Νέα δεσμά δεκαετιών 37 χρόνια μετά την κατάρρευση της δικτατορίας

Eορτάζουμε σήμερα –πόσοι είναι πλέον, κακά τα ψέματα, σε θέση να την εορτάζουν;– την επέτειο της κατάρρευσης της δικτατορίας των συνταγματαρχών διά της οποίας αποκαταστάθηκε η κοινοβουλευτική δημοκρατία στη χώρα μας. Μια κοινοβουλευτική δημοκρατία που επαναδραστηριοποιήθηκε, σε αντίθεση με τα κρατούντα προδικτατορικά, ΜΕ ΑΡΙΣΤΟΥΣ ΟΙΩΝΟΥΣ. Εννοώ τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ ύστερα από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Προσθέτω στις δύο αυτές θαρραλέες αποφάσεις και το ουδόλως ευκαταφρόνητο γεγονός του εξοβελισμού του μοιραίου για την πατρίδα μας Θρόνου μέσω του δημοψηφίσματος της 8ης Δεκεμβρίου του 1974.

Από τότε έγιναν πολλά. Θετικά και αρνητικά. Με θλιβερό όμως πρόσημο ότι δεν διδαχθήκαμε όσα θα έπρεπε από το άγος της δικτατορίας. Υπαινίσσομαι κυρίως τη σχεδόν δικτατορική νοοτροπία ηγετών διαφόρων κομμάτων με διαγραφές και φαβοριτισμούς. Κατά τα άλλα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατόρθωσε, παρά τις αντιδράσεις σημαντικών παραγόντων της Ευρώπης, να εντάξει την Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και αργότερα να κατηγορηθεί για… «σοσιαλμανία», καθώς η συντηρητική αυτή προσωπικότητα υποστήριζε ορθώς ότι είναι λάθος να ιδιωτικοποιηθούν εθνικής ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑΣ και εμβέλειας κρατικές επιχειρήσεις.

Από την πλευρά του, ο Ανδρέας Παπανδρέου κινήθηκε ριζοσπαστικά και δεν μπορεί να κατηγορηθεί για την αύξηση των έως τότε πενιχρών μισθών. Το ότι με την πάροδο του χρόνου ορισμένα στελέχη του κόμματός του αύξησαν για τους εαυτούς τους και τους φίλους τους αυτοβούλως και υπερόγκως τους μισθούς, και μάλιστα σε ευρεία κλίμακα εργαζομένων, μόνο ΕΜΜΕΣΑ μπορεί να καταλογιστεί στον ίδιο. Άλλωστε εκείνος μίλησε, με μεγάλη καθυστέρηση βέβαια, για τα περιώνυμα «ρετιρέ» και προσπάθησε να μειώσει τις απολαβές τους.

Τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όσο και ο Ανδρέας Παπανδρέου ευθύνονται διότι ελάχιστα αξιοποίησαν τα προσφερόμενα από την ΕΟΚ κονδύλια. Η ευθύνη τους όμως υπήρξε, θα έλεγα, θεωρητική. Ευθύνη που οφειλόταν και εξακολουθεί να οφείλεται μέχρι σήμερα στην ανεπαρκέστατη ΑΠΟΡΡΟΦΗΤΙΚΟΤΗΤΑ του ανεκδιήγητου κρατικού μας μηχανισμού (ο οποίος «μπάζει» σε όλους τους τομείς). Ως προς την εξωτερική πολιτική, η συνεργασία Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου υπήρξε αγαστή. Θυμίζω μόνο το περιβόητο «βυθίσατε το Χώρα!» εκ μέρους του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, το οποίο έδωσε το επιχείρημα στον Καραμανλή να τονίσει στους φιλότουρκους συμμάχους μας ότι το ανερχόμενο δυναμικό Κίνημα του ΠΑΣΟΚ θα είναι διατεθειμένο για όλα! (Δεν γνωρίζω αν η ρηθείσα προτροπή εξεστομίσθη κατόπιν συμφωνίας των δύο ηγετών ή όχι. Μικρή όμως σημασία έχει αυτό.)
Με τον υπερτιμημένο Σημίτη άρχισαν τα όργανα! Ο περιλάλητος «εκσυγχρονισμός» του απεδείχθη συνώνυμος του φιλελευθερισμού. Με αυτόν τον ολίγιστο λογιστάκο μπήκε στα σκαριά η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ του ΠΑΣΟΚ και στην εσωτερική και στην εξωτερική πολιτική. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το αποτόμως δυσβάστακτο συνταξιοδοτικό που αναγκάστηκε να το πάρει πίσω μετά από ογκωδέστατες διαδηλώσεις; Το αφετηριακό ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων με την κατάπτυστη εντολή για ωρομίσθια απασχόληση; Το ξεκατίνιασμα του κοσμάκη με το ιλιγγιώδες σκάνδαλο του χρηματιστηρίου που επέφερε τεράστια αναδιανομή του πλούτου υπέρ των μυημένων στο κόλπο; Την αποδοχή της ύπαρξης «γκρίζων ζωνών» στη Μαδρίτη; Το έγκλημα των Υμίων και τις συνακόλουθες ευχαριστίες στους Αμερικανούς από του βήματος της Βουλής (με τον και στη Μαδρίτη συνένοχό του Πάγκαλο να σουλατσάρει από κανάλι σε κανάλι); Την εν κρυπτώ συμφωνία με την Goldman Sachs για να μας βάλει στο ευρώ πριν την ώρα μας (και με υπερτιμημένη τη δραχμή που ήταν η καταστροφή μας); Την προσφορά, τέλος, του δαχτυλιδιού της διαδοχής –για να αποφύγει την προσωπική του εκλογική συντριβή– σε ένα ΕΠΩΝΥΜΟ, ο κάτοχος του οποίου ήταν εν γνώσει του εντελώς ακατάλληλος;

