Στρουθοκαμηλίζουν στην Ευρώπη

Το πρόβλημα είναι ότι από τη στιγμή που άνοιξαν διάπλατες τις πόρτες των συνόρων και μπαίνουν τα προϊόντα από χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, όπου το μεροκάματο είναι πολύ χαμηλό, ένα πιάτο ρύζι και κάτω από ένα δολάριο, οι χώρες της ΕΕ βρίσκονται μόνιμα πια μπροστά σʼ έναν ανεξέλεγκτο, τεράστιο, αθέμιτο ανταγωνισμό. Και το βλέπει ο καθένας στο μανάβικο και στο σούπερ μάρκετ, όπου τα ξένα φρούτα, λεμόνια, πατάτες, κρεμμύδια, όσπρια, κρασί και άλλα είδη είναι πολύ φτηνότερα από τα ανάλογα προϊόντα των χωρών της ΕΕ. Και των δικών μας. Και όχι μόνο στα αγροτικά, αλλά και σʼ όλο το φάσμα του ρουχισμού, των παιχνιδιών και άλλων προϊόντων.

Αυτή είναι η κύρια αιτία της κατάρρευσης της αγροτικής παραγωγής, αλλά και της εξαφάνισης της βιομηχανίας (πού είναι η Πειραϊκή Πατραϊκή, η ΙΖΟΛΑ, οι τέσσερις χαρτοποιίες που είχαμε, τα Κλωστοϋφαντουργεία Αιγαίο και άλλες μεγάλες παραγωγικές μονάδες), της μετακίνησης πολλών σημαντικών μονάδων στα Σκόπια και στη Βουλγαρία.

Made in China, Ινδία, Μπαγκλαντές, Ταϊλάνδη, Χονγκ Κονγκ είναι οι ενδείξεις σʼ όλα τα ρούχα και τα παπούτσια γνωστών ευρωπαϊκών φιρμών.

Τυχαία πήγαν εκεί; Είναι τζάμπα σε σχέση με την Ευρώπη το κόστος εργασίας. Αυτό δεν το μέτρησαν οι εγκέφαλοι της ΕΕ. Όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο έγκυρος συνάδελφος Σταύρος Λυγερός, στην ανάλυσή του στην κυριακάτικη «Καθημερινή», παγίδα αποδείχθηκε το ελεύθερο εμπόριο. Και εξηγεί τι περιμένει τη Γερμανία, που νόμισε ότι θα θάψει όλους τους άλλους και θα γλιτώσει αυτή:

«Οι Κινέζοι έχουν τις προϋποθέσεις προοπτικά να ανταγωνιστούν τη Γερμανία επιτυχώς στις εξαγωγές και μηχανολογικού εξοπλισμού και ποιοτικών βιομηχανικών προϊόντων. Όταν ισχύουν κραυγαλέες διαφορές σε μισθούς, εργασιακές σχέσεις και συνθήκες εργασίας, το ελεύθερο εμπόριο είναι παγίδα. Όση λιτότητα και αν εφαρμοστεί στην Ευρωζώνη, η διαφορά κόστους εργασίας θα παραμείνει καταλυτική. Η Ευρώπη κινδυνεύει να γίνει το πρώτο μεγάλο θύμα αυτού του άνισου ανταγωνισμού. Η παραγωγική της δομή απειλείται με συρρίκνωση».

Όσο λοιπόν κλείνουν τα μάτια, στρουθοκαμηλίζουν οι μεγάλοι της ΕΕ και δεν βλέπουν το πραγματικό έλλειμμα, η κρίση θα διευρύνεται. Μέχρι όλη η ΕΕ να καταρρεύσει. Καμιά ανάπτυξη δεν μπορεί να περπατήσει, όσο δεν αντιμετωπίζεται αυτός ο αθέμιτος ανταγωνισμός στην τεράστια διαφορά κόστους εργασίας μεταξύ ΕΕ και όλων των οικονομικά υποδεέστερων χωρών (Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής). Και μέχρι να βρεθεί η λύση, δεν έχει άλλη επιλογή η ΕΕ από το να επιστρέψει στην επιβολή δασμών για τα εισαγόμενα προϊόντα. Διαφορετικά η ΕΕ θα γίνει μια αγορά που δεν θα παράγει, αφού οι βιομηχανίες της και οι μονάδες παραγωγής δεν θα μπορούν να ανταγωνιστούν τα φτηνότερα προϊόντα της Ανατολής.