Οι παραστάσεις συνεχίζονται

Ήταν φανερό πως είχε παρακολουθήσει μία ακόμη ωραία παράσταση.
– Τόσο ωραία, λοιπόν… του είπα, θέλοντας να μάθω από πρώτο χέρι για τα τρέχοντα καλλιτεχνικά δρώμενα στο κορυφαίο αρχαίο μας θέατρο.
Ευκαιρία ήθελε ο Τηλέμαχος και άρχισε πάλι τον μονόλογο με… μια από τα ίδια.
– Υπέροχη! Μοναδική! Αξεπέραστη!
– Εντάξει, αυτό το άκουσα. Την εξήγηση περιμένω. Τι είναι αυτό που την έκανε «υπέροχη, μοναδική, αξεπέραστη»; Τα κοστούμια; Η σκηνοθεσία; Η μουσική; Ο χορός; Οι ηθοποιοί; Ο πρωταγωνιστής, ο Αρμένης;
– Ο Στρος Καν!
Έμεινα ξερός! Ή ο επιδαύριος ήλιος χτύπησε κατακούτελα τον Τηλέμαχο ή το δράμα παίζεται αλλού. Καθαρή περίπτωση υποθέσεως που χρήζει διερεύνησης περαιτέρω.
– Ο Στρος Καν; επανέλαβα την απάντησή του ως ερώτηση, με την κρυφή ελπίδα πως έκανε χιούμορ!
Αυτός όμως… αυτόν ακριβώς εννοούσε.
– Φυσικά, και μιλάω για τον πρώην γενικό διευθυντή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, μου είπε.
– Τότε, μια εξήγηση υπάρχει. Ήταν ανάμεσα στους θεατές και με την παρουσία του έκλεψε την παράσταση;
– Σιγά την παράσταση!
– Δηλαδή, δεν μιλάμε για τα «Μικρά Διονύσια» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος;
– Μιλάμε για τη «Μεγάλη Ιδέα» του Τηλέμαχου, μου είπε… ο Τηλέμαχος, δείχνοντάς μου ταυτόχρονα ένα τσαλακωμένο χειρόγραφο.
Δεν πρόλαβα να το διαβάσω και ο φίλος μου με περισσή υπερηφάνεια συνέχισε…
– Το έγραψα κατά τη διάρκεια της διαδρομής από Επίδαυρο προς Αθήνα.
– Θα σε πείραξαν οι στροφές!
– Εσένα φαίνεται πως σ’ ενοχλεί που έγραψα ένα έργο αντάξιο των αρχαίων ποιητών!
Τραγωδία! Φως φανάρι πλέον ότι ο καλός μου φίλος είχε υποστεί τις συνέπειες της μακράς εκθέσεώς του στον ήλιο εν αναμονή της παράστασης. Και τώρα έδινε τη δική του παράσταση ως σύγχρονος Ευριπίδης, Σοφοκλής ή Αισχύλος.
– Συγγραφέας! του είπα με σαρκασμό και συνέχισα:
– Έχεις κάποια καλή ιδέα;
– Μόνο καλή; Υπέροχη! Μοναδική! Αξεπέραστη!
– Αυτήν, λοιπόν, εννοούσες.
– Αμ τι άλλο;
– Κι ο Στρος Καν πού κολλάει;
– Στον ρόλο του τραγοπόδαρου Πάνα!
Ήταν το μη αναμενόμενο.
– Οφείλω να ομολογήσω, του είπα, ότι δεν είναι και άσχημη η παρομοίωση. Φαντάζομαι τον Στρος Καν ολόγυμνο να κυνηγάει την καμαριέρα, έτσι ακριβώς όπως ο Πάνας κυνηγούσε τις νύμφες!
– Εγώ να δεις… Τον φαντάζομαι ξεβράκωτο να κυνηγάει να διακορεύσει εδώ και τώρα μια ολόκληρη χώρα!
– Ωραίο κι αυτό.
– Έτσι μπράβο! Τώρα αρχίζεις να μπαίνεις στο νόημα, μου είπε ο Τηλέμαχος, γεμάτος χαρά. Ο πρώην γραμματέας του ΔΝΤ, όμως, στον ρόλο του Πάνα δεν είναι το παν. Η έκπληξη έρχεται με την αντικαταστάτριά του, την Κριστίν Λαγκάρντ.
– Και τι κάνει αυτή;
– Την κότα! Σε μερικές σκηνές κάνει και την πάπια. Παίζει στους «Όρνιθες».
– Παίζουν κι άλλοι στους «Όρνιθες»;
– Μερικά γεράκια και κάτι γύπες από την «τρόικα», που έχουν βαλθεί να μας ξεπουπουλιάσουν.
Σιγά σιγά κι όσο προχωρούσε η κουβέντα, η αρχική μου διαπίστωση για τον Τηλέμαχο διαψεύστηκε. Ο άνθρωπος, πράγματι, είχε ωραίες ιδέες: Τον Μπαρόζο ως «Ηρακλή μαινόμενο». Την οικονομία μας ως «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», έτοιμη για σφαγή. Τις διεθνείς αγορές ως «Κασσάνδρα». Τις τράπεζες ως «Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα». Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ως «Πλούτο». Τη Φωνή του Λαού ως «Αντιγόνη».
Εκεί βέβαια που ο Τηλέμαχος έδινε ρέστα ήταν στη Μέρκελ. Της έδωσε όλους τους ρόλους. «Μήδεια», «Κλυταιμνήστρα», «Λυσιστράτη» και το κακό συναπάντημα. Σε μια σκηνή, μάλιστα, την παρουσίασε ως… «Γουδί»! Ένα τεράστιο Γουδί μέσα στο οποίο μπαίνουν και γίνονται σκορδαλιά όλα τα όνειρα και οι ελπίδες του κόσμου…
Οπότε, τη στιγμή δηλαδή που ο λαός κινδυνεύει, ως «Από Μηχανής Θεός» εμφανίζεται με το ποδήλατό του… ο Γιώργος!
Και η Τραγωδία γίνεται Κωμωδία!
Χθες, Σάββατο, έπεσε η αυλαία των Επιδαυρίων. Οι παραστάσεις, ωστόσο, συνεχίζονται με Σύγχρονο Δράμα!