«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή»

Η… καλύτερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης έχει θριαμβεύσει! Και πανηγυρίζει έξαλλα με επίπλαστη προπαγανδιστική… σεμνότητα. Έσωσε, βλέπεις, τη χώρα μας και τον λαό μας από μια… μη προδιαγεγραμμένη καταστροφή! Τι κι αν έκανε τα πάντα διά του πρώην πρωθυπουργού της και νυν πρωθυπουργεύοντος Παπανδρέου του τρίτου για να ξεπουλήσει την Ελλάδα και να μας μετατρέψει σε ΜΕΤΟΙΚΟΥΣ στην ίδια μας την πατρίδα; Τι κι αν οι (ανύπαρκτες) «δάφνες» που αποκόμισε κατά την πρόσφατη «σωτήρια λύση» του Διευθυντηρίου των Βρυξελλών κινδυνεύουν να «μαραθούν»; (Ο ανεκδιήγητος Πρόεδρος της Δημοκρατίας –στυγνός κομματάρχης κατά τη δεύτερη πενταετία του– κάλεσε σε αγώνα κυβέρνηση και λαό για την ολοκλήρωση της χρεοκοπίας της χώρας μας! Είπε χαρακτηριστικά: «Δεν υπάρχουν περιθώρια ανάπαυσης στις δάφνες που μαραίνονται»! Άρα, δάφνες η υποταγή! Γιʼ αυτό και το πλήρωσε στην τελευταία δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο. Η συντριπτική πλειοψηφία των αντιστασιακών απουσίασε, με ενδεικτικές τις καταπελτικές δηλώσεις του Βασίλη Φίλια και του Μιχάλη Στυλιανού που δεσπόζουν στο διαδίκτυο. Αλλά και εκτός αντιστασιακών, απουσίασαν και άλλοι δυσπραγούντες πολίτες. Υπολογίζεται ότι σε σχέση με πέρυσι η συμμετοχή στην εκδήλωση μειώθηκε κατά τουλάχιστον 30%.)
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και μια και η προηγηθείσα μεγάλη παρένθεση έχει να κάνει με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ερωτώ παρεμπιπτόντως: Θα είχε γίνει ποτέ Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κάρολος Παπούλιας, αν δεν τον είχε προτείνει ο Κώστας Καραμανλής; Ο Παπανδρέου ο τρίτος ανήλθε στην εξουσία με το πασίγνωστο «Λεφτά υπάρχουν», υποσχόμενος στους πάντες τα πάντα. Παρέλαβε χρέος και έλλειμμα, αλλά όχι πρόβλημα δανεισμού. Τα spreads ανέρχονταν τότε σε ΜΟΛΙΣ 135 μονάδες βάσης! Όταν δανείστηκε, η τιμή των spreads ήταν ακόμα πολύ χαμηλή και από τα προσφερθέντα 25 δισ. πήρε ΜΟΝΟ 8 δισ.! Εγνώριζε άριστα τα περί χρέους και ελλειμμάτων, προσποιήθηκε όμως ότι έπεσε από τα σύννεφα όταν δήθεν το πληροφορήθηκε! Δεν παρέλειψε βέβαια να διαβάλλει συνεχώς την Ελλάδα και τους… τεμπέληδες Έλληνες και άρχισε το διάτρητο παιχνίδι με το περίστροφο στο τραπέζι, ταυτόχρονα με τους «Τιτανικούς» του Παπακωνσταντίνου και τη δική του ρήση περί «μειωμένης εθνικής κυριαρχίας». (Ο Σόιμπλε του φταίει σήμερα, όταν εκείνος με τις πράξεις και τις παραλείψεις του πρόσφερε τη χώρα βορά στους τοκογλύφους δανειστές για να την κατασπαράξουν την κατάλληλη στιγμή ή για να την ξεζουμίζουν αλύπητα επί σαράντα ολόκληρα χρόνια;)
Το πρώτο Μνημόνιο –το εξήγγειλε μάλιστα… συμβολικά (συμβολισμός να σου πετύχει) από το Καστελλόριζο!– ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ. Και δεν ήταν μονόδρομος, όπως αποδείχθηκε περίτρανα με δεδομένη τη βούληση Κινέζων και Ρώσων να συνδράμουν αποφασιστικά. Αλλά αυτών ακριβώς τη βοήθεια ήθελε να αποφύγει, ευρισκόμενος προδήλως σε διατεταγμένη υπηρεσία. Τα εξωνημένα ΜΜΕ διατράνωναν τον «μονόδρομο», παρασιωπώντας βεβαίως βεβαίως τις προθέσεις Κινέζων και Ρώσων, και ορισμένα από αυτά εξακολουθούν να ομνύουν στην αναγκαιότητα του πρώτου Μνημονίου αυτογελοιοποιούμενα, λες και θα υπήρχε καταφυγή στο Μεσοπρόθεσμο εάν είχε λειτουργήσει στοιχειωδώς θετικά η προηγηθείσα δέσμευση. (Τονίζω, εν παρόδω, επειδή δεν χώραγε να μπει στην από Καστελλορίζου εξαγγελία, ότι ο… πεφωτισμένος ηγέτης μας αποφεύγει να ανακηρύξει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μας [ΑΟΖ], σε περίοδο μάλιστα που απειλείται και το υπέδαφος της χώρας μας από τους άπληστους «εταίρους» μας.)
