Μπαράζ αντιδράσεων από πανεπιστημιακούς που ανήκουν στον ίδιο ιδεολογικό χώρο με τη Διαμαντοπούλου!

Πανεπιστημιακοί που ανήκουν στον ίδιο ιδεολογικό χώρο με την κυρία Διαμαντοπούλου και μάλιστα του κύκλου Σημίτη, όπου και η ίδια μετείχε.
Εντύπωση προκαλεί ότι ανάμεσα στους διαφωνούντες είναι και δικοί της άνθρωποι, που μετά πάθους έχει υπερασπιστεί η υπουργός Παιδείας. Συγκεκριμένα η γνωστή ομάδα Ρεπούση – Λιάκου σε διακήρυξή της αποκηρύσσει το νομοσχέδιο.
Οι αντιδράσεις αυτές προοιωνίζονται ότι ακόμα κι αν περάσει από τη Βουλή το νομοσχέδιο, δεν φαίνεται ότι θα είναι εύκολη και χωρίς αναταραχές η υλοποίησή του, η εφαρμογή του στην πράξη.
Ο γνωστός καθηγητής κ. Κωνσταντίνος Τσουκαλάς σε άρθρο του στο «Βήμα» επισημαίνει ότι «η κόλαση βρίσκεται στις λεπτομέρειες» και μέσα σε λίγες γραμμές ξεσκονίζει κυριολεκτικά τις αλλαγές που επιφέρει η υπουργός Παιδείας. Σημειώνει συγκεκριμένα:
«Τα κατεστημένα συλλογικά όργανα καταργούνται ή απισχναίνονται, η φοιτητική συμμετοχή φιμώνεται, οι σκληρές ιεραρχίες εμπεδώνονται, οι εξαρτήσεις παγιώνονται, η δημοκρατική αντιπροσωπευτικότητα αποδυναμώνεται, η συμμετοχή εξωπανεπιστημιακών ιδιωτικών φορέων θεσμοποιείται, τα γνωσιακά αντικείμενα κατακερματίζονται, η φοίτηση οργανώνεται σε πολλαπλές ταχύτητες, η παιδεία εκφυλίζεται σε αγοραία κατάρτιση, οι πειθήνιοι καθηγητές επιβραβεύονται με bonus κ.λπ.». Και επισημαίνει ο κ. Τσουκαλάς ότι:
«Η ιστορική πείρα δείχνει ότι οι αυθαίρετες αυταρχικές δομές τείνουν πάντα να εκτρέφουν περισσότερη διαπλοκή, διαφθορά, ιδιοτέλεια και παραβατικότητα από τις δομές που εκτίθενται συνεχώς στον έλεγχο αντιπροσωπευτικών δημοκρατικών σωμάτων».
Εξάλλου σε άρθρο του στην ίδια εφημερίδα ο καθηγητής του Αριστοτελείου κ. Μιχ. Α. Τιβέριος σημειώνει ότι «οι συντάκτες του νομοσχεδίου είναι θιασώτες της άποψης ότι το πανεπιστήμιο πρέπει να στοχεύει στις ανάγκες της αγοράς. Μια τέτοια κατεύθυνση θα μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε ”στεγνά” επαγγελματικές σχολές».
«Μπολώνια των πληβείων»
Σκληρή κριτική δέχεται η μείωση του χρόνου των βασικών σπουδών σε τριετία, στα πλαίσια του κατάπτυστου (όπως αποκαλείται) «κατά Μπολώνια Ευαγγελίου» του 1999.
Έγκυροι πανεπιστημιακοί κύκλοι επισημαίνουν ότι: «Οι τριετείς σπουδές είναι ρηχές και σύντομες για τη φτηνή κάλυψη της ζήτησης πανεπιστημιακών πτυχίων ή κάποιων εξειδικευμένων αναγκών της αγοράς. Μετασχηματίζονται δηλαδή σε γενικόλογα μορφωτικά σεμινάρια ή σε μεταλυκειακές επαγγελματικές σχολές, με περικάλυμμα πανεπιστημιακού τίτλου.
