ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ;
Δεν φανταζόμαστε να εννοεί αρμοδιότητες που είχε το Παλάτι, που μπορούσε να ανεβάζει και να κατεβάζει κυβερνήσεις και να διορίζει ο βασιλιάς πρωθυπουργό τον κηπουρό του ή τον υπασπιστή του, να αναθέτει τον σχηματισμό κυβέρνησης σε κάποιες εξωκοινοβουλευτικές «προσωπικότητες» και να μη δεσμεύεται από τη δεδηλωμένη της Βουλής ή σε κοινοβουλευτικό που να μπορέσει να πάρει τη στήριξη της πλειοψηφίας των βουλευτών, όπως επιχειρήθηκε με τον Νόβα και τον Τσιριμώκο…
Ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας, σε ποιους συγκεκριμένους τομείς; Για να λύνει ποια ουσιαστικά προβλήματα που προέκυψαν από την εμπειρία της λειτουργίας των θεσμών με το Σύνταγμα της Μεταπολίτευσης; Όταν διαφωνεί με την πολιτική ή τις επιλογές της κυβέρνησης να μπορεί να διαλύει τη Βουλή, προκαλώντας εκλογές; Σε ποια δημοκρατική χώρα ισχύει ένα τέτοιο μοντέλο;
Ενστάσεις όμως και μάλιστα ισχυρές από πολιτικούς και συνταγματολόγους υπάρχουν και για την πρόταση για εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας απευθείας από τον λαό. Μπορεί να ηχεί όμορφα στα αυτιά, αλλά μέτρησε κανείς τις επιπτώσεις, τις συνέπειες που μπορεί να έχει σε στιγμές κρίσης, αν αντιπαρατεθούν οι δύο κορυφαίοι θεσμοί του Πολιτεύματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο πρωθυπουργός; Ποιος από τους δύο θα έχει τον πρωτεύοντα λόγο όταν και οι δύο θα προβάλλουν ότι με έχει εκλέξει ο λαός; Έχουν υπολογίσει τι τεραστίου μεγέθους σύγκρουση μπορεί να υπάρξει; Είναι εποχές για διχασμό, να χωριστεί ο λαός σε δύο στρατόπεδα; Όπως τότε με Βενιζελικούς – Κωνσταντινικούς;
Για τη διακυβέρνηση της χώρας ποιος αποφασίζει; Θα τεθεί το ερώτημα, κι αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκτιμά ότι μια απόφαση του πρωθυπουργού, της κυβέρνησης, είναι καταστροφική για την πατρίδα ή παραχωρεί κομμάτια εθνικής κυριαρχίας, θα μείνει αδρανής; Ασφαλώς όχι. Όμως τη δυνατότητα αντίδρασης την έχει και σήμερα. Είναι το χαρτί της παραίτησης.
Το θέμα, πιστεύουμε, δεν βρίσκεται στο αν θα εκλέγεται απευθείας από τον λαό ή όχι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά αν ο θεσμός, όπως λειτουργεί σήμερα, έχει ουσιαστική προσφορά ή απλώς καλύπτει τον τύπο του Συντάγματος. Και στην πράξη είναι απλώς τελετουργικός… Χωρίς μέχρι σήμερα, στα 37 χρόνια, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να έχει αποτρέψει μια μη ωφέλιμη για την Ελλάδα επιλογή του πρωθυπουργού. Ακόμα και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πριν αφαιρεθούν με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1985 από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας αρμοδιότητες που είχε, και λένε ότι τότε είχε ρόλο, ποτέ δεν παρενέβη, δεν πήγε κόντρα στον πρωθυπουργό…
Ίσως αυτό που πρέπει να τεθεί προς προβληματισμό και συζήτηση, σε όλα τα επίπεδα, είναι αν χρειάζεται το πολίτευμα ουσιαστική αλλαγή. Αν δηλαδή καλύπτει τις απαιτήσεις της πατρίδας και του ελληνικού λαού το σημερινό πολίτευμα της Προεδρευομένης Δημοκρατίας ή πρέπει να πάμε σε Προεδρικό Πολίτευμα. Και ενδεχομένως στο γαλλικό σύστημα. Ήδη σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις κορυφαίοι παράγοντες ανταλλάσσουν ενδιαφέρουσες απόψεις και ιδέες. Με στόχο έναν και μόνο, την καλύτερη λειτουργία του κράτους και την άμεση υλοποίηση των αποφάσεων που παίρνονται.
Μακρύς επομένως ο δρόμος για μια θεμελιακή αναθεώρηση του Συντάγματος. Που βέβαια, για να γίνει, χρειάζονται αυξημένες προϋποθέσεις.
Προς το παρόν, με βάση τα ισχύοντα σήμερα και τις διαπιστώσεις από την εφαρμογή των συνταγματικών προβλέψεων, αυτό που λείπει δεν είναι οι κάποιες αλλαγές που πρέπει να γίνουν, λόγω και των νέων δεδομένων που η εξέλιξη –τεχνολογική και όχι μόνο– έχει φέρει, είναι η ΒΟΥΛΗΣΗ. Το Σύνταγμα μια χαρά δίνει λύσεις σε όλα τα προβλήματα που βρίσκει η χώρα απέναντί της. Η βούληση δεν υπήρξε για να υλοποιηθούν… Και αποκλειστικά υπεύθυνες γι’ αυτό το μόνιμο έλλειμμα ήταν όλες οι κυβερνήσεις από το 1974 μέχρι σήμερα. Και όλο το πολιτικό σύστημα, θα προσθέταμε.
Καλά τα άρθρα, αρκεί να κοιτάνε μακριά, πολύ μπροστά, και να μην περιορίζονται στα επόμενα βήματα…