Ο αδίστακτος εκβιασμός και τα κρίσιμα διλήμματα

Δεύτερον, ξεκαθαρίζει την πρόθεση να μην απεμπλακεί από τη Μεγαλόνησο, ούτε πολιτικά ούτε στρατιωτικά. Και, τρίτον, θέτει το Κυπριακό υπεράνω ακόμη και των ενταξιακών της επιδιώξεων και των ευρωπαϊκών της φιλοδοξιών, εκβιάζοντας ευθέως και τους Ευρωπαίους. Εκ του ασφαλούς.

Τα μηνύματα υπήρξαν σαφή. Και υπερφιάλως σκληρά. Ισοδύναμα με όρους παραδόσεως. Με τον τούρκο πρωθυπουργό να επενδύει ευθέως και στις τραυματικές αδυναμίες της Ελλάδος και στις ευρωπαϊκές διχοστασίες που κατατρύχουν τα Κοινοτικά κέντρα. Οπότε και εκδηλώνει τα μεγαλοοθωμανικά σύνδρομα της Άγκυρας με τρόπο προδήλως επιθετικό, που προοιωνίζεται ακόμη χειρότερα, καθώς προαναγγέλλει νέα στρατηγική στο Κυπριακό, εφόσον επισημοποιηθεί αδιέξοδο, το οποίο προεξοφλούν ουσιαστικά οι εκβιαστικές θέσεις του Ερντογάν. Γιατί:

= Οι όροι του για απεμπλοκή της διαδικασίας μονοδρομούν χωρίς περιστροφές προς λύση συνομοσπονδίας. Συνεταιρισμού, δηλαδή, δύο ανεξάρτητων κρατών, υπό κοινό στέγαστρο! Που θα δίδει τη δυνατότητα στην Άγκυρα όχι μόνο να κυριαρχεί στο ένα σκέλος αλλά και να επικυριαρχεί με τις δυναμικές της δεδομένης ισχύος (και του δημογραφικού όγκου) στο άλλο, επιβάλλοντας έτσι στρατηγική κηδεμόνευση και έλεγχο της σύνολης κυπριακής γεωγραφίας.

Μετά τις δηλώσεις Ερντογάν –που δεν έγιναν βεβαίως τυχαίως και ούτε απλώς ως μέρος πανηγυρισμών για την επέτειο της εγκληματικής επιδρομής– Αθήνα και Λευκωσία βρίσκονται ουσιαστικά μπροστά σε διλημματικό κενό. Ούτε να προχωρήσουν σε διακοπή των διαπραγματευτικών διαδικασιών μπορούν –θα ήτο αυτοχειρία– ούτε όμως και να συνεχίσουν με τις ίδιες γραμμές και προσεγγίσεις, ως εάν τίποτε να μη συμβαίνει. Και αυτό το κρίσιμο (και δυνάμει επικίνδυνο) δίλημμα απαιτεί από τον Ελληνισμό ιστορικές αποφάσεις. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει πρωτίστως: Αφενός συσπείρωση και ανάταξη εθνικών δυνάμεων, όπου αυτές υπάρχουν, και αφετέρου προσδιορισμό εναλλακτικών επιλογών, ώστε να μη βρεθούμε προ αδοκήτων αιφνιδιασμών και αδηρίτων αναγκαιοτήτων.

Εάν (Αθήνα και Λευκωσία, ως οι κρατικοί πυλώνες του Ελληνισμού) δεν ξεπεράσουμε το παγιδευτικό δίλημμα του «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» και δεν αποκτήσουμε δυνατότητες αποτρεπτικής διαχειρίσεως όσων προδιαγράφουν οι θέσεις Ερντογάν, θα εισπράξουμε τα θανασίμως χείριστα. Με τη διχοτόμηση να ενεργοποιείται ως τελικό εκμαγείο λύσεως. Ως λύση διά της μη λύσεως! Και αυτό δεν αποτελεί λογοπαίγνιο. Συνιστά προδιαγεγραμμένη προοπτική, με αυτονόητες τις δυναμικές που θα την επιβάλουν και εξίσου αυτονόητες τις αδυναμίες αποσοβήσεώς της. Οπότε και θα είμαστε άξιοι της τύχης μας, πολύ περισσότερο γιατί:

= Μια τέτοια καταληκτική εξέλιξη δεν θα είναι ποσώς αναστρέψιμη, εφόσον τα θύματά της ως το ανίσχυρο σκέλος της καταθλιπτικής ανισοσθένειας θα αποδυναμώνονται ακόμη περισσότερο. Ενώ, αντιθέτως, ο θύτης ως το ισχυρό σκέλος θα δρέπει τα παράγωγα του εγκλήματος και θα επανεπενδύει τη συγκομιδή που δικά μας σφάλματα και αναξιότητες του διασφάλισαν.

Αρχής γενομένης από την Ιουλιανή προδοσία του 1974, όταν οι επίορκοι δηλαδή της χούντας έπαιξαν κυριολεκτικά την Κύπρο στα ζάρια. Και εσκεμμένα την έχασαν. Αφού η βλακώδης βεβαιότητά τους ότι θα έπαιρναν το μεγαλύτερο μέρος της κρεουργημένης Μεγαλονήσου, με την Τουρκία να αρκείται σε ένα 20-22%, απεδείχθη όνειρο Ιουλιανής νυκτός. Κατʼ ακρίβειαν, εφιάλτης των Εφιαλτών…

Υπό το φως αυτών των επισημάνσεων, είναι ανάγκη να επιστρατεύσουμε κάθε απόθεμα δυνατότητος και να ορθοτομήσουμε τις αποδοτικότερες κατά το δυνατόν στρατηγικές αντιστάσεις ώστε να αποσοβήσουμε απευκταία που θα μεταφρασθούν σε νέους εθνικούς ακρωτηριασμούς.