MUSIC+ MEDIA
// Απίστευτο κι όμως αληθινό (και τελικά… αναμενόμενο): Όπως δήλωσαν στελέχη του Spotify, ο κυριότερος λόγος της καθυστέρησης στην έναρξη της υπηρεσίας στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν η διαπραγμάτευση του αντιτίμου των δικαιωμάτων των πολυεθνικών, αλλά η πίεση η οποία ασκούσαν ώστε να αλλάξει μορφή η υπηρεσία και να προβάλλει περισσότερο το δικό τους ρεπερτόριο!
// Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα του Spotify είναι ότι αποτελεί μια νόμιμη υπηρεσία που θυμίζει την καλύτερη (παράνομη) μουσική υπηρεσία που υπήρξε ποτέ, το Napster, για έναν βασικό λόγο: Μπορείς να βρεις (σχεδόν) τα πάντα.
// Με περισσότερα από 10 εκατ. τραγούδια, είναι πολύ δύσκολο να μη βρεις αυτό που ψάχνεις. Αυτό το κατάφερε επειδή η εταιρεία επένδυσε στο να μαζέψει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από τις χιλιάδες ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες που υπάρχουν σε όλον τον πλανήτη.
// Ύστερα από δύο χρόνια λειτουργίας του Spotify στην Ευρώπη, ένα πράγμα έχει γίνει ξεκάθαρο: Το να δίνει τη μέγιστη επιλογή ρεπερτορίου στους καταναλωτές του έχει αποτέλεσμα να είναι πολύ περισσότερες οι ώρες που περνούν ακούγοντας μουσική (συγκριτικά με άλλες υπηρεσίες), όμως μεγάλο ποσοστό καταλαμβάνουν οι ανεξάρτητες δισκογραφικές.
// Αυτήν την πολύ καλή υπηρεσία προσπάθησαν με κάθε τρόπο οι πολυεθνικές δισκογραφικές να την καταστρέψουν, πιέζοντας ώστε στην αμερικανική «version» του Spotify το ανεξάρτητο ρεπερτόριο να υποβιβαστεί!
// Ευτυχώς το Spotify αντιστάθηκε, πράγμα αρκετά παράδοξο φυσικά, εφόσον μερικοί από τους βασικούς επενδυτές του είναι πολυεθνικές δισκογραφικές.
// Αυτή η συμπεριφορά των πολυεθνικών έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο τις περισσότερες ψηφιακές υπηρεσίες και ευθύνεται για το ότι για μια περίοδο σχεδόν 15 ετών δεν έγινε εφικτό να φτιαχτεί μια υπηρεσία τόσο καλή όσο το Napster.
// Τώρα που υπάρχει, σκεπτόμενοι κοντόφθαλμα, επιθυμούν να την καταστρέψουν.
// Η λογική είναι απλή – καθεμιά από τις πολυεθνικές πιστεύει ακράδαντα ότι το ρεπερτόριο που εκπροσωπεί είναι τόσο καλό και τόσο επαρκές σε αριθμό που οι καταναλωτές θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένοι όντας συνδρομητές σε μια δική τους υπηρεσία.
// Αυτό το πιστεύουν όλες οι πολυεθνικές και προσπαθούν πάντα να πείσουν κάποιον τηλεπικοινωνιακό πάροχο ώστε να παρασυρθεί και να ξεκινήσει μια υπηρεσία μόνο μαζί τους. Ωστόσο δημόσια καμία δεν θα το παραδεχθεί – κι εκεί εκδηλώνεται το πρόβλημα.
// Δημόσια «στηρίζουν κάθε νέα προσπάθεια», πίσω από κλειστές πόρτες θα διαβάλουν κάθε συνεργάτη τους και θα προσπαθήσουν να πείσουν ότι αρκεί μια συνεργασία μαζί τους, κι επειδή το δικό τους ρεπερτόριο είναι πιο σημαντικό θα πρέπει να λαμβάνουν ποσοστό επί του τζίρου μεγαλύτερο από το ποσοστό που τους αναλογεί από όσα οι συνδρομητές ακούνε!
// Αντιλαμβάνεται κανείς λοιπόν τον αθέμιτο τρόπο με τον οποίο λειτουργούν όταν ακόμα και στην Ελλάδα οι τρεις πολυεθνικές ζητούν ποσοστά επί του τζίρου υπηρεσιών όπως το Spotify που αν αθροιστούν ξεπερνούν το 100% και φυσικά δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να χωρέσει ποτέ το ανεξάρτητο ρεπερτόριο.
// Αν κάποιος τους ρωτήσει πώς είναι δυνατόν να ζητούν π.χ. 35% στον τζίρο, όταν το μερίδιο αγοράς τους είναι 25%, ή όταν κάποιος αναρωτηθεί πώς είναι δυνατόν να βγει μια νέα υπηρεσία χωρίς να έχει μέσα Μόνικα ή τον Rous, οι απαντήσεις δείχνουν πόσο οι όροι με τους οποίους λειτουργούν οι πολυεθνικές δεν έχουν να κάνουν με τη μουσική, αλλά καθαρά και μόνο με τον ισολογισμό του έτους.