ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ
Είναι παράξενο, αλλά με πλήρη απουσία κομμάτων και ιδεών, το νεοδεξιό ΠΑΣΟΚ του Γ. Α. Παπανδρέου, γνήσιο τέκνο του Κ. Σημίτη, πάει να αποκτήσει την πολιτική ηγεμονία στη χώρα. Ενώ φιλελευθεροποιείται μέρα με τη μέρα ομοιάζοντας όλο και περισσότερο με αμερικανικό πολιτικό σχηματισμό και υιοθετεί όλο και πιο συντηρητικές θέσεις για την κοινωνική προστασία και αλληλεγγύη, κερδίζει έδαφος στην αντιπαράθεση με την παραδοσιακή Δεξιά. Αυτό οφείλεται τόσο στην ανεπάρκεια των ηγετικών κλιμακίων της Νέας Δημοκρατίας όσο και στο γεγονός ότι αυτή παραμένει ενοχοποιημένη στη συνείδηση του κόσμου: οδήγησε τα πράγματα εδώ κι έτσι ο ΓΑΠ «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς» ή, και να μπορούσε, αυτό το «αλλιώς» δεν ήταν αρκετό για να οικοδομήσει πολιτική ευαισθησίας και προστασίας. Χρειάζεται ακόμα χρόνο η Δεξιά για να κερδίσει το χαμένο έδαφος και κυρίως χρειάζεται λόγο σαφή και πειστικό που να αντιπαρατίθεται στην αδιεξοδολογία του Γιώργου Παπανδρέου. Ο πρωθυπουργός κερδίζει χώρο και χρόνο με τη σκανδαλώδη βοήθεια και στήριξη των ΜΜΕ (κυρίως των ηλεκτρονικών) που με σαφήνεια πια και καθαρότητα εκπροσωπούν το καθεστώς, «τα πράγματα», την κατάσταση. Οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ δεν θέλουν αλλαγές που ενδεχομένως να διαταράξουν στις ισορροπίες στις δουλειές τους. Προτιμούν μια -ελεγχόμενη πάντως- κρίση που να σέρνεται για καιρό, παρά θεαματικές αλλαγές που δεν ξέρεις την κατάληξή τους. Ο Γ. Α. Παπανδρέου και η ομάδα του εκπροσωπούν αυτό ακριβώς. Διατηρούν τα πράγματα ως έχουν, κατορθώνουν να παραμένουν στην εξουσία αποδεικνύοντας ότι παρά την αθλιότητα της πολιτικής τους δεν υπάρχει (ή αν υπάρχει, δεν περνάει) άλλη πρόταση διακυβέρνησης. Συγχρόνως, προσφέρουν και μιαν επίφαση αλλαγών προς τη νέα εποχή (το μέλλον είναι πάντα γοητευτικό όσο και αόριστο, άγνωστο) κερδίζοντας τη στήριξη «μειονοτικών» κοινωνικών στρωμάτων που όμως έχουν σημαντική επιρροή είτε στα ΜΜΕ είτε απευθείας σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Για παράδειγμα, ένα άνοιγμα της συζήτησης περί αποποινικοποίησης των ναρκωτικών και νομιμοποίησης της χρήσης τους (κυρίως της ινδικής κάνναβης – «τα χημικά βλάπτουν, τα άλλα είναι χόρτα του Θεού» που έγραφε ο ανεπανάληπτος Τσιφόρος) είναι αρκετό για να κυριαρχήσει πάνω στα πραγματικά προβλήματα της στέρησης μισθών και συντάξεων. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ τα κανάλια θα πλημμυρίσουν από συζητήσεις περί ναρκωτικών και υπέρμαχους και κατήγορους, δωρεάν τηλεοπτικός χρόνος και σόου των λογής λογής καλεσμένων. Τις ίδιες ώρες, μέρες, βδομάδες θα περνάνε νόμοι περί νέων περικοπών, απολύσεων, κατάργησης της όποιας νομοθεσίας προστατεύει εργαζόμενους και αδύναμους κ.λπ. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί με το άνοιγμα της συζήτησης περί του γάμου μεταξύ ομοφύλων ή άλλες εκδοχές αποκατάστασής τους, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, τι γίνεται στη Ευρώπη και αλλού, τι λέει η Εκκλησία, Αμβρόσιος, Άνθιμος, παπάδες εναντίον ομοφυλόφιλων, συντηρητικοί, προοδευτικοί, σκεπτόμενοι, ακραίοι απ’ όλα. Η γκάμα είναι μεγάλη και η φαρέτρα του Γ. Α. Παπανδρέου γεμάτη με τέτοια βέλη που συνήθως βρίσκουν στόχο. Μέσα στη φαρέτρα, εκτός από τα προηγούμενα, είναι και η γνωστή υπόθεση (που ακόμα κανείς δεν αγγίζει) περί ιδιωτικών ή μη κρατικών πανεπιστημίων, κάτι το οποίο πιστεύει ο πρωθυπουργός από τον καιρό που ήταν υπουργός Παιδείας.
Κάπως έτσι κατακτάται από το νεοΠΑΣΟΚ η νέα πολιτική ηγεμονία: Δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο, όπως άλλωστε δεν έχει και η σύγχρονη πολιτική. Έχει μπόλικο φιλελευθερισμό, ακρότητες σε βάρος των εργαζομένων, περικοπές, κοινωνία των δύο τρίτων, εξομοίωση όλων προς τα κάτω, κυβερνήσεις των αγορών και των τραπεζών. Με αυτά τα δεδομένα μπαίνουμε στο φθινόπωρο και αγγίζουμε τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκη, την επέτειο της 3ης του Σεπτέμβρη (τι θλιβερό…) και τις νέες μειώσεις εισοδημάτων. Με το νεοΠΑΣΟΚ του Γ. Α. Παπανδρέου να παραμένει (παρ’ όλ’ αυτά) στην εξουσία, άγνωστο για πόσο…