Οι… σωτήρες μας θέλουν να σώσουν τα λεφτά τους αρπάζοντας τον πλούτο μας
Τα παιδάκια (στο μυαλό), όπως τα ονόμαζε η Monde», που κυβερνούν την Ευρώπη, να την απαλλάξουν το συντομότερο από την παρουσία τους. Να έλθουν εκείνοι που θα υλοποιήσουν στρατηγικές ανάπτυξης, παραγωγικής αναδιάρθρωσης και κοινωνικής αναδιανομής.
Για τα κατεπείγοντα εμείς βροντοφωνάζουμε όλους αυτούς τους μήνες του Μνημονίου να χρησιμοποιήσει η Ελλάδα την απειλή της χρεοκοπίας έναντι κοινοτικών και κερδοσκόπων, διότι αυτό ήταν το πυρηνικό μας όπλο. Όσο οι εταίροι φοβούνταν το ντόμινο, το ενδεχόμενο διάλυσης της Ευρωζώνης και άλλα χειρότερα, παρόμοια απειλή λειτουργούσε απελευθερωτικά για μας. Επισημαίναμε επιμόνως ότι αν εμείς δεν προλάβουμε να το ασκήσουμε αυτό ως δικαίωμα, οι άλλοι θα μας το επιβάλουν ως ποινή.
Και ιδού ότι ήγγικεν η ώρα της ούτω πώς καλουμένης επιλεκτικής χρεοκοπίας μας. Σχέδιο χρεοκοπίας και μακράς οικονομικής κατοχής της χώρας μας. Οι διεθνείς απατεώνες μηχανεύονται την υφαρπαγή τωνφιλέτωντου ορυκτού και του θαλάσσιου πλούτου μας. Οι άσπονδοι φίλοι μας Soros και Rogers προεξοφλούν την ελληνική χρεοκοπία, ενώ οιFinancial Timesκαταλήγουν ότι είναι αργά να σωθεί η Ελλάδα (όταν ήταν νωρίς σιωπούσαν αιδημόνως) και καλούν την Ευρωζώνη να σώσει την Ιταλία και την Ισπανία! Δεν θέλησε να σώσει τη μικρή ελληνική οικονομία, που ήταν πανεύκολο με χαμηλό επιτόκιο και επιμήκυνση, σιγά να μη σώσει τις όντως μεγάλες οικονομίες Ισπανίας και Ιταλίας.
Γνωρίζουμε ότι το οικονομικό παράδειγμα που ακολουθήθηκε από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις μας οικοδομήθηκε πάνω στην τεχνική επέκταση της δανειοβίωτης ευημερίας και αυτό το απεδέχθη η κοινωνία, όπως λέει και ο διοικητής της ΤτΕ. Τοαπεδέχθηείναι ένας λόγος. Η κοινωνία θέλει ευλόγως εργασία για τα παιδιά της. Η πολιτική τάξη δεν έχει τη συναισθηματική ευφυΐα να εμπνεύσει δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις που θα δημιουργούν νέες θέσεις απασχόλησης. Ανίκανη να πατάξει τη φοροδιαφυγή, περιορίζεται να φορολογεί αυτούς που δεν μπορούν να διαφύγουν, τους φτωχούς. Και ανεπιτήδεια να ανοίξει δουλειές στην αγορά, νομοθετεί άχρηστες και ταυτόχρονα πολυδάπανες θέσεις στο Δημόσιο.
Αυτά αφορούν τις παθογένειές μας. Αλλά ομοιοπαθείς, υπέρχρεοι και ελλειμματικοί είναι σωρεία άλλων ευρωπαϊκών και μη χωρών. Τελικά άλλο χρέος και άλλο κρίση, της εντάσεως και της εκτάσεως που βιώνουμε στον τόπο μας.
Συγκλονιστική η αποκάλυψη και προσωπική μαρτυρία του ελληνορώσου βουλευτή Ιβάν Σαββίδη. Σύμφωνα με τον βουλευτή («Επίκαιρα14-20/7/11) , τον Φεβρουάριο του 2010, πριν μπούμε στο δυσώνυμο ΔΝΤ, ο Πούτιν προσφέρθηκε να δώσει στην Ελλάδα 25 δισ. ευρώ, αλλά ο Παπανδρέου τα αποποιήθηκε. Ήταν τότε που ο Gordon Brown έγραφε ότι το δημοσιονομικό μας πρόβλημα αντιμετωπιζόταν μόνο με 30 δισ. ευρώ.
Ο Francois Morin στη μονογραφία τουΈνας κόσμος χωρίς τη Wall Street;(από το στόμα του και στου Θεού τʼ αυτί!) υπογραμμίζει την ανικανότητα των πολιτικών ιθυνόντων να κατανοήσουν αυτήν την κρίση και επομένως να αναζητήσουν λύσεις. Αντιδρούν τυποποιημένα και με ανακλαστικά που το βεληνεκές τους φτάνει ως τις επόμενες εκλογές και όχι, όπως θα όφειλαν, ως τις επόμενες γενεές.
Η ραγδαία επέκταση της κρίσης στις χώρες του PIGS είναι δυστυχώς γεγονός. Το διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα τρομοκρατεί τις κυβερνήσεις, ακόμη και τον Ομπάμα, καθώς η πραγματική εργοδότιδα του πολιτικού προσωπικού είναι προφανώς η χρηματοοικονομική κάστα. Ο Morin ομιλεί για πτώση της Wall Street όπως θα μιλούσε για την πτώση της Βαστίλλης. Το ενδεχόμενο αυτό είναι εξίσου απίθανο όσο και πιθανό, καθώς οι καταστροφικές φούσκες που στήνει αυτό τοσυνδικάτοδεν έχουν τελειωμό. Εφικτό ωστόσο αν οι κυβερνήσεις απαγόρευαν απόλυτα τα παράγωγα προϊόντα (CDS), κοινώς σκουπίδια.
Μέχρι τότε στην ταπεινή πατρίδα μας πρέπει, αν μη τι άλλο, να εγγυηθούμε στους πολίτες τον επιούσιό τους άρτο. Ήτοι το μεροκάματό τους, διότιτω εργαζομένω ο μισθός ου λογίζεται κατά χάριν, αλλά κατά οφείλημα», όπως λέει ο Απόστολος Παύλος (Ρωμ.Δ,4). Δηλαδή η αμοιβή του εργαζομένου δεν είναι χάρισμα, αλλά οφειλόμενο προς αυτόν χρέος.