Η κρίση της ντοματοσαλάτας
Κύριε Διευθυντά,
Άντρα, γουρούνι, γάιδαρο και τι να πρωτοκλάψω λέει μια ελληνική παροιμία. Μας ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας ότι το χρέος μας ανέρχεται σε 350 δισεκατομμύρια ευρώ, το έλλειμμα του τρέχοντος προϋπολογισμού παραμένει σε διψήφιο νούμερο, η ύφεση βούτηξε στο μείον 7%, η βιομηχανική παραγωγή ελαττώθηκε κατά 12%, οι άνεργοι ανέβηκαν στους 822.000 (κοντά στο 17%), στη Σταδίου στην Αθήνα και στην Τσιμισκή στη Θεσσαλονίκη ένα στα τρία μαγαζιά έκλεισαν και οι ακάλυπτες επιταγές έφτασαν στο 1,5 δισ. ευρώ. Κατά τα άλλα οι πολιτικοί μας αντί να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας αναλώνονται στο ποιος θα δημαγωγήσει αποτελεσματικότερα, δηλαδή ποιος θα κοροϊδέψει καλύτερα τον έλληνα ψηφοφόρο για να κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Το αν η χώρα θα έχει γίνει ερείπια ποιος ενδιαφέρεται;
Δεν πρόκειται να αναμασήσουμε στο σημείωμά μας τα χιλιοειπωμένα. Διότι το πώς και γιατί φτάσαμε εδώ το ξέρουμε όλοι. Θα σταθούμε όμως σε ένα θέμα που ήρθε στην επιφάνεια καταμεσής του καλοκαιριού, δηλαδή στο απόγειο της τουριστικής περιόδου.
Πρόκειται για την τιμή του παραδοσιακού καλοκαιρινού φαγητού της χώρας μας, της ντοματοσαλάτας, η τιμή της οποίας όταν το ελληνικό χρηματιστήριο εξαιτίας της υποβαθμίσεως της αμερικανικής οικονομίας σημείωνε limit down, σημείωνε limit up. Και το ερώτημα κάθε σοβαρού και λογικού ανθρώπου είναι το εξής: Είναι λογικό ένα έδεσμα του οποίου το κόστος δεν υπερβαίνει το 1,5-2,0 ευρώ να πωλείται στη Μύκονο 12 ευρώ;
Με την ευκαιρία όμως της απογειώσεως της τιμής της ντοματοσαλάτας, που κάποτε ήταν ο κράχτης του φτηνού τουρισμού στη χώρα μας, ήρθαν στην επιφάνεια και μερικά άλλα σχετικά ζητήματα, τα οποία κάνουν πιο μελαγχολικό το σημερινό τοπίο και σηματοδοτούν τις δυσκολίες εξόδου της χώρας από τη σημερινή παρατεταμένη κρίση. Πρόκειται φυσικά για το ότι όλα σχεδόν τα συστατικά της ντοματοσαλάτας, ήτοι η ντομάτα, η πιπεριά, τα αγγούρια, τα κρεμμύδια και η ρίγανη, είναι εισαγόμενα.
Μάλιστα, όλα είναι εισαγόμενα. Η ντομάτα, ένα προϊόν που απαιτεί θερμό μεσογειακό κλίμα δεν παράγεται στο φυσικό της περιβάλλον στην Ελλάδα, αλλά εισάγεται παραγόμενη στον εξωσωματικό σωλήνα του ψυχρού Βελγίου. Όμως δεν είναι μόνο η ντομάτα, αλλά και τα υπόλοιπα συστατικά, αφού η φέτα στις περισσότερες περιπτώσεις είναι Δανίας, το λάδι Ιταλίας ή Ισπανίας, η πιπεριά Ισραήλ και η ρίγανη Κίνας. Είναι απογοητευτικό να βλέπει κανείς τον κάμπο της Θήβας κατακαλόκαιρο χέρσο, όταν κάποτε ήταν καταπράσινος. Είναι λυπηρό η Κρήτη που μπορεί να πνίξει όλη την Ευρώπη στην ντομάτα να παράγει ένα μόνο μέρος τής αναγκαίας για τη χώρα ποσότητας. Και για όλα αυτά, κατά την ταπεινή μας άποψη, ευθύνονται οι αλόγιστες επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που έμαθαν τους αγρότες να κλείνουν τους δρόμους κάθε Χριστούγεννα, ώστε να αυξάνουν τα διανεμόμενα ποσά και να ζουν χωρίς να καλλιεργούν τα χωράφια τους.
Πολύ φοβούμεθα ότι η δική μας γενιά δεν θα ζήσει τη χαρά της εξόδου της χώρας από την κρίση. Γιατί η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει πρωτίστως αλλαγή νοοτροπίας του ελληνικού λαού. Και αυτό, ως γνωστόν, απαιτεί πολλά, πάρα πολλά, χρόνια.