Και πού είσαι ακόμα…
Για όλους. Εργαζόμενους και μικρομεσαίους επιχειρηματίες, αλλά και παραπάνω… Στις 820.000 μετριούνται αυτοί που έχουν χάσει τη δουλειά τους, χωρίς τους αμέτρητους… Μέχρι το τέλος του χρόνου θα έχουν ξεπεράσει οι στρατιές των ανέργων το 1.200.000. Φτάσαμε να μιλάμε για 1.200 απολύσεις την ημέρα. Και στον ορίζοντα να μη φαίνεται σταματημός. Πάμε ολοταχώς για μέρες δακρύων… Πριν από έναν χρόνο το λέγαμε… Αλλά ποιος άκουγε εκεί στο Μαξίμου και στα υπουργεία… Παραμύθια μάς πάσαραν… Πορεία στο πουθενά είχαν χαράξει. Ήρθαν χωρίς σχέδιο, χωρίς κατεύθυνση. Βλέποντας και κάνοντας… Να βγάλουμε τη μέρα… Το διαπιστώνουμε και σήμερα. Αυτά που αποφασίζουν, ανατρέπουν όλα όσα έλεγαν χθες.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι προχθεσινές ανακοινώσεις για έξοδο στη σύνταξη με εξαγορά 7 πλασματικών χρόνων με την καταβολή περίπου 2.000 ευρώ! Μα, πριν από έναν χρόνο και παραπάνω, εξαπέλυαν μύδρους, ότι δεν μπορεί να γίνεσαι συνταξιούχος στα 45 ή στα 50 χρόνια. Ότι γέμισε η χώρα συνταξιούχους. Και σήμερα έρχονται και πριμοδοτούν αυτό που ξόρκιζαν. Πονηρή, σατανική η σκέψη. Αντί να κάνουν απολύσεις, τους πετάνε το δόλωμα της σύνταξης… Με τον υπολογισμό ότι αρκετοί θα τσιμπήσουν… Όταν έχουν μάλιστα τον φόβο της απόλυσης και της ανεργίας…
Καιροσκοπικά όλα. Και αυτό καθημερινά επιβεβαιώνεται. Από τη μέρα που ανέλαβε ο κ. Παπανδρέου τη διακυβέρνηση της χώρας, όλα όσα είχε πει κατά καιρούς διαψεύσθηκαν. Την προεκλογική του σημαία την πήρε ο αέρας, εκείνο το «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Και τελικά μας βούλιαξε περισσότερο, μέχρι πνιγμού…
Δυστυχώς, η αλήθεια είναι θεόπικρη… Το έργο δεν το έχουμε δει ακόμα… Ούτε καν στην αρχή δεν είμαστε… Και δεν είναι μόνο η Ελλάδα στον σταυρό… Συστοιχίζονται δίπλα μας η μια χώρα μετά την άλλη. Και μάλιστα μεγάλες, η διπλανή μας η Ιταλία, και οι… συμπέθεροι οι Ισπανοί, ενώ σειρά παίρνει και η Γαλλία του δικού μας, του Νικολά… Κι αυτή η εξέλιξη είναι μια ακόμη διάψευση-χαστούκι σʼ αυτά που επέμενε και συνεχώς έλεγε ο Παπανδρέου, ότι η κρίση είναι ελληνική… Και αποδεικνύεται αυτό που προείδε ο Καραμανλής. Ότι η κρίση είναι διεθνής. Τώρα το λέει και ο πρωθυπουργός μας…
Όταν ακούς μια Ιταλίδα, νεαρή μάνα με δύο παιδιά, να λέει την Πέμπτη στην τηλεόραση, ότι με τα μέτρα που παίρνουν και εκεί μας γυρίζουν στις μέρες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αντιλαμβάνεται ο καθένας τι έρχεται… Και πόσο μακρύς και ανηφορικός είναι ο δρόμος… Και η μόνη ελπίδα να τον κάνουμε συντομότερο είμαστε εμείς. Να δώσουμε να καταλάβει η εξουσία, ντόπια και ξένη, ότι απέναντί τους υπάρχουν άνθρωποι και όχι αριθμοί… Κι αυτό φυσικά δεν γίνεται από τον καναπέ… Ούτε με τον καθένα να κοιτάζει μόνο το τομαράκι του… Και αρνητικοί εκ των προτέρων σε όλα… Ναι σε μέτρα, εκεί όπου κι εμείς ομολογούμε ότι ξεπεράσαμε τα όρια. Όχι όμως σε αποφάσεις που δεν έχουν ανθρωπιά. Που αδίστακτα σφάζουν ζωές, διαλύουν τα πάντα και οδηγούν σε μια χώρα έρμαιο των δανειστών. Στο έλεός τους…