Θυμίζω ακόμα ότι ο Παπανδρέου ο τρίτος ήταν έτοιμος να παραδώσει, έστω εξ ημισείας, την εξουσία στον Αντώνη Σαμαρά λόγω των ανυπέρβλητων αδιεξόδων που έχει δημιουργήσει. Ως γνωστόν, υπαναχώρησε κατόπιν επεμβάσεως της οικογένειάς του, όπως διεδίδετο στα ΜΜΕ. Λάθος. Μπορεί να έπαιξε ρόλο στην υπαναχώρηση και η οικογένειά του. Η μεγάλη πίεση όμως προήλθε από τα αφεντικά του στις Βρυξέλλες, που τον θεωρούν βολικό (μη) διαπραγματευτή, σε αντίθεση με τον Σαμαρά, που τον εκλαμβάνουν –και είναι– ως λίαν άβολο. Το αστείο της υποθέσεως είναι ότι ο Βενιζέλος, στον οποίο έδωσε –και όχι εξ ημισείας– τα πρωτεία, διακρίνεται για την πλήρη υποχωρητικότητά του, συνδυασμένη με σωρεία ασύστολων ψευδών, τόσο απέναντι στα «παιδαρέλια» («Le Monde») αφεντικά του στις Βρυξέλλες όσο και απέναντι στο εκβιαστικό ΔΝΤ. Προ ημερών δήλωσε το διαψευσθέν από τη ΝΔ ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον υποστηρίζει (!) και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες δεν το έχει πάρει ακόμα πίσω!
Έρχομαι τώρα ή μάλλον επανέρχομαι στα τρέχοντα λόγω της προηγηθείσης παρενθετικής προτάσεως περί Σόιμπλε: Τα αποφασισθέντα στην προ δεκαημέρου Σύνοδο Κορυφής δεν ήταν ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΑ. Λεπτομέρειες δεν καθορίστηκαν και σύμφωνα με τη λαϊκή ρήση «ο διάβολος κρύβεται πίσω από τις λεπτομέρειες». Ο πολύς κ. Σόιμπλε, εκφράζοντας συμφέροντα της αδηφάγας Γερμανίας και εν γένει του παρασιτικού κεφαλαίου, επανήλθε δριμύτερος. Αναφερόμενος στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), το οποίο αποτελεί ούτως ή άλλως Προσωρινό Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, δήλωσε ορθά κοφτά ότι η «αγορά ομολόγων προβληματικών χωρών από τη δευτερογενή αγορά δεν αποτελεί λευκή επιταγή». Και πρόσθεσε: «Ακόμα και στο μέλλον, τέτοιες αγορές θα υλοποιούνται με πολύ αυστηρούς όρους, όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κρίνει ότι απειλείται η χρηματοπιστωτική σταθερότητα». Για τα μάτια του κόσμου δήλωσε μάλιστα το απίστευτο –και ανέφικτο για μια ανεπαρκέστατη κυβέρνηση της οποίας αρκετοί υπουργοί διαγκωνίζονται λόγω αχαλίνωτων φιλοδοξιών– ότι «η Ελλάδα θα καταγράφει πρωτογενή πλεονάσματα από το 2012»!
Σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Stern» ο εν λόγω κύριος επανέρχεται στις «εμπράγματες εγγυήσεις» (collateral arrangements), πράγμα που σημαίνει, για να το καταλάβει ο καθένας, πάσης φύσεως ΕΝΕΧΥΡΑ σε κάθε δοθησόμενο δάνειο. Ενέχυρα όμως όχι μόνο γης, αλλά και εισπράξεις εισιτηρίων σε επισκέψεις μουσείων και αρχαιολογικών χώρων! Οι θρασύδειλοι φωστήρες που μας κυβερνούν παραποιούν εκκωφαντικά την αγγλική απόδοση των «εμπράγματων εγγυήσεων» μεταφράζοντάς τες στα ελληνικά –άκουσον, άκουσον!– ως «παροχή βοήθειας»! (Ευστοχότατα ο Στάθης σατιρίζει τον Γιωργάκη στο τρέχον τεύχος των «Επικαίρων», βάζοντας κάποιον να πει: «Φοβάμαι ότι το επώνυμό του είναι μεταφραστικό λάθος…»)