Πριν μας διαλύσουν οι κερδοσκόποι…
Δεν πέρασαν παρά ελάχιστα χρόνια και φθάσαμε στο 2008, για να διαπιστώσουμε ότι ζούμε σʼ ένα καθεστώς ΔΑΝΕΙΚΗΣ ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΙΚΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ… Η ιστορική ψευδαίσθηση που καλλιέργησε από το 1990 το πανίσχυρο / μονοκρατορικό νεοφιλελεύθερο πρότυπο διαλύθηκε μαζί με τη μεγάλη «φούσκα» της οικονομικής «ανάπτυξης» και «προόδου». Το «τέρας» της αγοράς, που εκκόλαψαν από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 Θάτσερ και Ρίγκαν, γιγαντώθηκε, ξέφυγε από το «κλουβί» του, και σήμερα, ως σύγχρονος Κρόνος, καταβροχθίζει τα «παιδιά» του, διαλύει τα πολιτικά συστήματα, τις κοινωνίες, τα σύγχρονα κράτη…
Όσοι ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 προειδοποιούσαν ότι η αυτονόμηση του χρηματοπιστωτικού / κλεπτοκρατικού συστήματος από το πραγματικώς παραγόμενο «προϊόν» (το κέρδος πάνω στον «αέρα», η «τεχνική» παραγωγή και κυκλοφορία χρηματοπιστωτικών προϊόντων που δεν αντιστοιχούν σε πραγματικές παραγωγικές – οικονομικές διαδικασίες) όχι μόνο αλλοιώνει και καταστρέφει την πραγματική / παραγωγική οικονομία, αλλά ότι υπονομεύει και ακυρώνει το μέλλον των κοινωνιών, περιφρονήθηκαν από τη μονόδρομη / αγοραία νεοφιλελεύθερη σκέψη. Όλοι αυτοί θεωρήθηκαν ξεπερασμένοι κεϊνσιανιστές, ή «μαρξίζοντες» ή στοχαστές μιας άλλης εποχής…
Σήμερα «τρέχουν και δεν φθάνουν»… Περιδεείς, άβουλοι, μοιραίοι, οι σύγχρονοι ηγέτες περιφέρονται από σύσκεψη σε τηλεδιάσκεψη, προσπαθώντας να βρουν κάποιες πρόχειρες «λύσεις» για να μπαλώσουν τα πράγματα… Είναι οι σύγχρονοι ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΟΜΠΟΓΙΑΝΝΙΤΕΣ που κινούνται στον μικρόκοσμο της –εκ των υστέρων μάλιστα– διαχείρισης, που αρνούνται να αντιμετωπίσουν την κυρίαρχη αντίθεση που γεννά την κρίση και να συγκρουσθούν με τις «απρόσωπες» χρηματοπιστωτικές / κερδοσκοπικές δομές και τελικώς να απαγορεύσουν τις άνομες, κλεπτοκρατικές δραστηριότητές τους, να περιορίσουν δραστικά τις επεμβάσεις τους…
Εκφωνεί διάγγελμα ο Πρόεδρος Ομπάμα, διαβεβαιώνοντας «για τη σταθερότητα και την προοπτική της οικονομίας των ΗΠΑ» και κατά τη διάρκεια των διαβεβαιώσεών του αυτών πέφτουν κατακόρυφα τα χρηματιστήρια… Οι αποκαλούμενες «αγορές» υποβαθμίζουν ή ακόμα και περιφρονούν τις σύγχρονες πολιτικές ηγεσίες. Τις θεωρούν υποταγμένες, αδύναμες να συγκρουστούν μαζί τους… Άλλωστε πολλές από τις σύγχρονες ηγεσίες αποτελούν «προϊόν» του «πολιτικού μάρκετιγκ» και αναδεικνύονται στην κυβέρνηση έχοντας διασφαλίσει πρώτα την εύνοια των μεγάλων συμφερόντων.
Οι σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες μοιάζουν με απρόσεκτους ή και κακούς «μαθητές»… Όταν δεν μπορούν να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματα, τότε έρχονται οι αγορές, οι τράπεζες, οι οργανισμοί και τους επιβάλουν τις λύσεις, τους δίνουν έτοιμα ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ «ΛΥΣΑΡΙΑ», για να αντιγράψουν απλώς και να εφαρμόσουν τις νεοφιλελεύθερες «λύσεις»… Πρόσφατο παράδειγμα ο κ. Μπερλουσκόνι, στον οποίο η ΕΚΤ έδωσε το ανάλογο «λυσάρι» περιοριστικών μέτρων, προκειμένου να αγοράσει ιταλικά ομόλογα… Δεν χρειάζεται βέβαια να προσθέσουμε ότι «ο πιο ΚΑΛΟΣ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ» είναι ο Γ. Παπανδρέου, που δεν αντιγράφει καν τις λύσεις, αλλά καλεί τους ίδιους τους δανειστές-επόπτες να τις εφαρμόσουν απευθείας, ως νόμιμη κυβέρνηση…
Πολλά τρισ. δολάρια τοξικών ομολόγων ξεκίνησαν από τις ΗΠΑ, «μόλυναν» την Ευρώπη και την παγκόσμια οικονομία και τώρα ένα μέρος αυτών «επαναπατρίζεται». Στο μεταξύ οι κρατικοί προϋπολογισμοί τινάχτηκαν στον αέρα, αυξήθηκαν τα δημόσια χρέη, διευρύνθηκαν τα ελλείμματα… Και τώρα καλούνται οι λαοί, οι εργαζόμενοι, αλλά και η ίδια η μεσαία τάξη (για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία του καπιταλισμού) να πληρώσουν το κόστος, να δώσουν από τον μόχθο τους, από το κοινωνικό προϊόν, από το μέλλον των παιδιών τους, για να καλύψουν αυτά που έκλεψε, στην κυριολεξία, το χρηματοπιστωτικό / κερδοσκοπικό σύστημα.
Έχουμε λοιπόν εξεγέρσεις, στην καρδιά των μητροπόλεων του καπιταλισμού… στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, στις πανίσχυρες οικονομίες, που εθεωρούντο πρότυπα, υποδείγματα της οργάνωσης και της ευημερίας της σύγχρονης ανθρωπότητας…
Ίσως για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά σʼ ένα τόσο κρίσιμο δίλημμα: Ή θα εξουδετερώσει τη «φούσκα» της νεοφιλελεύθερης αγοραίας δράσης και θα επαναπροσδιορίσει τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές της αξίες, ή αυτή η «φούσκα» θα τη διαλύσει, γυρίζοντας την αιώνες πίσω…
Ας ελπίσουμε ότι απέναντι στην «κοινωνία της ζούγκλας» η πολιτική φιλοσοφία και ο λόγος του διαφωτισμού θα επικρατήσουν, όσο βέβαια είναι ακόμα καιρός…