Βυζάντιον

Δυστυχώς όμως, αν θυμάσαι τη συγκεκριμένη ταινία με μια νότα νοσταλγίας, το παστελάκι είναι ένας από τους σίγουρους σταθμούς σου στην πορεία προς τη μέση ηλικία. Πάνε πια αυτά τα πλούσια σε ακολασία και λιπαρά. Διότι όλοι εμείς, οι έφηβοι των ʼ80ς, μεγαλώσαμε με την Κιμ Μπάσιντζερ και την Αλλαγή. Κοινώς με φαντασιώσεις που η καθεμία με τον τρόπο της οδηγούσαν σε μοναχικές οδούς αναζήτησης και ικανοποίησης. Τι σας λέω τώρα; Η Κιμ Μπάσιντζερ έχει γίνει 58 ετών και η Αλλαγή βρικόλακας. Ενώ εγώ μαλάκας ήμουν τότε, μαλάκας είμαι και τώρα. Αντέχω.

•••

Την προηγούμενη εβδομάδα σάς έλεγα πως ήμουν στις Κυκλάδες. Επέστρεψα τον Δεκαπενταύγουστο. Φτάνοντας στο λιμάνι χίμηξα στο πρακτορείο Τύπου, πήρα την εφημερίδα, τσέκαρα ότι όντως ο εκδότης έγραψε για τη Μεγαλόχαρη, είπα να τον συγχαρώ και για την εξαιρετική και συγκινητική νεκρολογία του Αναστάσιου Πεπονή, πλην όμως μια χαρωπή φωνή με κάλεσε κοντά της. «Προκόπιε και εσύ εδώ; Ελπίζουμε ότι συνταξιδεύουμε στη διακεκριμένη θέση!» Με τη Λουίζα, ας την πούμε έτσι, γνωστή κυρία των κοσμικών κύκλων, διατηρώ κοινωνική γνωριμία που βασίζεται σε μια τίμια συναλλαγή. Εγώ τις λέω κανένα ευφυολόγημα για να γελάει, κανένα τσιτάτο ελαφρώς παραποιημένο, τίποτα το σπουδαίο. Αυτή σε αντάλλαγμα με τροφοδοτεί με κουτσομπολιά και αληθινές ειδήσεις από έναν ψεύτικο κόσμο. Και επειδή όλοι οι υπόλοιποι θα έχουν ήδη φυτέψει καρφίτσες στο κεφάλι σας, εγώ θα ξεκινήσω με έναν ανάλαφρο περίπατο.

•••

Πριν από λίγες μέρες ένας κύριος μπήκε σε κεντρικό κοσμηματοπωλείο της Αθήνας. Αμερικανός, φαινόταν από μακριά. Ψηλός, γκρίζα μαλλιά, γυαλιά. Είπε στην πωλήτρια πως θα ήθελε να αγοράσει κοσμήματα, από ένα σετ διαμαντιών, για τη σύζυγο και την κόρη του. Η πωλήτρια του πρότεινε κάτι μάλλον συγκρατημένο. Ευγενικά της είπε ότι το βρίσκει μικρό, θα προτιμούσε κάτι μεγαλύτερο. Ουσιαστικά πήδηξε στη μεγαλύτερη κλίμακα διαμαντιών, διαλέγοντας δύο πανάκριβα κοσμήματα. Από την τσέπη του έβγαλε ένα μασούρι με κατοστάρικα. Πλήρωσε με μετρητά. Από το πατάρι του καταστήματος ο ιδιοκτήτης παρακολουθούσε εντυπωσιασμένος τη σκηνή. Και ήταν σίγουρος πως κάπου είχε ξαναδεί τον τύπο. Κατέβηκε κουτρουβαλώντας τις σκάλες και όταν έφτασε κάτω είχε ήδη απλώσει το χέρι λέγοντας το όνομα του και πόσο πολύ χαίρεται. Ο Αμερικανός έδωσε το χέρι του και ένα χαμόγελο: «Bill Gates. Itʼs nice to meet you too». O δικός μας ξεπέρασε γρήγορα το σοκ και είπε να τον συνοδέψει μέχρι έξω. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, ο Bill Gates εκείνη τη μέρα κινήθηκε μόνος και με ταξί – προσπαθώ να φανταστώ τι θα σκεφτόταν αυτό το μυαλό αν έπεφτε σε αγγλομαθή ταξιτζή που ήθελε κουβέντα. Υποθέτω ότι και το μυαλό του Bill θα κολλούσε, σαν υπολογιστής που τρέχει Windows. Τέλος πάντων, πήγε στη Βουλιαγμένη και από εκεί αναχώρησε με ελικόπτερο για θαλαμηγό στον Σαρωνικό με σύζυγο και κόρη.