Γίνονται πράγματι οικονομίες στον κρατικό προϋπολογισμό, πλην όμως η μακροπρόθεση αναπτυξιακή ζημιά είναι πολλαπλάσια, διότι ο τριετής αυτός κύκλος μόνο πανεπιστημιακές σπουδές δεν είναι.
Οι λίγοι που μπορούν να μην εργαστούν και επιπλέον να πληρώνουν δίδακτρα, συνεχίζουν στον δεύτερο κύκλο, όπου συνήθως είτε επιχειρείται πρωθύστερα να διδαχθούν τις βάσεις της επιστήμης που δεν διδάχθηκαν στον πρώτο κύκλο, είτε συνεχίζεται η… εμβάθυνση των εξειδικεύσεων χωρίς τις βάσεις για την εμβάθυνση. Διατηρούν βέβαια οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες τα κέντρα αριστείας με τις συνεχείς τετραετείς ή πενταετείς σπουδές που χρηματοδοτούνται ικανοποιητικά και αδιαφορούν πλήρως για την ”Μπολώνια των πληβείων”, όπως εύστοχα ορισμένοι εκπρόσωποί τους την αποκαλούν στα παρασκήνια».
Οι ίδιοι πανεπιστημιακοί κύκλοι τονίζουν ότι:
= Οι εισαγόμενοι στα ΑΕΙ φοιτητές διπλασιάστηκαν κατά τη 10ετία 1993-2002 με αντίστοιχη μείωση των ανά φοιτητή κρατικών δαπανών κατά 43-45%!
Εκχωρείται σε ξένους η διοίκηση των πανεπιστημίων
Ως προς τη διοίκηση των πανεπιστημίων, στη διάθεση του υπουργείου Παιδείας υπάρχουν συγκεκριμένοι και αναλυτικοί εσωτερικοί κανονισμοί λειτουργίας που επιβάλλουν:
=Την εύρυθμη και αποτελεσματική λειτουργία της Συγκλήτου και του Πρυτανικού Συμβουλίου.
=Την αναβάθμιση των αρμοδιοτήτων και της λειτουργίας των Συγκλητικών Επιτροπών.
=Την αποτελεσματική κεντρική διοίκηση, με τις υπηρεσίες των «μετώπων» τής εκπαιδευτικής διαδικασίας (γραμματείες και πολυδύναμες μονάδες τεχνικής υποστήριξης).
=Ειδικές υπηρεσίες και κληροδοτήματα.
Οι παραπάνω βελτιώσεις της διοικητικής δομής πρέπει να ενισχύονται με τις αυστηρές προδιαγραφές επιλογής γενικών γραμματέων των ΑΕΙ. Προτείνεται δε και η θεσμοθέτηση της παρουσίας με δικαίωμα λόγου στη Σύγκλητο εκπροσώπων των κοινωνικών εταίρων-παραγωγικών τάξεων.
Τίθεται επομένως ένα κρίσιμο ερώτημα.
Γιατί, αντί της θεσμοθέτησης της προτεινόμενης παραπάνω διοικητικής αναβάθμισης που στηρίζεται στα ακαδημαϊκά όργανα, προσανατολίζεται η κυβέρνηση στη συνταγματικά αστήρικτη εκχώρηση του πυρήνα της αυτοδιοίκησης των πανεπιστημίων σε ξένα προς αυτό πρόσωπα ή φορείς;
Εξωτερικοί «σύμβουλοι»…
Γιατί επαναλαμβάνεται το καταστροφικό για την ελληνική δημόσια διοίκηση διαχρονικό λάθος, δηλαδή η αδρανοποίηση και των άξιων στελεχών της με την υποκατάστασή τους από εξωτερικούς «συμβούλους» της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας;