Περί Παιδαγωγικού Ινστιτούτου ο λόγος…

Κύριε Διευθυντά,
Με τον τίτλο «Διακοσμητικό Παιδαγωγικόν Ινστιτούτο, για να στοχάζονται οι σύμβουλοι ή να υποκλίνονται;» ο επ. σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου δρας Φιλ. Κ.Φ. Βώρος, στο μακροσκελές άρθρο του, που δημοσιεύθηκε στο «ΠΑΡΟΝ» (21.8.2001, σ. 15), αφού αναφέρει όσα προβλέπονταν από τον νόμο για τη στελέχωση αρχικά (1964) του ΠΙ και με την ανασύστασή του επί υπουργού Παιδείας του αειμνήστου Γ. Ράλλη (1976) και όσα θετικά, κατά τη γνώμη του, προέκυψαν από το έργο του ΠΙ για τη Γενική Εκπαίδευση, προβαίνει με την επιχειρηματολογία του σε δικαιολογημένο δυσμενή σχολιασμό της απόφασης της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας να ιδρύσει ένα, παράλληλο προς το υπάρχον, Παιδαγωγικόν Ινστιτούτον Εκπαιδευτικής Πολιτικής, το οποίο θα είναι Νομικό Πρόσωπον Ιδιωτικού Δικαίου.
Ο κ. Βώρος έχει επικεντρώσει την κριτική του αυτή στα όσα προβλέπονται για τον διορισμό των 7-8 μελών του ΔΣ του ΠΙ από τον (σήμερα την) υπουργό Παιδείας. Μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους σε όσα καταμαρτυρεί στη σημερινή ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Αλλά υπάρχει και η θέση του αριστερού ψάλτη, ότι από συστάσεως του ΠΙ (1964) και της ανασυστάσεώς του (1976) πόσα μέλη του έγιναν με παρεμβάσεις πολιτικών προσώπων; Ο ίδιος, ο και αγαπητός μου δρας Φιλ. (του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου) Κ.Φ. Βώρος, είχε όντως τα από τον νόμο προβλεπόμενα προσόντα και με την προσφορά του στο ΠΙ, αλλά και με την, ως σήμερα, φιλολογική και ιστορική του έρευνα έχει φανερώσει τις πνευματικές του ικανότητες. Αλλά, πάρα ταύτα, έδειξε και την οφειλή του στον τότε υφυπουργό Παιδείας, τον αείμνηστο Χρυσ. Καραπιπέρη, με την επίσκεψή του στο γραφείο του και την προς εκείνον έκφραση των ευχαριστιών του. Παρών στη συνάντηση εκείνη ήταν ο τότε γεν. γραμματέας του ίδιου
ΥΠΕΠΘ, ο αείμνηστος Ιω. Σακελλαρίου, ο οποίος και είχε αναφερθεί στον γράφοντα για τη συνάντηση εκείνη.
Αν τότε, την περίοδο την οποία ο κ. Βώρος θεωρεί αδιάβλητη στη στελέχωση του ΠΙ, υπήρχε ο δάκτυλος ισχυρών πολιτικών προσώπων, τα οποία επενέβαιναν υπέρ δικών τους υποψηφίων, σήμερα η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, με τρόπον απαράδεκτον, ιδρύει ένα Παιδαγωγικόν Ινστιτούτον, ΝΠΙΔ, παράλληλο προς το ήδη υπάρχον, που ίδρυσαν ο Ιωάν. Κακριδής και ο Ευάγγ. Παπανούτσος (γιατί είχε αποσιωπηθεί το όνομα του Λ. Ακρίτα;) και από το 1976 το συνέχισε ο Αλέξ. Καρανικόλας (και αυτού το όνομα γιατί έχει αποσιωπηθεί από τον κ. Βώρο;). Οι ιδρυτές ή οι συνεχιστές (ως επικεφαλής) του ΠΙ ήσαν εκείνοι που εισηγούνταν στον υπουργό Παιδείας τα νέα μέλη του, ακόμη και για τον επαναδιορισμό σ’ αυτό παλαιών μελών του, που από μόνα τους είχαν αποχωρήσει.
Όσο για το επιτελεσθέν έργο του ΠΙ δεν συμφωνώ με όσα έχει διατυπώσει στο άρθρο του ο κ. Βώρος. Θεωρώ πλήγμα για την ελληνική νεολαία τον εξοβελισμό της αρχαίας ελληνικής γραμματείας από τα γυμνάσια και τα λύκεια της χώρας, όταν αυτή διδάσκεται στα σχολεία των μελών της ΕΕ. Το ίδιο, είμαι απόλυτα αντίθετος με την καθιέρωση του μονοτονικού. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές, που έγιναν με εισηγήσεις του ΠΙ, ήσαν καταστροφικές για τη Γεν. Παιδεία. Αύξησαν το ποσοστό των αγραμμάτων, απέκοψαν τις νέες γενιές από την παράδοσή μας, που είναι καταγεγραμμένη σε κείμενα που πολυτονισμού. Αυτά τα κείμενα, οι σημερινοί νέοι δεν θέλουν να τα διαβάζουν. Ακόμη, ούτε να τα πιάσουν στα χέρια τους, επειδή είναι γραμμένα με το πολυτονικό σύστημα. Θέλω να πιστεύω ότι και ο κ. Βώρος, έστω ενδόμυχα, συμφωνεί μαζί μου.