Άσοφη τυχόν υποτίμηση των απειλών του Ερντογάν

Που αποτελεί όχι μόνον υποτελές μόρφωμα της Άγκυρας, αλλά δυνάμει στρατηγικό προγεφύρωμα για τα επέκεινα. Διά του οποίου δηλαδή: Αφενός ασκείται κυριαρχικός έλεγχος της σύνολης κυπριακής γεωγραφίας. Και αφετέρου προεκτείνεται ουσιαστικά ο ρόλος και ανατάσσεται η πολιτικοστρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στην περιοχή.
Να μην αυταπατόμεθα. Κι επιμετρώντας τα δεδομένα, πρέπει να είμεθα έτοιμοι για χειρότερα. Και κυρίως ότι: Εάν η Άγκυρα το θελήσει κι ενεργοποιήσει ανάλογη γραμμή, τότε αριθμός μουσουλμανικών κρατών (και ιδιαίτερα των λεγομένων τουρκογενών) θα προχωρήσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Είτε δηλαδή πλήρους αναγνωρίσεως του «ψευδοκράτους». Είτε τουλάχιστον προαγωγής συνθηκών εμμέσου θεσμικής αποδοχής του. Η οποία και θα καταλήξει αφεύκτως σε ό,τι φοβούμεθα.
Προς το παρόν, η απειλή επέχει θέση εκβιασμού. Θα ήτο λάθος όμως να εκτιμηθεί μόνο σε αυτήν της τη διάσταση. Γιατί τέτοιες απειλές δεν είναι συνήθεις. Και μέχρι τώρα η Άγκυρα τις απέφευγε, για λόγους ευανάγνωστους, που είχαν να κάμουν με τις ευρύτερες στρατηγικές της επιδιώξεις.
Οι οποίες και υπηρετούντο αποτελεσματικότερα, με λύσεις που της παρείχαν νόμιμα ερείσματα στρατηγικής επικυριαρχίας. Άρα της διασφάλιζαν προοπτικές ολοκληρώσεως των βλέψεών της, μέσω συγκεκριμένων σχεδιασμών. Και με τις δυναμικές που θ’ απέρρεαν από συνομοσπονδιακές ρυθμίσεις.
Ρυθμίσεις συνεταιρισμού στη βάση δύο συνιστώντων κρατών, με πολιτική ισότητα. Και σε διζωνική επικράτεια. Η οποία θ’ απέληγε φυσικά σε «μίαν μεν Κύπρον, αλλά διά δύο κι εξ αδιαιρέτου»! Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει ουσιαστικά ενεργοποίηση αντιστρόφου μετρήσεως για το ανίσχυρο σκέλος ενός τέτοιου συνεταιρισμού.
Εάν προπαντός το νέο μόρφωμα θα επανετίθετο υπό την υποθηκευτική αίρεση (και μέγγενη) της Συνθήκης Εγγυήσεως! Κάτι που εξ υπαρχής θεωρείται sine qua non για την Τουρκία. Με ομόθυμη συνηγορία της Βρετανίας. Η οποία έτσι διασφαλίζει τη δική της παρουσία και τον στρατηγικό ρόλο στην περιοχή. Όχι μόνο με τα «κυρίαρχα εδάφη» που διατηρεί, αλλά και με το επιπλέον θεσμικό επεμβατικό δικαίωμα.
Ο βρετανικός ρόλος (και κυρίως ο δόλος) ήτο πάντοτε –και είναι σήμερα– κυριολεκτικώς πρωταγωνιστικός. Υπούλως υφέρπων. Κι ενεργώντας μέσω των τουρκικών απαιτήσεων κι εκβιασμών. Τους οποίους και συνδράμει αναλόγως. Προς ίδιον όφελος.
Ανεξάρτητα όμως από αυτό, το θέμα είναι για την ελληνική πλευρά: Να προλάβει και τελικά ν’ αποσοβήσει τα επαπειλούμενα. Γιατί εάν έστω και μία ή δύο αναγνωρίσεις υπάρξουν, θα ενεργοποιηθεί αναποδράστως ντόμινο τέτοιων εκτός ελέγχου της ελληνικής πλευράς ομοιοτύπων εξελίξεων. Κάτι που δεν θα είναι αναιρετέον. Και που αυτονοήτως θα δημιουργήσει εντελώς νέα κατάσταση πραγμάτων στο Κυπριακό. Με άλλες ισορροπίες. Και δεδομένα. Με τα νέα τετελεσμένα να δημιουργούν προοπτικές de jure μετεξελίξεως του σημερινού status quo.
Οπόταν και η γεωπολιτική κρεούργηση της Κύπρου θα έχει δυνάμει μονιμοποιηθεί. Κάτι που δεν πρέπει να επισυμβεί. Και προς αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να δημιουργήσουμε πολιτικοδιπλωματικό ανάχωμα. Με αποτελεσματικές στρατηγικές αποτροπής. Καθόλου μεν εύκολο. Αλλά και κάτι που δεν πρέπει ν’ αφήσουμε στην τύχη.
Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση, θα έχουμε αποκτήσει, ως Κυπριακός Ελληνισμός, ημερομηνία εθνικής λήξεως στη φυσική μας γεωγραφία…