Ο νέος νόμος και η νέα γενιά
Είκοσι εννέα χρόνια μετά την πρωτοπορία στον νόμο-πλαίσιο 1268/1982 από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τη θέσπιση του δημοκρατικού πανεπιστημίου με τη συμμετοχή όλης της ακαδημαϊκής κοινότητας, την κατάργηση της καθηγητικής έδρας και την ανάδειξη του φοιτητικού κινήματος ως συμβόλου Δημοκρατίας και πυλώνα κοινωνικής-πολιτικής αλλαγής, ήταν αναγκαιότητα μια νέα αλλαγή.
Σε μια εποχή κρίσης, κυρίως πολιτικής και ως αποτέλεσμα οικονομικής, η Παιδεία αποτελεί μονόδρομο ανάπτυξης. Ένα υγιές, στοχευμένο, δημοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι η απάντηση στη μιζέρια της δημόσιας λογιστικής. Ο νέος νόμος-πλαίσιο αποτέλεσε μια δυσάρεστη έκπληξη σε όποιον πίστευε σε μια πραγματική Αλλαγή.
Σε μια αλλαγή που το ΠΑΣΟΚ πάντα έκανε με γνώμονα τις δημοκρατικές κοινωνικές του αξίες. Σε μια αλλαγή με ορίζοντα την επιστημονική γνώση, την ερευνητική πρόοδο του ακαδημαϊκού πολίτη, αλλά ταυτόχρονα και τη διεύρυνση των πολιτικών και κοινωνικών αντανακλαστικών του νέου που, φεύγοντας από το σπίτι του, εντάσσεται σ’ ένα ευρύτερο περιβάλλον, που θα τον ετοιμάσει για την ένταξή του στην αγορά εργασίας και την «πραγματική» ζωή. Σε μια αλλαγή που μαθαίνοντας από τα λάθη του 1268/82, θεραπεύοντας τις παθογένειές του, θα δημιουργούσε τον έλληνα πολίτη του 2020. Αντί αυτού είδαμε μια τεχνοκρατικού χαρακτήρα μεταρρύθμιση. Γιατί αν αύριο ρωτούσαμε την «κοινή γνώμη» ποια ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή του νόμου Διαμαντοπούλου, η μεγάλη πλειοψηφία θα απαντούσε η κατάργηση του ασύλου και των φοιτητικών παρατάξεων. Και θα ρωτούσα εγώ: Γι’ αυτό τα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ μας δεν είναι ανταγωνιστικά και οι έλληνες μαθητές ξενιτεύονται κάθε χρόνο; Προφανώς όχι.
Είναι δεδομένο ότι ένας νόμος τριάντα ετών σε έναν ιλιγγιωδώς αναπτυσσόμενο πλανήτη δεν είναι η απάντηση. Όπως επίσης ότι καθηγητές, διοικητικοί υπάλληλοι και φοιτητές σε κάποιες περιπτώσεις στρέβλωσαν τον νόμο-πλαίσιο με αποτέλεσμα εστίες διαπλοκής και φαινόμενα κακοδιοίκησης. Όμως γι’ αυτά υπάρχει δικαιοσύνη. Όπως νόμος υπήρχε και για την προστασία του ασύλου ιδεών και όχι της παρανομίας. Τι εξυπηρετεί η πλήρης κατάργησή του πλην της ικανοποίησης του καλού μαθητή Άδωνη, όταν απλώς θα μπορούσε να προστεθεί η πρόβλεψη άρσης του ασύλου και σε περίπτωση πλημμελημάτων;
Η χωρίς όρια ένταξη -όχι σύνδεση- των ΑΕΙ και ΑΤΕΙ στην απορρυθμισμένη αγορά εργασίας, με την υιοθέτηση του μοντέλου της τριετίας που επιβάλλει η Μπολόνια, θα δημιουργήσει νέες στρατιές ανέργων. Κανένα επαγγελματικό δικαίωμα, καμία εργασιακή κατοχύρωση.
Τα ιδρύματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης οδηγούνται σε οικονομικό μαρασμό, απαξίωση και εν τέλει λουκέτο. Συνοπτικά, οι φοιτητές και σπουδαστές, βασικοί θεωρητικά πρωταγωνιστές της «μεταρρύθμισης» χάνουν και δεν κερδίζουν. Και δεν χάνουν επειδή δεν θα εκλέγουν πρύτανη. Χάνουν επειδή η φοιτητική μέριμνα αποτελεί πλέον πηγή εσόδων για τα ιδρύματα, χωρίς διασφάλιση μιας ελάχιστης κοινής ποιότητας. Χάνουν γιατί από ανεπάγγελτοι επιστήμονες μετατρέπονται σε τεχνοκράτες δούλους.
Οι μόνες μάχες που χάθηκαν είναι αυτές που δεν δόθηκαν. Είναι η ώρα η ΓΕΝΙΑ μας, εκτός κομματικών προκαταλήψεων, αλλά με ισχυρές τις ιδεολογικές μας παρακαταθήκες και κατευθύνσεις, να δημιουργήσει την Ελλάδα στην οποία θα ζήσει η ίδια.
Η κατάργηση των βασικών δικαιωμάτων της νέας γενιάς από αυτούς που κυρίως τα καταχράστηκαν αποτελεί πρωτόγνωρα βίαιη αντίδραση του γονέα στο παιδί του. Είναι η ώρα να μιλήσουμε για μια νέα συλλογικότητα, η οποία θα στηρίξει την τόσο αναγκαία στην εποχή μας κοινωνική αλληλεγγύη.
Το φοιτητικό κίνημα έχει τη μοναδική ευκαιρία να ανασυσταθεί σε μια νέα μορφή, όχι ως κομματική φατρία αλλά ως αυτό που πάντα ήταν, το πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας. Ήρθε η ώρα να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Ήρθε η ώρα να φωτίσουμε το μέλλον που ονειρευόμαστε και να το διεκδικήσουμε.