επί του πιεστηρίου

Φωτιές όμως είχαμε και στην Ευρώπη. Ανάβει η μία μετά την άλλη. Ξεκίνησε από την Ελλάδα, πήγε στην Ιρλανδία, μεταφέρθηκε στην Πορτογαλία και τώρα ξελαμπάδιασε στην Ιταλία και την Ισπανία. Ενώ σιγοκαίει στη Γαλλία και το Βέλγιο. Δεν είναι τυχαίες οι φωτιές. Ούτε βαλτές. Ο εμπρηστής είναι ένας και μόνος. Το οικοδόμημα πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδείχθηκε πως είχε κολόνες χάρτινες… Ανήμπορες να στηρίξουν τόσο βάρος. Με το έγκλημα της διεύρυνσης που έγινε, με τους «πεινασμένους» του υπαρκτού σοσιαλισμού. Και σʼ αυτό είχαν συναινέσει και οι δικοί μας, Σημίτης – Γιώργος. Οδηγήθηκαν όλες οι χώρες μέλη της ΕΕ σʼ έναν ξέφρενο καταναλωτισμό με την παραγωγή να έχει μεταφερθεί σε ασιατικές χώρες, με σύνορα ανοιχτά σε φτηνά εργατικά χέρια. Και ιδού η κατάληξη. Χώρες ισχυρές, με δυναμικές βιομηχανίες και επιχειρήσεις μεγάλες να καταρρέουν. Ποιος πίστευε ότι η Ιταλία, η Ισπανία και η Γαλλία θα αντιμετώπιζαν πρόβλημα οικονομικό; Ότι και η Αγγλία θα ήταν κοντά στο κόκκινο, με μεγάλα ελλείμματα;

Τώρα ό,τι κτίστηκε γκρεμίζεται. Για σκληρά μέτρα λιτότητας και ανατρεπτικές μεταρρυθμίσεις ακούς παντού. Άγνωστο είναι από ποιο σημείο, από πλευράς επιπέδου ζωής και αποδοχών, θα γίνει η νέα αρχή… Πολλοί λένε ότι οι μισθοί θα είναι επιπέδου Βουλγαρίας… Αντιλαμβάνεται ο καθένας τι θα σημαίνει αυτό… Και αν θα είναι δυνατό να αποτραπεί μια γενικευμένη, σʼ όλες τις χώρες της Ευρώπης που πλήττονται άγρια, κοινωνική εξέγερση.

Έκκληση για τον τερματισμό της βίας στη Συρία έκανε η Ουάσινγκτον, δηλώνοντας, μέσω του επικεφαλής των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, ναυάρχου Μάικ Μάλεν, ότι δεν υπάρχει ενδεχόμενο στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ. Πώς τέτοιες… ευγένειες, όταν μάλιστα συνεχίζονται κάθε μέρα οι σφαγές των αντιφρονούντων από το καθεστώς του Άσαντ και το αίμα ρέει ποτάμι; Γιατί τις ίδιες ευγένειες δεν επέδειξε η Αμερική και απέναντι στον Καντάφι; Παρά από την πρώτη στιγμή εξεστράτευσε όλο το ΝΑΤΟ εναντίον του; Προφανώς τα αμερικανικά συμφέροντα στη Συρία είναι πάνω από τις ανθρώπινες ζωές. Όπως έγινε και στην Κύπρο… Α λα καρτ θυμάται τα ανθρώπινα δικαιώματα ο Λευκός Οίκος… Με οποιονδήποτε ένοικο…

Μέσα σε σιδερόφραχτο κλουβί παρακολουθεί τη δίκη του ο πρώην Πρόεδρος της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ. Όλοι εκείνοι οι μεγάλοι Αμερικής και Ευρώπης, που σου έστρωναν κόκκινα χαλιά σε ξέχασαν… Τους έκανες τη δουλειά και τώρα είναι με τους εξεγερμένους… Συνηθισμένη η τακτική. Επαναλαμβάνεται καρμπόν. Αυτή είναι η κατάληξη των «προθύμων», εκείνων που προσφέρονται για όλα και είναι δεδομένοι. Ξεχνώντας ότι η μόνη δύναμη είναι ο λαός τους. Υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δουλεύεις γιʼ αυτόν και τη χώρα σου… Και όχι για τους ξένους…