ΤΑ ΤΡΙΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ…

Αυτό νομίζω ότι λέει πολλά περισσότερα από κάθε τιμητικό επικήδειο, από όσα δηλαδή θα μπορούσαν να μας πουν ή και να αποκρύψουν πολλά ντουλάπια ομοτράπεζων υπουργών του, κατάφορτα από ακριβά κοστούμια χρυσοπληρωμένων ραφτάδων που έτυχε να κάτσουν κατά καιρούς με τον Αναστάση Πεπονή στο ίδιο κυβερνητικό τραπέζι, στις όσες και τόσες φορές είχε αναλάβει ανυποχώρητος υπουργικά καθήκοντα, αφήνοντας κάθε φορά ζωντανό το πέρασμά του, άσχετα με το αν οι διάδοχοί του έκαναν ό,τι χειρότερο μπορούσαν για να τα αποδυναμώσουν και να καλύψουν συναδελφικά ή και προσωπικά τους αμαρτήματα για τα οποία θα έπρεπε να είχαν τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια και να είχαν κατέβει από το «τρένο».
Και μέσα σ’ αυτά τα χρυσά πράσινα ντουλάπια των άλλων «συντρόφων» και ενός, που στα επόμενα δελτία ειδήσεων, τον είδα που με ύφος περίλυπο τάχα και προβληματισμένο ήταν κι αυτός στην κηδεία του εκλιπόντος, χωρίς βέβαια να ξέρω αν η αιτία του στενοχωρημένου ύφους του ήταν για την απώλεια του πρώην συναδέλφου του ίδιου κόμματος ή επειδή την ίδια ημέρα, αν δεν κάνω λάθος, είχε πάρει την απανταχούσα να παρουσιαστεί στον τακτικό ανακριτή για να εξηγήσει τις πηγές του εξωδος» ανάμεσα σε διάφορους που θέλουν να υπερ-τονίσουν το εγώ τους. Φταίνε ωστόσο και εκείνοι που τα δίνουν αυτά τα λεφτά. Είναι προκλητικό ο κόσμος να ακούει για 100.000 το μήνα μισθό σε μια εποχή με ουρές ανέργων.
Κάστα «εκλεκτών ανοήτων»

// Σας πειράζουν αυτές οι αμοιβές;
Με πειράζει η γενικότερη στάση αυτών που τα παίρνουν. Κάποιοι σ’ αυτό το χώρο, είτε μπρος είτε πίσω από τις κάμερες, αντί να δείξουν τουλάχιστον έστω και ψέματα λίγη σεμνότητα δημοσίως, εξακολουθούν να παίζουν το παιχνίδι της μεγάλης ζωής. Δηλαδή δεν καταλαβαίνουν ότι οι κανονικοί άνθρωποι έχουν σταματήσει προ πολλού να τους θαυμάζουν, ακόμη και να τους ζηλεύουν, και έχουν αρχίσει να τους σιχαίνονται; Από τη μια, ακούγονται πολλά λεφτά να κυκλοφορούν, που μπορεί και να μην ισχύουν, αλλά σίγουρα αυτό που ισχύει είναι ένας προκλητικός τρόπος ζωής που αποτυπώνεται σε εκπομπές, περιοδικά, εφημερίδες κ.λπ. Ο χειμώνας που θα ‘ρθει θα είναι σίγουρα χειρότερος από τον προηγούμενο και κάποιοι κάνουν το λάθος να πιστεύουν πως ο κόσμος «ξεχνιέται» χαζεύοντας τη μεγάλη ζωή μιας κάστας «εκλεκτών ανοήτων». Όταν καταλάβουν την αλήθεια θα είναι πολύ αργά. Η κατάρρευση των μπουζουκιών, του σκυλάδικου, που αποθεώθηκαν τα τελευταία είκοσι χρόνια και όλου αυτού του τρόπου διασκέδασης θα επεκταθεί και αλλού. Δεν μπορεί να βασίζεσαι στα σκουπίδια για να επιβιώσεις σε μια εποχή κρίσης, όταν υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε…

