Άνθρακες ο θησαυρός των γερμανικών επενδύσεων!

Από τις πρώτες επαφές του γερμανού υφυπουργού Οικονομίας, του προέδρου της γερμανικής Ομοσπονδίας Βιομηχανιών και του επικεφαλής της κρατικής επενδυτικής τράπεζας KfW φάνηκε ότι, όσο και αν οι πολιτικοί της γερμανικής κυβέρνησης θέλουν να στρέψουν ιδιωτικά κεφάλαια προς την Ελλάδα, οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες παραμένουν σφόδρα επιφυλακτικοί και θέτουν πολύ σκληρούς όρους για να αναλάβουν έστω και τον ελάχιστο κίνδυνο σε μια χώρα που θεωρούν ότι διατρέχει υψηλό κίνδυνο να καταρρεύσει οικονομικά σε σύντομο χρονικό διάστημα, όπως και ακραίας κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας.
n Οι γερμανικοί όμιλοι, που αυτόν τον καιρό προσανατολίζονται στις αγορές μεγάλων αναδυόμενων οικονομιών (Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία, Ινδία), κατέστησαν σαφές ότι δεν σκοπεύουν να ρισκάρουν σοβαρά ποσά ιδίων κεφαλαίων στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και δίνουν μεγάλη έμφαση στην αξιοποίηση ενός χρηματοδοτικού μοντέλου που ουσιαστικά θα εκμηδενίζει τους επιχειρηματικούς κινδύνους: ζητούν να επιδοτηθούν από τους πόρους του ΕΣΠΑ (!), που θα τεθούν υπό τη διαχείριση μιας ειδικής επενδυτικής τράπεζας, ενώ η δική τους συμμετοχή θέλουν να καλυφθεί με δάνεια εγγυημένα από τη γερμανική κυβέρνηση, μέσω της κρατικής επενδυτικής τράπεζας KfW. Ουσιαστικά, δηλαδή, οι γερμανοί επιχειρηματίες θέλουν να επενδύσουν με… λεφτά των άλλων και μετατρέπουν σε σύντομο ανέκδοτο τις φανφάρες περί «πακτωλών» γερμανικών κεφαλαίων που θα ανακαλύψουν ξαφνικά τις αρετές της ελληνικής αγοράς. Και αυτό είναι εύλογο, σε κάποιο βαθμό, σύμφωνα με τραπεζικά στελέχη: κάθε οικονομία που λειτουργεί υπό τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας δύσκολα μπορεί να περιμένει καλύτερη μεταχείριση.
Δουλοπαροικία θέλουν
n Ακόμη, όμως, και για τέτοιου τύπου κερδοσκοπικά εγχειρήματα, με… λεφτά των άλλων, οι γερμανοί επιχειρηματίες ζητούν καθεστώτα ειδικής μεταχείρισης, που αρμόζουν μόνο σε μπανανίες και πάντως όχι σε μια χώρα-μέλος της νομισματικής ένωσης. Ζήτησαν να διαμορφωθούν ζώνες για τις δικές τους επενδύσεις, στις οποίες θα εφαρμόζεται ειδικό καθεστώς φορολογικής ασυλίας και το προσωπικό θα προσλαμβάνεται με ειδικό καθεστώς χαμηλών αποδοχών και «ελαστικότητας» όρων απασχόλησης. Βέβαια, για να εφαρμοσθεί τέτοιο καθεστώς, σύμφωνα με τους κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν μπορεί να ισχύει μόνο για τις γερμανικές επενδύσεις, αλλά θα πρέπει να επεκταθεί σε κάθε ανάλογη επένδυση από άλλες ευρωπαϊκές εταιρείες. Έτσι, θα πρέπει να διαμορφωθεί ουσιαστικά σε εθνικό επίπεδο ένα ειδικό καθεστώς «δουλοπαροικίας» των Ελλήνων στους ευρωπαίους επενδυτές, που είναι πολύ αμφίβολο αν οποιαδήποτε κυβέρνηση θα μπορέσει να εφαρμόσει χωρίς απρόβλεπτες κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις.
Ενδεικτικό του πώς εξετάζουν οι Γερμανοί να «αξιοποιήσουν» την Ελλάδα για τις επενδύσεις τους είναι το σχέδιο που διέρρευσε για τη μεταφορά στη χώρα μας από τη Βόρεια Αφρική του λεγόμενου «Σχεδίου Σαχάρα». Η Ελλάδα θα μετατραπεί σε ένα αχανές πεδίο εγκατάστασης φωτοβολταϊκών συστημάτων, σύμφωνα με αυτό το σχέδιο, και το παραγόμενο ρεύμα θα εξάγεται με υποθαλάσσιο καλώδιο μέσω της Ιταλίας στη Βόρεια Ευρώπη.
Το σχέδιο μοιάζει μεγαλόπνοο, αλλά είναι στην πραγματικότητα αμελητέας αξίας για την ελληνική οικονομία: οι εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών συστημάτων δεν δημιουργούν άξια λόγου μόνιμη απασχόληση εργατικού δυναμικού και τα μεγαλύτερα οφέλη θα τα έχουν οι μεγάλες γερμανικές εταιρείες κατασκευής φωτοβολταϊκών συστημάτων, που θα πρέπει να εισαχθούν στη χώρα μας. Η μόνη δυνατότητα δημιουργίας θέσεων εργασίας στην Ελλάδα από ένα τέτοιο σχέδιο θα ήταν να κατασκευάζονται με συμβάσεις τύπου φασόν από ελληνικές εταιρείες τα φωτοβολταϊκά πάνελ, αλλά και σε αυτήν την περίπτωση το μεγαλύτερο ποσοστό της προστιθέμενης αξίας θα παραμείνει στους Γερμανούς, χωρίς οι μονάδες που θα δημιουργηθούν στη χώρα μας να έχουν μακροπρόθεσμη επιχειρηματική προοπτική, αφού ως γνωστόν η σημερινή τεχνολογία φωτοβολταϊκών συστημάτων έχει εξαντλήσει τα όριά της και υποκαθίσταται από νέες, αποδοτικότερες τεχνολογίες αξιοποίησης της ηλιακής ενέργειας.
Γερμανικές κατασκευαστικές εταιρείες και τράπεζες ενδιαφέρονται πλέον και για το Ελληνικό, αφού η κυβέρνηση υποχρεώθηκε τελικά να εγκαταλείψει τα αρχικά σχέδια για «fast track» με το Κατάρ και να προχωρήσει σε ανοικτή, διεθνή διαδικασία επιλογής επενδυτή. Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει να θεωρείται ότι περνά στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» το μνημόνιο που είχε ο υπογράψει ο Χ. Παμπούκης για επενδύσεις δισεκατομμυρίων από το Κατάρ και όχι μόνο στο Ελληνικό – ίσως δεν είναι τυχαίο ότι ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού παραιτήθηκε την ίδια ημέρα που βρίσκονταν στην Αθήνα οι Γερμανοί, χωρίς να προσέλθει σε προγραμματισμένη συνάντηση μαζί τους. Η ενδεχόμενη είσοδος Γερμανών στο σχέδιο ανάπτυξης του Ελληνικού προσκρούει και σε ζωηρές αντιρρήσεις μερίδας των ελληνικών κατασκευαστικών εταιρειών, που ακόμη θυμούνται και… κλαίνε τις εποχές που είχαν αναλάβει υπεργολαβίες για τους Γερμανούς στο αεροδρόμιο των Σπάτων και κατέληξαν να μπουν μέσα!