Xρεοκοπία… προφιτερόλ!

Καλά, τέτοια γλυκιά χρεοκοπία, μόνο ο Γιώργος Κωνσταντίνου θα μπορούσε να την αποδώσει με τον πιο παραστατικό τρόπο! Όπως έκανε, πριν από μερικές δεκαετίες, στην καλή ελληνική ταινία, προσπαθώντας να εξηγήσει στο γκαρσόν ότι εκείνο που ζητούσε ήταν προφιτερόλ!
Κάπως έτσι, λοιπόν, μοιάζει η δική μας χρεοκοπία. Γλυκιά, με μπόλικη σαντιγί και με ένα κερασάκι στην κορυφή. Όχι στη… Σύνοδο Κορυφής, όπου ο…. ελληνικός λαός –κατά τον πρωθυπουργό– επέτυχε νίκη ένδοξο, για την οποία και πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος. Ο λαός, όχι ο Γιώργος, ο πρωθυπουργός. Όσο για τον άλλο Γιώργο (κι αυτός του ΛΑΟΥ), μολονότι έβαλε κι αυτός το χεράκι του (ή το χέρι χέρι) δεν πρέπει να… πολυχαίρει, αφού μίλησε για πεντηκονταετή… γύψο, ου μην αλλά και για εκδιδόμενη γυνή. Άλλως εταίρα. Ας πρόσεχε, όμως, και ας… διάβαζε, πριν υπερψηφίσει το Μνημόνιο. Τώρα, είναι αργά για δάκρυα και το μάρμαρο θα συνεχίσει να το πληρώνει ο λαός, για κάποιες δεκαετίες.
Όσο για το προφιτερόλ –ή, εν πάση περιπτώσει για το κερασάκι στην τούρτα– ούτε ο Γιώργος, ούτε ο Ευάγγελος μπόρεσαν να αποδώσουν σωστά την ερμηνεία του Γιώργου Κωνσταντίνου. Καλύτερος για τον συγκεκριμένο ρόλο θα ήταν ο έτερος αντιπρόεδρος (εσχάτως εξαφανισμένος), ο και «μαζί τα φάγαμε» αποκαλούμενος, πλην προδήλως θα πρέπει να ήταν απασχολημένος, συντονίζοντας τους κ. Ρέππα και Ραγκούση, όταν, εννοείται, δεν συντονίζει τους φορείς που εμπλέκονται στη διάσωση και αναβάθμιση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας…
Σ.