Μια κίνηση για τον τουρισμό…

– Ωραία η Αθήνα, μου είπε ο φίλος, βγάζοντάς με από τα ρούχα μου.
– Πού τη βλέπεις την ωραιότητα, του απάντησα άγρια.
– Παντού και ιδιαίτερα στους δρόμους!
– Τι έχουν οι δρόμοι;
– Δεν έχουν ταξί!
Αμάν πια! Τόση προκατάληψη με την ευγενή τάξη των ταξιτζήδων! Δεν πρόλαβαν οι άνθρωποι να βάλουν χειρόφρενο κι έπεσαν να τους φάνε! Από τη μια η κυβέρνηση, από την άλλη το κοινό, μόνο εχθρούς του έθνους δεν τους είπαν ακόμα. Ίσως και λόγω του ότι διαδηλώνουν με κατεβασμένη σημαία! Ακόμα και οι τουρίστες τα έχουν μαζί τους. Πού πάτε, ρε! Πού νομίζετε πως ήρθατε; Στο Αμπουντάμπι; Επειδή χάσατε το αεροπλάνο και επειδή το πλοίο σάς άφησε στο λιμάνι, φταίνε οι ταξιτζήδες; Ας σας πήγαινε το πλοίο λίγο… πιο έξω! Είχατε δώσει ραντεβού από τη χώρα σας με τον Χαράλαμπο ή τον Μήτσο, τον ταξιτζή; Εδώ δεν μπορούμε να βρούμε εμείς ταξί, θα βρίσκατε εσείς μες στο κατακαλόκαιρο; Κι άντε, πείτε πως βρήκατε. Τι θράσος είναι αυτό να θέλετε να σας πάει στον προορισμό σας. Εσείς μπορεί να θέλετε να πάτε στη Γλυφάδα, αν ο κύριος Μήτσος, όμως, πάει να παραδώσει στον Κόκκινο Μύλο; Τη βάψατε! Και δεν πιστεύω να έχετε την απαίτηση να σας πάει μέσω Συγγρού; Μέσω Μαραθώνα και πολύ σας πάει – αν σας πάει και δεν σας αφήσει στον δρόμο. Γιατί δύο η ώρα το μεσημέρι, που ο κυρ Μήτσος έχει τα νεύρα του, δεν σηκώνει κουβέντα. Στο κάτω-κάτω δικό του είναι το ταξί. Εσάς τι λόγος σάς πέφτει; Έτοιμοι είστε να βγάλετε γλώσσα. Ξέρω τι λέω. Μερικοί τουρίστες όχι μόνο δεν σέβονται τη χώρα που επισκέπτονται, αλλά έχουν και απαιτήσεις. Μέχρι παζάρια μπορεί να σου κάνουν. Να αμφιβάλλουν ακόμα και για το κόστος της διαδρομής. Να τολμήσουν, δηλαδή, να σου πουν: «Κύριε, το ταξίμετρο γράφει 10 ευρώ, γιατί μου παίρνετε 100;» Αν είναι δυνατόν! Να κάνουν έτσι για ένα μηδενικό! Α, είναι να μην τους δώσεις θάρρος. Αυτοί δεν το έχουν σε τίποτα να σε ρωτήσουν και «γιατί καπνίζεις!». Γούστο μου και καπέλο μου, κύριε Χάνσεν! Από τα δικά σου καπνίζω;
Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, ξαναστράφηκα στον φίλο.
– Ώστε έτσι; του είπα. Η Αθήνα είναι ωραία, επειδή δεν υπάρχουν ταξί;
– Φυσικά! Στην κίνηση βλέπεις τη διαφορά. Λιγότερα ταξί, λιγότερη κίνηση. Τέρμα το μποτιλιάρισμα. Με μια-δυο τολμηρές κινήσεις όλα θα κυλάνε ρολόι.
– Τι εννοείς;
– Το αυτονόητο. Η Αθήνα για να αποκαλύψει τις ομορφιές της πρέπει να μείνει με… το μπικίνι! Να κάνει, δηλαδή, ό,τι οι κοπέλες στην παραλία, που δείχνουν τα κάλλη τους. Να μείνει μόνο με τα εντελώς απαραίτητα!
Η θεωρία του φίλου άρχισε να γίνεται προκλητική και ενδιαφέρουσα.
– Εντάξει, σιγοντάρισα. Χάριν της κίνησης να αφαιρέσουμε τα ταξί. Τι άλλο μπορούμε να αφαιρέσουμε;
– Τα τραμ και τα λεωφορεία! Χωρίς αυτό το εμπόδιο, τα ΙΧ θα κάνουν πάρτι στις λεωφορειολωρίδες!
– Άλλο;
– Την πλατεία Συντάγματος!
– Μήπως η ιδέα είναι λίγο ακραία;
– Ακραίες είναι οι εκδηλώσεις των αγανακτισμένων. Σκέψου τι ωραία θα ήταν χωρίς την πλατεία. Ούτε φωνές, ούτε συγκεντρώσεις, ούτε πορείες, ούτε μολότοφ, ούτε προβλήματα στην κίνηση.
– Άντε πάλι με την κίνηση! Ας βγάλουμε, λοιπόν, και την πλατεία Συντάγματος. Τι άλλο νομίζεις πως πρέπει να φύγει; Μήπως το ίδιο το Σύνταγμα; του είπα ειρωνικά.
Χωρίς δεύτερη σκέψη ο φίλος συνέχισε:
– Δε θα διαφωνούσα και για το Σύνταγμα της χώρας… Πρώτα και κύρια όμως πρέπει να κλείσουμε τα μουσεία, σε όλη τη χώρα.
– Τα μουσεία; Τι σχέση έχουν με το κυκλοφοριακό;
– Αυτά κι αν είναι που αυξάνουν την κίνηση.
– Των αυτοκινήτων;
– Όχι… Των τουριστών!