•••

Η Λουίζα μού διηγήθηκε επίσης και αποσπάσματα από περιπέτειες μελών του πολιτικού προσωπικού που επιχείρησαν να κάνουν διακοπές εφαρμόζοντας επιχειρησιακούς κανόνες. Ένας προκάλεσε την οργή της παρέας του καθώς ήταν πιεστικός προκειμένου το σκάφος να δένει σε έρημους όρμους. Το βρίσκω λογικό, στην παραλία κάποιος μπορεί να πάρει πέτρα ή τις ρακέτες. Ο εν λόγω πολιτικός (της αντιπολίτευσης) δεν έβγαινε από το σκάφος κατά την προσέγγιση σε λιμάνια, ενώ μια-δυο φορές τού πήγαν στην καμπίνα το φαγητό από εστιατόριο με τοπικές σπεσιαλιτέ. Αντίστοιχους κανόνες ακολούθησαν και άλλοι που παρέμειναν έγκλειστοι σε βίλες φίλων τους και κατέβαιναν στην παραλία διακριτικά και σε ώρες που κολυμπούν μόνο ψάρια. Πιστεύω δε πως εσχάτως το λειτούργημα του πολιτικού έχει κάνει ποιοτικά άλματα ως προς τις απαιτήσεις που εγείρει από τους λειτουργούς του. Παλαιότερα έπρεπε να είσαι δικηγόρος ή μηχανικός και να διατηρείς ένα υψηλό κοινωνικό υπόβαθρο. Τώρα τα πράγματα έχουν όντως αλλάξει. Η ευλυγισία στις πολιτικές θέσεις πρέπει να διακρίνει και τις κινήσεις του κορμιού. Το σθένος της άποψης οφείλει να αντανακλάται και στην ανθεκτικότητα του κρανίου. Η τόλμη του λόγου υποχρεούται πλέον να αποτυπώνεται και στο βάδισμα εντός του πλήθους. Ομοίως, η σεμνότητα του πολιτικού άνδρα πρέπει τώρα να διακρίνει και τις κινήσεις του σε εξωτερικούς χώρους, διακριτικά και τοίχο τοίχο. Και τέλος, η μέγιστη αρετή του δημοσίου λειτουργού που δύναται να τον διασώσει και ως πολιτικό, αλλά και ως στόχο: Ο πολιτικός επιβάλλεται να είναι καλός ακροατής. Τόσο καλός ώστε να δέχεται ανέκφραστος και ανεπηρέαστος τις ύβρεις, τα μπινελίκια βρε αδερφέ.

•••

Όχι πως μου αρέσουν κάτι τέτοια. Τόσο οι επιθέσεις σε πολιτικούς όσο και σε δημοσιογράφους αποτελούν εμέσματα μιας συμπεριφοράς που πρωτίστως ξερνάει φασισμό. Όμως δεν μπορείς να τις αγνοήσεις, είναι πλέον βασικές παράμετροι του πολιτικού παιχνιδιού. Να, μου λένε ότι στις συσκέψεις για την εμφάνιση του Γιώργου στη ΔΕΘ το μεγαλύτερο κομμάτι του προβληματισμού έχει να κάνει με τα χάπενινγκ που θα γίνουν έξω από εκεί – φοβούνται ότι η εικόνα της κυβέρνησης και της χώρας θα τραυματιστεί. Από τους οπαδούς του Ηρακλή μέχρι τους αντιεξουσιαστές που θα μαζευτούν εκεί έξω, η Θεσσαλονίκη μπορεί να πάρει τα τελευταία επεισόδια της Αθήνας και να τα παρουσιάσει με τον δικό της, τον γραφικό μακεδονικό τρόπο, τον ποτισμένο με υγρασία και αρώματα από το Μοδιάνο – έχει άλλα χημικά εκεί η Αστυνομία, ειδικά για τους ψηφοφόρους του αντιπροέδρου Βενιζέλου. Ομοίως έναν προβληματισμό τον έχουμε και ως Βενιζέλος: και αν αποδοκιμαστούμε τόσο έντονα στην εκλογική μας περιφέρεια; Ιδέες σοβαρές δεν υπάρχουν. Και πώς να υπάρχουν; Δύο είναι οι εναλλακτικές λύσεις: Είτε κάνεις τη ΔΕΘ στο Μαξίμου, είτε αντί για τον Γιώργο ανεβαίνει επάνω κασκαντέρ.

•••

Από τις συσκέψεις αυτές (κυρίως μεταξύ συμβούλων και υπηρεσιακών παραγόντων που μένουν άγνωστες) η θλίψη κυλάει σαν δάκρυ κάτω από τις πόρτες, ποτίζει τις μοκέτες. Το πρόβλημά τους είναι πως στην άφιξη της «τρόικας» δεν έχουν να επιδείξουν κάτι ουσιαστικό, κάτι αληθινό. Ψάχνουν, δεν βρίσκουν. Και επειδή νομίζουν πως έχουν να κάνουν με έλληνες δημοσιογράφους ή τηλεθεατές, σκοπεύουν να τους κουνήσουν μπροστά στο πρόσωπο το σχέδιο για την ΕΡΤ, μήπως και εισπράξουν κανένα χαμόγελο. Τι άλλο θα τους δείξουν; Τη λειτουργία της οικονομικής αστυνομίας, καμιά πρόσληψη συμβούλου αποκρατικοποιήσεων, την αύξηση του ΦΠΑ στον επισιτισμό. Μέχρι εκεί. Αλλά, μεταξύ μας, οι άλλοι δεν έχουν να τους πουν απολύτως τίποτα. Συνεπώς μην καταναλώνετε τη μασημένη τσίχλα του θρίλερ για την έκτη δόση. Στην κατάσταση όπου έχουν περιέλθει τα πράγματα στις αγορές, αν επιστρέψει το ενδεχόμενο στάσης πληρωμών από την Ελλάδα, τα χρηματιστήρια θα ανοίγουν μόνο για να μπει η καθαρίστρια.

•••

Ίσως τελικά αυτό, το να είμαστε στο κέντρο των εξελίξεων, αποτελεί το ελιξήριο της επιβίωσής μας, μια αστεία ανορθογραφία στη σύγχρονη ιστορία της Ευρώπης. Προφανώς αυτό χορηγεί και το δικαίωμα στα ελληνικά πολιτικά κόμματα να σχολιάζουν τα αποτελέσματα της συνάντησης Σαρκοζί – Μέρκελ ενώ ούτε καν η φοράδα στο αλώνι δεν ασχολήθηκε με το γελοίο της κίνησης και του περιεχομένου της. Οι δανειστές άρχισαν να ζητούν επιμέρους εγγυήσεις επειδή βλέπουν αυτό που εσείς ξέρετε από τη μέρα που καταλάβατε τον εαυτό σας: θα εμπιστευόσασταν τα λεφτά της οικογένειάς σας στο ελληνικό κράτος; Και γιατί να το κάνουν οι άλλοι; Και εδώ είναι που ο Σαμαράς χάνει στο στοίχημα, του το λένε, αλλά δεν καταλαβαίνει. Δεν είναι εναλλακτικός αξιόπιστος συνομιλητής για τους έξω. Ποτέ δεν ήταν. Μπορεί κάποιος να του το θυμίσει;