ΟΙ ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΤΟΜΕΑ
Αντί να εκμεταλλευτεί και να αναδείξει τα πλεονεκτήματα, τα θετικά σημεία του δημόσιου τομέα, η κυβέρνηση πανικοβλημένη τον απαξιώνει συνεχώς. Υποταγμένη στη λογική και στις εντολές των «αγορών» και του άκρατου φιλελευθερισμού, λογική που καταργεί κυβερνήσεις και τις μετατρέπει σε εκπροσώπους πολυεθνικών και κεφαλαίου, καταργεί τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, πιστεύοντας ότι έτσι επιφέρει θανάσιμο πλήγμα «στον κρατισμό» και ότι θα αποκτήσει έσοδα. «Τον κρατισμό» δεν είναι δύσκολο να τον εξοντώσει κανείς: Απλώς μετατρέπει τη δημόσια περιουσία σε ιδιωτική εκποιώντας ό,τι νομίζει (ίσως και τα πάντα, αν έτσι θέλει), βάζει τους εργαζομένους στην ανεργία και αναθέτει τα πάντα στους ιδιώτες. Αν εκείνοι νομίζουν ότι αυτά που τους ανέθεσαν (συμπεριλαμβανομένου του προσωπικού που εργάζεται εκεί) είναι χρήσιμα, έχει καλώς, αν όχι, τα αλλάζουν ή τα καταργούν.
Όλο αυτό όμως δεν συνθέτει ταυτότητα κυβέρνησης, αλλά ιδιωτικής εταιρείας που αναλαμβάνει την εκκαθάριση εκκρεμοτήτων σε διάφορους τομείς για λογαριασμό τρίτου. Και το μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης βρίσκεται ακριβώς εκεί. Στο ότι έχει απολέσει την ταυτότητα του πολιτικού σχηματισμού με αρχές και ιδεολογία και έχει μετατραπεί σε ενεργούμενο πολυεθνικών σχημάτων που κυβερνούν τον κόσμο. Όλο αυτό μάλιστα που (δια)πράττει (απολύσεις, εξοντωτικές μειώσεις μισθών, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ.) προσπαθεί να το παρουσιάσει ως σχέδιο αναδιοργάνωσης και ανοικοδόμησης της χώρας επειδή τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά και τώρα κάποιος πρέπει να τα αλλάξει.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για κινήσεις αποδόμησης και αποδιοργάνωσης, αφού πρώτα και πάνω απ’ όλα πλήττεται ο κοινωνικός ιστός, διαλύεται η κοινωνική συνοχή και συκοφαντείται ανεπανόρθωτα η κρατική και εθνική περιουσία: Όταν απαξιώνεις κάτι ως άχρηστο, δυσλειτουργικό, πεπαλαιωμένο, τεμπέλικο, ευρωβόρο (κατά το δραχμοβόρο), πώς θέλεις μετά να το πουλήσεις, και μάλιστα σε καλή τιμή; Ο ιδιώτης που περιμένει (;) να το αγοράσει θα απαντήσει «δώσ’ το τώρα όσο όσο, αφού χάρη σού κάνω που το παίρνω. Εσύ άλλωστε δεν το κατηγορείς;». Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την ακίνητη περιουσία του Δημοσίου που θέλει η κυβέρνηση «να αξιοποιήσει», στην ουσία να εκποιήσει, για να μαζέψει λεφτά να πληρώνει τα δάνεια που παίρνει από τους απατεώνες τραπεζίτες / οίκους αξιολόγησης: Καλεί συνεχώς «ελάτε πάρτε τα», κάτι που σημαίνει ότι το περιουσιακό στοιχείο προς πώληση χάνει την αξία του αφού «εκτίθεται», και μάλιστα παρακαλετά. Άρα δεν πουλάει, δεν αξιοποιεί, εκποιεί και δίνει όσο όσο.
Πού οδηγούν όλα αυτά; Υπάρχει προφανής απουσία στρατηγικού σχεδιασμού για έξοδο της χώρας από την κρίση. Δεν υπάρχει σχέδιο απεμπλοκής, αλλά αντιθέτως η χώρα προσδένεται όλο και περισσότερο στο άρμα εκείνων που δημιούργησαν και κρίση και προβλήματα. Αυτό πηγάζει από τη θεώρηση των πραγμάτων που λέει «αν ξεκοπώ από αυτούς, θα πεθάνω, θα με αφήσουν στην τύχη μου». Και έτσι να είναι (που δεν είναι), καλύτερα ένας αξιοπρεπής θάνατος παρά μια ξεφτιλισμένη και υπόδουλη ζωή. Αυτό που προσάπτει κανείς πάνω απ’ όλα σε αυτήν την κυβέρνηση είναι ότι για την αντιμετώπιση της (υπαρκτής) κρίσης διάλεξε την απόλυτη συνεργασία με τα υπερεθνικά κέντρα, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί δεδομένη και υποταγμένη. Και φυσικά η απεμπλοκή-απομάκρυνση από αυτά τα κέντρα δεν οδηγεί σε θάνατο! Υπάρχουν άλλες λύσεις, άλλα σχήματα και συνεργασίες που ο σύγχρονος κόσμος προσφέρει. Αρκεί να αποφασίσει κανείς, μια κυβέρνηση, να επιλέξει να κινηθεί με άλλα βήματα και σε άλλα μονοπάτια. Να θέσει τους κανόνες του παιχνιδιού με άλλους όρους και με άλλες συνεργασίες. Τότε, όχι μόνο θα σώσει το παιχνίδι, αλλά θα κατορθώσει να τη δουν με άλλο μάτι και οι ίδιοι «οι εταίροι», οι δανειστές και οι εκφραστές του μεταπρατικού σχήματος που κυβερνά την Ευρώπη. Αλλιώς θα βυθίζεται όλο και περισσότερο στη μιζέρια και στα αδιέξοδα, και μαζί της θα βυθίζεται και η χώρα. Αυτό όμως δεν πρόκειται κανείς να το ανεχτεί και να το επιτρέψει.