// Το δελτίο του MEGA έπεσε…
Ναι, αλλά το δελτίο του MEGA είναι καταρχήν δελτίο. Και η Όλγα Τρέμη είναι δημοσιογράφος όπως και οι άνθρωποι που την περιστοιχίζουν. Δυστυχώς, εδώ που φτάσαμε πρέπει να τονίσουμε πότε κάποιος είναι δημοσιογράφος και πότε είναι παλιάτσος…

// Πόσα κανάλια θα μείνουν στο χώρο;
Δεν έχω κανάλια για να ανησυχώ, αλλά φαντάζομαι θα μείνουν αυτά που ενδιαφέρουν τον κόσμο και που δεν στοιχίζουν πολύ ακριβά. Η εποχή της χλιδής τελείωσε και ένας από τους βασικούς νόμους της σόου μπίζνες παγκοσμίως είναι όπου δεν υπάρχουν λεφτά οφείλουν να υπάρχουν ιδέες, ακόμα και σε ακριβά σπορ όπως η τηλεόραση… Και βέβαια άλλο το φτηνό και άλλο το φτηνιάρικο…

Ξεχνούν τι έχει πει ο Χατζιδάκις
// Η καταγωγή σας είναι από τη Σμύρνη και την Πόλη. Όταν βλέπετε τουρκικά σίριαλ πώς νιώθετε;
Εγώ θυμάμαι μικρό παιδάκι πέντε χρόνων, στα τέλη της δεκαετίας του ’60, που έτρεχαν οι επιζώντες πρόσφυγες να δουν στα συνοικιακά σινεμά τουρκικές ταινίες με τη Χούλια. Η Τουρκία ήταν πάντα πολύ καλή στη διπλωματία και ακόμη και τα σίριάλ της είναι ένας τρόπος για να πει σε εμάς στην Ευρώπη «κοιτάξτε, Ευρώπη έχουμε γίνει». Αλλά βέβαια δεν έχουν γίνει ούτε Ευρώπη ούτε τίποτα. Πρόκειται για ακριβά δε, πλην φτηνιάρικα σίριαλ με γοητευτικούς πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες. Θεωρώ δε τόσο απαράδεκτο να ακούω στην τηλεόραση τουρκικά όσο οι γαλλικές αποικίες της Βορείου Αφρικής που, ενώ έχουν αγωνιστεί για την ανεξαρτησία τους, εξακολουθούν να ακούνε γαλλικά. Γιατί εν πάση περιπτώσει δεν μιλάμε για έργα τέχνης αλλά για πραγματάκια της σειράς. Και όπως είχε πει και ο Μάνος Χατζιδάκις, «προτιμώ να αισθάνομαι τον Τούρκο εχθρό μου. Αισθάνομαι πιο ασφαλής έτσι».

