Εφιάλτης μιας καταστροφής χωρίς πόλεμο και πανδημία
Η αμαχητί και άνευ όρων παράδοση του αμερικανικού κράτους στο πραξικόπημα της S&P επικυρώνει την καταλυτική παντοδυναμία των τραπεζών, που μπορούν όχι απλώς ατιμωρητί να λοιδορούν τα κράτη, ακόμη και το ισχυρότερο, αλλά να τα ταπεινώνουν κατά τον σκαιότερο τρόπο.
Το 2008 οι τραπεζίτες, αφού απασφάλισαν οι ίδιοι τη χειροβομβίδα, αναγκάσθηκαν να καταφύγουν ικέτες στις κυβερνήσεις, οι οποίες έχουν το δικαίωμα του νομοθετείν και επιβάλλειν φόρους. Αυτές σκηνοθέτησαν τον μύθο ότι η οικονομία σώζεται μόνο αν διασωθούν οι τράπεζες. Και άρα οι πολίτες πρέπει αγόγγυστα να πληρώσουν πρόσθετους φόρους υπέρ της τραπεζικής σωτηρίας. Η πολιτική αυτή κατέστρεψε την οικονομία και τους πολλούς, όλους αυτούς που δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν και «πληρώνουν τη νύφη».
Όμως έτσι «οι άνθρωποι θα εξεγερθούν επειδή οι φόροι τους κατέληξαν στις τσέπες των τραπεζιτών και αυτό θα το πληρώσουμε με μια κόλαση»! (Αμερικανός γερουσιαστής Ντον).
Οι εξελίξεις φανερώνουν ότι «ένεκα οι ακόλαστες τράπεζες», οι πύλες της κολάσεως άνοιξαν ήδη διάπλατα…
Ανήσυχος για τη χώρα του, ο νουνεχής Πωλ Κρούγκμαν κρούει στους «N.Y. Times» τον κώδωνα: «Το έθνος μας δεν αντιμετωπίζει απλώς μια κρίση χρέους. Αντιμετωπίζει μια κρίση δημοκρατίας».
Ενώ το δικό μας έθνος απειλείται με εθνική κρίση.
Οι κυβερνήσεις, αν και διαθέτουν το κρατικό imperium, το απιθώνουν στα πόδια των αγορών, καταπώς στους «Αδερφούς Καραμαζώφ» του Ντοστογιέφσκι οι τρομοκρατημένοι απέθεταν τη βούλησή τους στα πόδια του Μεγάλου Ιεροεξεταστή. Οι πανικόβλητες εκλεγμένες –φευ– εξουσίες συμμορφώνονται εν ριπή οφθαλμού με τις εντολές των κερδοσκόπων για ακόμη εξοντωτικότερη λιτότητα και περαιτέρω συρρικνώσεις κοινωνικών δικαιωμάτων και δημοσίων δαπανών.
Έγνοια της εξουσίας ο κατευνασμός της διψομανίας των αγορών.
«Αλλά με λιτότητα δεν γίνεται ούτε ανάπτυξη, ούτε μείωση χρέους. Πρέπει να αυξηθούν οι δημόσιες δαπάνες και κανείς δεν θέτει το ερώτημα ποιος θα κάνει τις επενδύσεις», διακηρύσσει ο διευθυντής της UNCTAD Χ. Φλάσμπεκ. («Κόσμος του Επενδυτή» 6-7/8/11)
Οι συμπατριώτες του ωστόσο μηχανεύονται τον επανασχεδιασμό της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής με γερμανικό πατρόν. Ανακύπτει ενδοσυστημική σύγκρουση ΗΠΑ-Γερμανίας. Οι υπερατλαντικοί μάχονται ορατά πλέον την περιφερειακή ισχυροποίηση της Γερμανίας, μη ορρωδούντες στη δημιουργία περιφερειακών –και όχι μόνον– κρίσεων.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί, εν ονόματι των γνωστών δογμάτων του ευρωφιλελευθερισμού που στηρίχθηκε με εφάμιλλο ζήλο από δεξιούς και αριστερούς, είναι αιχμάλωτοι των αγορών.
Η πολιτική τάξη αντιπαρέρχεται ανυποψίαστη τις μεγάλες κοινωνικές πληγές (ανεργία, φτώχεια) και διακατέχεται από αμνησία ανάπτυξης και κοινωνικού κράτους.
Αντιστάσεως μη ούσης, επελαύνει ορμητικά το «δόγμα της εκτεταμένης λιτότητας ως ένα είδος οικονομικού ελιξιρίου» (Ramonet).
Βασικός υπαίτιος της συμφοράς είναι, διά της εις άτοπον απαγωγής, η πολιτική τάξη, η οποία παρέδωσε τα κεκυρωμένα από τον λαό «πρωτοτόκια» της εξουσίας στην ολιγαρχία του χρηματοοικονομικού συστήματος υποκύπτοντας στους πειρασμούς της διαφθοράς ή της αβουλίας.
Και στην πολιτική έρημο της Ελλάδας των κρίσεων, ένα ανατρεπτικό φωτεινό παράδειγμα, ο Αναστάσης Πεπονής. Παράδειγμα προς μίμηση για τους Επιγενομένους και ιδιαίτερα τους Νέους μας.
Ο Πεπονής τίμησε με την πολιτική του λειτουργία και τον όλο βίο του τον κοινοβουλευτισμό, τα αξιώματα και τις μεγάλες ελληνικές αξίες της
ζωής.
Ανεδείχθη Έλλην, Πατριώτης, Δημοκράτης, Άνθρωπος.
Βεβαίως ανήκε σε κόμμα, αλλά το κόμμα ήταν για κείνον το μέσον της πολιτικής του λειτουργίας. Ποτέ δεν ταυτίσθηκε μ’ αυτό. Στάθηκε βαθιά ακομμάτιστος. Πολέμησε τη μικροπολιτική, την κομματοκρατία και το άθλιο πελατειακό σύστημα. Και πλήρωσε βαρύ τίμημα για τη στάση του αυτή.
Τηρουμένων των αναλογιών και των αποστάσεων, θα μπορούσε κανείς να τον περιγράψει με τα λόγια του Θουκυδίδη ως «δυνατόν τω αξιώματι και τη γνώμη» και «χρημάτων διαφανώς αδωρότατον».
Νομίζω, τέλος, ότι δεν είναι υπερβολή να επαναλάβουμε για τον Άνδρα το καβαφικόν:
«Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν
“Τέτοιους βγάζει το έθνος μας θα λένε”».