Με τα ελληνικά φοβικά σύνδρομα παίζει η Άγκυρα

Και όταν η Αθήνα -διά χειλέων του υπουργού Άμυνας- διακηρύττει (και πολύ καλά πράττει) ότι θα υπερασπίσει την Κύπρο σε περίπτωση που η Άγκυρα υλοποιήσει τις απειλές της για πειρατική επέμβαση στην ΑΟΖ της μεγαλονήσου, γιατί περιστέλλει τις δικές της αυτονόητες ενέργειες; Που δεν θ’ αποτελούσαν καθόλου επιθετική πράξη σε βάρος της Τουρκίας, όπως η τελευταία μπορεί να διατείνεται, απλώς για να υποθάλπει τα εν πολλοίς φοβικά σύνδρομα της Αθήνας. Και που αντιθέτως θα ήσαν σύννομες με το Διεθνές Δίκαιο κι εκ παραλλήλου με ομοιότυπες πρακτικές όλων των όμορων χωρών.

Ασφαλώς και η πολιτική της Ελλάδος διέπεται σ’ αυτά τα ζητήματα (που αφορούν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις) από σωφροσύνη και αυτοσυγκράτηση. Και πολύ καλά. Όμως από αυτό το σημείο, μέχρι την αυτοπεριστολή και την ακύρωση κρισίμων δικαιωμάτων, υπάρχει χάσμα. Επικίνδυνο χάσμα, υπό την έννοια ότι: Διαβιβάζει προς την άλλη πλευρά πολύ λανθασμένα μηνύματα. Τα οποία πρωταρχικά την αποθρασύνουν. Θεωρώντας ότι τελικά η Ελλάδα, όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά και δεν θέλει ν’ ασκήσει τέτοια πολιτική! Άλλο τι εμείς εννοούμε. Σημασία έχει πώς αυτή το εισπράττει. Και κυρίως πώς τελικά το αξιοποιεί.

Κι αυτό, ενώ ήδη προάγονται σε ολόκληρη την περιοχή διαδικασίες που σύντομα θ’ αλλάξουν τον ενεργειακό χάρτη αυτής της γεωγραφίας. Με βάση δηλαδή τα δεδομένα όχι πλέον των ερευνών απλώς, αλλά των στοιχείων που αναδεικνύουν την περιοχή μεταξύ Λιβάνου, Ισραήλ, Αιγύπτου και Κύπρου αφενός και Κύπρου-Ελλάδος αφετέρου, Ελντοράντο υδρογονανθράκων.

Ειδικότερα δε όσον αφορά Ισραήλ και Κύπρο, αναδύεται συγκεκριμένος στρατηγικής σημασίας άξονας, που απολήγει στην Ελλάδα. Με την οποία και τείνει να υποθεμελιωθεί ευρύτερη συμμαχία.

Δυστυχώς αυτές οι καθόλα ιστορικές συγκυρίες βρίσκουν το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος-Κύπρου απολύτως παροπλισμένο. Κατ’ ακρίβειαν καταθλιπτικώς εκφυλισμένο. Η πικρή αλήθεια.

Ως αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής και των δύο κρατικών πυλώνων του Ελληνισμού. Στα πλαίσια μιας έωλης πολιτικής, που υπεθεμελιώθη στην ψευδαίσθηση του Ελσίνκι. Γιατί -και χωρίς ποσώς να υποστηρίζουμε στρατιωτικοποίηση του Κυπριακού- άλλες θα ήσαν σήμερα οι δυνατότητες και άλλα τα στρατηγικά πλεονεκτήματα του Ελληνισμού, υπό το φως όσων κοσμογονικών εξελίσσονται στη σύνολη περιοχή. Που -επίσης δυστυχώς- συναντούν την Ελλάδα σε ολισθηρή κατιούσα οιωνεί χρεωκοπίας.

Να μην παρελθοντολογούμε όμως. Αντί του «διηγώντας τα να κλαις», καλύτερα οι θεσμικοί διαχειριστές των εθνικών θεμάτων κι εντεύθεν κι εκείθεν του Αιγαίου, να ενεργοποιήσουν επιτέλους υποκατάστατες δυναμικές. Εγκαταλείποντας έωλες αγκυλώσεις και καταθλιπτικούς περισπασμούς. Και ανασυντάσσοντας αφυδατούμενες δυνατότητες.

Προκειμένου να δώσουν πειστικές απαντήσεις στο αίτημα όσων εξελίσσονται και κυρίως των κινδύνων που αναπαράγονται από αυτά. Στα οποία προεξάρχουν οι απειλές τις οποίες η Άγκυρα ήδη διατυπώνει σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η μεν Λευκωσία καλώς πράττει και προχωρά στην άσκηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση αυτά θ’ ακρωτηριασθούν. Η δε Αθήνα, καλύτερα θα έπραττε αν επιτέλους, εγκαταλείποντας σύνδρομα αυτοπεριστολής, προωθούσε αποφασιστικότερες πολιτικές. Προκειμένου ν’ αποφύγει τετελεσμένα στην ίδια της τη γεωγραφία. Γιατί αυτά δεν θα είναι ποσώς αναστρέψιμα… Και ο νοών νοείτω…