ΧΑΡΑ ΟΙ «ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ» ΠΟΥ ΤΑ ΒΡΗΚΑΝ ΟΙ ΔΥΟ…
Και έτσι ξαφνικά επιτεύχθηκε η πολυπόθητη συναίνεση, για την οποία αγωνιωδώς μήνες τώρα προσπαθούν γνωστοί «νταβατζήδες» και οικονομικοί και επιχειρηματικοί παράγοντες δήθεν για το καλό της χώρας, πάνω από το οποίο βέβαια βρίσκεται το δικό τους, ο εαυτούλης τους, το… παντεσπάνι τους…
Και εκεί που όλοι προέβλεπαν άγριες συγκρούσεις, κλείσιμο των πανεπιστημίων, Δεκεμβριανά του 2008, με την αξιωματική αντιπολίτευση να λέει «όχι», μπήκαν τα σπαθιά στις θήκες…
Και τη χαρά δεν την έκρυψαν. Με πρώτο τον Καρατζαφέρη, που το δικαιούνταν, άλλωστε, μια και τούτη τη φορά τού βγήκε το παιχνίδι που έπαιξε.
Χαρά που φάνηκε λίγες ώρες μετά από τα… φιλικά κανάλια, που είδαν να δικαιώνονται οι… αγώνες τους. Και την επομένη, το πρωί της Πέμπτης, σημαιοστολισμένες κυκλοφόρησαν οι εφημερίδες, από τα «Νέα» μέχρι την «Καθημερινή», που μιλούσαν για ιστορικό συμβιβασμό, για κάτι πραγματικά πρωτόγνωρο που δεν έχει προηγούμενο, με 250 ψήφους της Βουλής να περνάει καυτό νομοσχέδιο για την Παιδεία, που κάνει μεγάλες ανατροπές, με την κοινή συναινέσει ΑΧΡΗΣΤΕΥΣΗ των φοιτητικών παρατάξεων, που από κει που ουσιαστικά ΔΙΟΙΚΟΥΣΑΝ τα πανεπιστήμια και εξέλεγαν τους καθηγητές, πετάχτηκαν στην ανεργία…
Έσφαξαν τα δικά τους παιδιά… Όχι φυσικά χωρίς λόγο… Είχαν αρχίσει να γίνονται ανυπάκουα και να απογαλακτίζονται… Και να επιβάλλουν τα δικά τους συμφέροντα…
Την πλήρωσαν βέβαια και εκείνοι οι Νεοδημοκράτες που πίστευαν ότι πραγματικά το κόμμα τους διαφωνούσε ριζικά και καταγγέλλει το πόνημα της κυρίας Διαμαντοπούλου ως αντισυνταγματικό και έβγαζαν πύρινους λόγους στη Βουλή και σε κανάλια και στο τέλος αδειάστηκαν…
Δύο-τρεις μέρες πριν, αν έλεγες ότι θα γίνονταν αυτά που συνέβησαν στο παρασκήνιο, πίσω από τις κλειστές πόρτες της Ολομέλειας της Βουλής, θα σε έβγαζαν για τρελό ή ότι ζεις σʼ άλλη χώρα της Ευρώπης, εκσυγχρονιστική, ή στη Βόρεια Αμερική, όπου εκεί είναι οι μετριοπαθείς και οι μορφωμένοι…
Βλέποντας αυτές τις ξαφνικές αγάπες, δεν είχαν άδικο εκείνοι που σωστά διερωτούνταν, καλά, ρε παιδιά, αφού τα βρίσκετε μεταξύ σας τόσο εύκολα, όταν το συμφέρον το επιτάσσει, γιατί δεν το κάνατε δύο μήνες πριν, εκείνη την Τρίτη που ο Παπανδρέου πρότεινε στον Σαμαρά να φτιάξουν κυβέρνηση, προσφερόμενος ο Γιώργος να μην είναι πρωθυπουργός; Γιατί «όχι» τότε και γιατί τώρα «ναι»;
Θα διαψευστούν άραγε όσοι αρχίσουν να λένε ότι τα της Τετάρτης ήταν προάγγελος, πρόβα, πρόπλασμα για μια οικουμενική κυβέρνηση; Την οποία μόνιμα ορέγονται οι «νταβατζήδες»; Και φυσικά και ο Καρατζαφέρης, ο οποίος το έχει τάμα να γίνει υπουργός;
Ή ισχύει αυτό που έντονα συζητείται κατʼ ιδίαν σε παρέες, ένθεν και ένθεν, και περισσότερο στην αξιωματική αντιπολίτευση, το «κράτα με να σε κρατώ»;
Και αυτό που αφήνουν να εννοηθεί είναι ότι κανένας δεν θέλει εκλογές… Γιατί τα προβλήματα τρομάζουν… Και κάποιοι στη ΝΔ τρέμουν με τη σκέψη ότι μπορεί να γίνουν κυβέρνηση…
Έχοντας ενδεχομένως ακούσει κάποιον βουλευτή-στενό φίλο ενός από τους δύο αρχηγούς να λέει ότι την κρίση θα την πληρώσουν δύο κυβερνήσεις, εννοώντας τη σημερινή και αυτήν που θα έρθει…
Που σημαίνει, αν επιβεβαιωθεί η εκτίμηση-πρόβλεψη, ότι για τη συνέχεια κάτι το νέο, το διαφορετικό από σήμερα, θα προκύψει… Αν προκύψει… Γιατί ηγέτες δεν γεννιούνται έτσι ξαφνικά…