Ώρες εθνικής ευθύνης για την Κύπρο
Αναδειχθήκαμε, ως κράτος και ως πολιτική ηγεσία, σε ιδανικούς αυτόχειρες. Ουσιαστικά «πετύχαμε» να καταστρέψουμε ό,τι με θυσίες, αίμα και κόπο οικοδομήσαμε από το 1974 μέχρι σήμερα. Δηλαδή:
= Ένα καλό κράτος, με αξιοθαύμαστη δημόσια διοίκηση, ένα κράτος που παρά την κατοχή κατάφερε να διατηρεί υψηλά επίπεδα αξιοπιστίας στην Ευρώπη και διεθνώς.
=Μια καλή οικονομία, παρά τη διεθνή και ευρωπαϊκή οικονομική τρικυμία, η οποία σχεδιαζόταν και προσεγγιζόταν σε ένα πλαίσιο ευρύτατης συναίνεσης.
=Η πολιτική τάξη της χώρας απολάμβανε μια εσωτερική νομιμοποίηση που δεν ήταν τυχαία. Ήταν προϊόν ευρύτατης συναίνεσης και δημοκρατικής ωρίμανσης του συλλογικού υποκειμένου.
=Ό,τι στις διεθνείς σχέσεις ονομάζεται εθνικό συμφέρον ή κοινό καλό, που σημαίνει συναίνεση του συλλογικού σώματος γιʼ αυτό που προβάλλεται ως συμφέρον όλων, είχε κατακτήσει μια αξιοθαύμαστη θέση στην Κύπρο, τουλάχιστον για τα δεδομένα του Ελληνισμού.
=Η άμυνα της χώρας, η Εθνική Φρουρά, εμφάνιζε μια παράδοση αξιοπιστίας και μαχητικής ικανότητας, παρά τη νωθρότητα και την απαξίωση που υπέστη τα τελευταία χρόνια από τις εκλεγείσες μετά τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο πολιτικές ηγεσίες της χώρας. Ήταν, δηλαδή, η Εθνική Φρουρά σε θέση να αναδιοργανωθεί και να ανακτήσει την παραδοσιακή αποτρεπτική της ισχύ.
Το μοιραίο πλήγμα της ναυτικής βάσης στο Ζύγι ήταν ολέθριο από πολλές οπτικές και αναλυτικές προσεγγίσεις, και θυμίζει την τραγική θέση στην οποία βρέθηκε η Κύπρος το 1974, όχι μόνο από τη σκοπιά της οικονομίας. Μας το «επεσήμανε» ο τούρκος πρωθυπουργός, ο οποίος με έπαρση σουλτάνου και με περισσή αυθάδεια μας είπε ότι το «Κράτος ή Διοίκηση του Νότου» υφίσταται ως παράρτημα του «Βορρά», δηλαδή της τουρκικής ενδοχώρας.
Η περιφερειακή και διεθνής απαξίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κρατικής οντότητας και ως υποκειμένου διεθνούς δικαίου, κυρίως όμως από πολιτική σκοπιά, είναι το σημαντικότερο, το πιο καίριο, το ζωτικότερο πρόβλημα που υπαρξιακά αντιμετωπίζει η Κύπρος μετά την τραγωδία στο Ζύγι.
Αυτό σημαίνει πως το κράτος περιήλθε σε κατάσταση αναξιοπιστίας, δηλαδή έλλειψης εμπιστοσύνης των τρίτων στους κρίσιμους τομείς της ασφάλειας και της διαχείρισης των κρατικών υποθέσεων. Ταυτόχρονα, η Τουρκία και ο καλπάζων ρυθμός ανάπτυξης του κατεχόμενου «Βορρά» δημιουργούν τις πλέον ευνοϊκές προϋποθέσεις εξίσωσης «κρατικών οντοτήτων». Πρόκειται για μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, που επιδεινώνεται έτι περαιτέρω στον βαθμό που η Αθήνα βρίσκεται στη δίνη μιας ευρωπαϊκής και διεθνούς οικονομικής κρίσης. Διερωτάται κανείς πώς ο Πρόεδρος Χριστόφιας, με ποιο πολιτικό κύρος, θα συνεχίσει τη διαπραγμάτευση για την επίλυση του Κυπριακού με τον κ. Έρογλου. Διερωτάται κανείς πώς θα μας εμπιστευθούν οι Ισραηλινοί να προχωρήσουμε στη δρομολογημένη συνεργασία για την από κοινού αξιοποίηση του φυσικού αερίου, τη δημιουργία σταθμού υγροποίησης, που προϋποθέτει υψηλό βαθμό ενεργειακής ασφάλειας, δηλαδή ικανότητα για προστασία των συστημάτων.
Η διέξοδος που απομένει στο πολιτικό προσωπικό της Κύπρου, στο σύνολό του, το οποίο απαξιώθηκε επίσης στο επίπεδο της εσωτερικής πολιτικής νομιμοποίησης, είναι να αντιληφθεί την ιστορικότητα των στιγμών, να αναλάβει πρωτοβουλίες εθνικής ευθύνης και να μη συμπεριφέρεται σαν να μην έχει συμβεί τίποτε.
Αυτό σημαίνει τη δημιουργία μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, με τη συμμετοχή όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας και με αποστολή την εκπόνηση σχεδίου ανόρθωσης του τόπου και αποκατάστασης του διεθνούς κύρους και της αξιοπιστίας της Δημοκρατίας. Το στρατηγικό σχέδιο που περιλαμβάνει την οικονομία, την πολιτική και φυσικά την κοινή εθνική προσπάθεια για επίλυση του Κυπριακού και αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας πρέπει να αγκαλιάσει, να κινητοποιήσει όλους τους Έλληνες της Κύπρου, κάθε άτομο, κάθε θεσμό, κάθε οικογένεια. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε να μετατρέψουμε την τραγωδία σε πρόκληση ανάκαμψης.
Ας συνειδητοποιήσουμε πως τίποτε δεν είναι σήμερα όπως χθες. Πρέπει να πάψουμε να σκεπτόμαστε κομματικά ή μικροκομματικά. Πρέπει να σκεπτόμαστε και να λειτουργούμε πολιτικά, δηλαδή με βάση το εθνικό συμφέρον της χώρας.