οι Εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και διενεργούνται υπέρ του Λαού …

Εκτός Διεθνούς Δικαίου…

Πλειάδα ελλήνων και ξένων ειδικών επιστημόνων (οι καθηγητές του Δικαίου Γ. Κασιμάτης, Κ. Μπέης, Κ. Χρυσόγονος, Κ. Κατρούγκαλος, Renaud Vivien, Eric Toussaint, Mohammed Bedjaoul, καθώς και Διεθνείς Συμβάσεις, όπως Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, Σύμφωνα του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Συνθήκη της Βιέννης του 1983 κλπ.) προσδιορίζουν ότι οι όροι της Δανειακής Συνθήκης (Μνημόνιο, Μεσοπρόθεσμο κ.λπ.) που επιβάλλουν μέτρα λιτότητας χωρίς προηγούμενο είναι «επαχθείς», κινούνται εκτός των αρχών του Διεθνούς Δικαίου και επομένως είναι άνομες.

Ειδικότερα οι ειδικοί επιστήμονες του Διεθνούς Δικαίου, Renaud Vivien και Eric Toussaint σε μελέτη τους («Αυγή»26/8/2011), σημειώνουν :

• «Κάθε δάνειο που χορηγήθηκε με αντάλλαγμα την εφαρμογή πολιτικών που παραβιάζουν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα είναι επαχθές…»

Και προσθέτουν :

• «Τοποθετούμενοι από την άποψη της διεθνούς κοινότητας, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε επαχθές χρέος, κάθε χρέος που έχει συναφθεί με σκοπούς μη σύμφωνους προς το σύγχρονο διεθνές δίκαιο που έχει ενσωματωθεί στη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι όροι που έχει επιβάλει η «τρόικα» (μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο, διάλυση της κοινωνικής προστασίας και των δημοσίων υπηρεσιών, μείωση των κοινωνικών προϋπολογισμών, αύξηση των έμμεσων φόρων, όπως του ΦΠΑ μείωση του κατώτατου μισθού κ.λπ.) παραβιάζουν πασιφανώς τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών…

…. Όμως είναι εξόφθαλμη η επέμβαση της «τρόικας» στις εσωτερικές υποθέσεις αυτών των δανειοδοτούμενων κρατών, γεγονός που συνιστά περιφρόνηση της Δημοκρατίας…».

Οι συνταγματολόγοι
υπουργοί…

Το πρόβλημα της παραβίασης του Συντάγματος και των αρχών του Διεθνούς Δικαίου με την υπογραφή του Μνημονίου δεν ανάγεται στην ευθυκρισία(;) του Γ. Παπανδρέου του Γʼ, αλλά των δύο συνταγματολόγων καθηγητών, μελών της κυβέρνησής του, των Ευάγγελου Βενιζέλου και Ανδρέα Λοβέρδου.

Η επιστημονική συνείδηση των δύο καθηγητών καθεύδει προ των οιωνδήποτε πολιτικών σκοπιμοτήτων;

Εκτός και αν αποδεχθούμε ότι οι δύο καθηγητές-υπουργοί, εναρμονίζονται με την «58η προσφώνηση» του φιλόσοφου των Ελληνιστικών χρόνων (χρόνων παρακμής), του Επίκουρου, σύμφωνα με την οποία τα κίνητρα του ασχολούμενου, πλέον, με την πολιτική είναι ταπεινά και αποζητά μόνο να καταστεί, «ένδοξος» και «περίβλεπτος»!

Το παρήγορο στους σημερινούς δύστηνους για τον ελληνικό λαό χρόνους, η ελληνική κοινωνία δεν εμφανίζει σημεία μετατόπισής της από «Πολιτικό Σώμα» και τις κάθε μορφής συλλογικότητες, κατά τις επιθυμίες της «Άρχουσας Ελίτ στρεφόμενη στον περίκλειστο κόσμο του ατομικού βίου. Ανάγει τη συλλογική κινητοποίηση σε ενεργό αποφασιστική πολιτική δράση.