// Τι κρίση έχουμε στην Ελλάδα;
Όλος ο πλανήτης έχει οικονομική κρίση, αλλά νομίζω στην Ελλάδα η συγκεκριμένη κρίση είναι η χειρότερη γιατί είναι και κρίση αξιών και ιδεών και χίλια δυο. Στην Ελλάδα είναι σαν κάποιος να ζει σε μια έπαυλη στην Εκάλη με 12 υπηρέτες, να βγάζει χίλια ευρώ το μήνα και να ξοδεύει 12.000 ευρώ. Κάποια στιγμή οι δανειστές σταματούν να τον δανείζουν και θέλουν και τα δανεικά πίσω. Και αυτός, αντί να πουλήσει την έπαυλη για να πάει σ’ ένα δυάρι στο Παγκράτι, αντί να απολύσει τους υπηρέτες, κόβει το γάλα στα παιδιά του. Μα, πόσο γάλα έπιναν αυτά τα παιδιά; Κάπως έτσι συμπεριφερόμαστε και όλοι μας στην κρίση αλλά και η κυβέρνηση. Νομίζουμε ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στο 1999. Όλοι μας θα υποχρεωθούμε να κάνουμε αλλαγές στην ουσία της ζωής μας και της τσέπης μας. Κάθε επαγγελματική τάξη χαίρεται όταν ακούει ότι έχουν προβλήματα όλες οι υπόλοιπες, αλλά δεν δέχεται καμία τροποποίηση στα δικά της συμφέροντα. Τι περιμένεις όμως από τους συνδικαλιστές που ουσιαστικά δεν τους ενδιαφέρουν οι εργαζόμενοί τους, αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι σε ποια θέση θα τους βάλει ο αρχηγός του κόμματός τους και να γίνουν βουλευτές ή υπουργοί. Αυτό το αίσχος με τους συνδικαλιστές που πολιτεύονται, μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει.

// Μεγάλη η κρίση και στον Τύπο. Πάνω από έξι εφημερίδες έκλεισαν σ’ ένα χρόνο…
Ο Τύπος οφείλει να ξανακοιτάξει τα πράγματα. Όπως δεν μπορεί σ’ ένα δρόμο να υπάρχουν σαράντα μαγαζιά με το ίδιο εμπόρευμα, έτσι δεν μπορούν να υπάρχουν και τόσες εφημερίδες που λένε το ίδιο πράγμα και στην ουσία να μη λένε τίποτα. Βέβαια μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, αλλά εγώ νομίζω ότι πάντα υπάρχει χώρος στο πραγματικά διαφορετικό.

// Ο κόσμος δεν διαβάζει εφημερίδες, βιβλία διαβάζει;
Ο κόσμος δεν αγόραζε βιβλία ποτέ στην Ελλάδα, παρά μόνο κάποια μπεστ σέλερ. Βέβαια, το βιβλίο επειδή είναι κάτι φθηνό μπορεί να υπάρχει.

// Το ελληνικό σινεμά επιβιώνει;
Ο κινηματογράφος είναι πολύ ακριβό σπορ. Πάντως, μου κάνει εντύπωση πως σ’ όλες τις αμερικανικές ταινίες -από δράματα μέχρι και μπλογκμπάστερ, ακόμη και στο παιδικό «Tρανσφόρμερς»- υπάρχουν νύξεις για την οικονομική κρίση. Μόνο οι Έλληνες σεναριογράφοι ζουν σ’ έναν άλλο κόσμο, σ’ έναν άλλον πλανήτη, σε μια άλλη εποχή όπου δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, καμία οικονομική κρίση, που τρέφονται από το κέρας της Αμάλθειας. Και μετά αναρωτιούνται γιατί το Χόλιγουντ είναι ζωντανό. Γιατί είναι ξύπνιο και δεν κοιμάται.

// Τα τάλεντ σόου στην τηλεόραση πώς τα βλέπετε;
Απεγνωσμένη προσπάθεια για φθηνό πρόγραμμα. Σόου που δεν έχουν κάνει κανένα πάταγο θεαματικότητας και βαδίζουν προς το φινάλε τους.

// Θα βγούμε από το τούνελ;
Δεν νομίζω ότι αυτή η κρίση θα κρατήσει είκοσι χρόνια. Η κρίση θα τελειώσει πολύ πιο γρήγορα μέσα στα επόμενα δυο χρόνια, γιατί όλα τρέχουν γρήγορα. Ούτε η περίφημη κρίση του ’29 δεν κράτησε είκοσι χρόνια. Συμφωνώ με αυτό που λέει ο Πάγκαλος ότι μαζί τα φάγαμε, αλλά αυτή τη στιγμή μόνο εγώ πληρώνω το λογαριασμό, γι’ αυτό είναι καλό να προσέχoυν τι λένε όλοι τους… Όπως και ο κύριος Πετσάλνικος, ο Πρόεδρος της Βουλής, ας προσέχει τι προτείνει. Μου φαίνεται αδιανόητο να έχει φτιάξει ένα λογαριασμό για να στέλνουν τον οβολό τους οι Έλληνες ώστε να σωθεί η Ελλάδα. Αυτό είναι εντελώς λαϊκίστικο, όταν ειδικά στη Βουλή από ρουσφέτια και παχυλούς μισθούς, τα σκάνδαλα χορεύουν τον τρελό χορό τους… Στο σπίτι του κρεμασμένου καλό είναι να προσέχουν τα λόγια τους…

// Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» έσβησε;
Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» μπορεί να ξεκίνησε από αγανάκτηση αλλά συνεχίστηκε ως κίνημα του χαβαλέ. Με ειρηνικές διαμαρτυρίες, ανεξάρτητους και χωρίς κοινές ιδεολογικές γραμμές, δεν καταφέρνεις τίποτα. Με τα τσαντίρια στο Σύνταγμα ούτε η Βαστίλλη θα έπεφτε ποτέ ούτε τα χειμερινά ανάκτορα. Όχι πως είναι καιρός για επανάσταση, αλλά επειδή είναι καιρός για αγανάκτηση, καλό θα ήταν αυτή η αγανάκτηση να μην ακολουθήσει το δρόμο του χαβαλέ. Στην Ελλάδα έχουμε μια μανία. Να οδηγούμε τα πάντα στο χαβαλέ. Ακόμη και αυτοί που κάνουν βόλτα με ποδήλατο στην Ελλάδα, στην πλειοψηφία τους το θεωρούν ως εκδίκηση για αυτούς που έχουν αυτοκίνητο ως μέσο μεταφοράς.

// Τι γίνεται στην ΕΡΤ;
Ακούω πολλά για την ΕΡΤ μέσα και έξω από την ΕΡΤ. Το πρόβλημα της δημόσιας τηλεόρασης δεν νομίζω να είναι τα πέντε ή τα έξι κανάλια της ή αν το θα γίνει ανταγωνιστική προς τα ιδιωτικά κανάλια. Το θέμα είναι να γίνει σωστό κρατικό ραδιοτηλεοπτικό κανάλι με ουσιαστικό ψυχαγωγικό και εκπαιδευτικό περιεχόμενο, να μην είναι έρμαιο του κάθε κόμματος, να έχει σωστές ειδήσεις, καλές εκπομπές. Το σωστό ραδιοτηλεοπτικό κανάλι οφείλει να έχει τη θέση που έχει σε μια χώρα το Εθνικό της Θέατρο. Αλλά μήπως και το Εθνικό Θέατρο σ’ αυτή τη χώρα είναι αντάξιο του ονόματός του;

// Στη ζωή όλα είναι θέμα…
Παιδείας. Και ο πολιτισμός θέμα παιδείας είναι. Αν η Άννα Διαμαντοπούλου περάσει το νόμο για τα πανεπιστήμια θα είναι πραγματικά ένα βήμα μπροστά. Είναι κρίμα να διαβάζω για πρυτάνεις που αντιδρούν. Τα ελληνικά πανεπιστήμια στην πλειοψηφία τους, εξαιτίας και των πρυτάνεων και των ανεύθυνων φοιτητών, έχουν καταντήσει σ’ αυτό το σημείο που βρίσκονται σήμερα. Αν σκεφτείς ποιοι διδάσκουν στα ελληνικά πανεπιστήμια σου έρχεται να τα κλείσεις και να ανοίξεις στη θέση τους κοτέτσια… Και αλήθεια, μια που και οι πρυτάνεις αντιδρούν στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο, εκείνος ο πρύτανης που τον χτύπησαν οι φοιτητές στο γραφείο του και δεν τόλμησε να βγάλει τσιμουδιά, τι γνώμη έχει;