Ο Κώστας Καραμανλής ανέλαβε την εξουσία με κύριο στόχο να εξοντώσει τους λεγόμενους «νταβατζήδες». Τους διαπλεκόμενους δηλαδή με πολιτικά πρόσωπα και ισχυρούς παράγοντες του δημόσιου βίου. Το εγχείρημά του αυτό δεν ευοδώθηκε, το αντίθετο μάλιστα, αφού δεν άργησε να διαπιστώσει ότι στενοί του συνεργάτες υποστήριζαν τους «νταβατζήδες». Επιπλέον απέτυχε να ανακαλύψει εγκαίρως το μέγεθος του σκανδάλου του Βατοπεδίου. (Η κατιούσα για τον Κώστα Καραμανλή ξεκίνησε στην Έκθεση Θεσσαλονίκης το 2008, όταν πήρε μαζί του τον έχοντα εκτοξεύσει τη ρήση «ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό» [!] Βουλγαράκη.) Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις άρχισε η δεύτερη θητεία του στην πρωθυπουργία, ξέσπασαν οι προγραμματισμένες καταστροφικές πυρκαγιές στην Ηλεία, με πολλά ανθρώπινα θύματα, πράγμα που αναφέρεται στον σκληρό δίσκο του Χριστοφοράκου. Το ταυτόχρονο πολλών πυρήνων φωτιάς δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία ότι επρόκειτο περί εμπρησμού. Και είναι απορίας άξιον ότι δεν έχει επιληφθεί μέχρι τούδε η εισαγγελική αρχή, παρά την ύπαρξη του πασίγνωστου πλέον σκληρού δίσκου του Χριστοφοράκου.

Με υφιστάμενο το εχθρικό περιβάλλον απέναντί του, ο Κώστας Καραμανλής, πατριώτης γαρ ολκής, ΔΙΕΠΡΕΨΕ στην εξωτερική πολιτική. Όπως έχω ξαναγράψει, υπήρξε ο πρώτος πρωθυπουργός της χώρας μας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που ΥΠΕΡΕΒΗ ΤΗΝ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑ. Και αυτό παρά τις εξόφθαλμες τρικλοποδιές της κ. Μπακογιάννη. Βέτο για το Σκοπιανό παρουσία του Μπους στο Βουκουρέστι. Έμμεσο αλλά σαφέστατο ΟΧΙ στο επαίσχυντο Σχέδιο Ανάν, ενώ ο Παπανδρέου ο τρίτος είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ του, και μάλιστα το είχε διακηρύξει ΠΡΙΝ από το διάγγελμα του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Και, τέλος, οι πέντε συναντήσεις του με τον Πούτιν και οι συνεννοήσεις με τον τότε Πρόεδρο της Ρωσίας για οικονομική συνεργασία, συμπεριλαμβανομένης και της κατασκευής του πετρελαϊκού αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολης. Με τα δημοσιεύματα σε σειρά άρθρων του περιοδικού «Επίκαιρα» αργότερα, πληροφορήθηκαν οι Έλληνες το σχέδιο «Πυθία 1», βάσει του οποίου προετοιμαζόταν η δολοφονία του τέως πρωθυπουργού. Ερωτώ τον κ. Παπουτσή ως αρμόδιο υπουργό: Μόνο για την ασφάλεια της οικογένειάς του ενδιαφέρεται, αδιαφορώντας πλήρως για την τύχη ενός τέως πρωθυπουργού; Κι ακόμα ερωτώ: Θεωρεί περιττή την ανακάλυψη των δυνάμεων εκείνων που σχεδίαζαν να βγάλουν από τη μέση τον Καραμανλή;

Διανύουμε σήμερα περίοδο σκληρότατης οικονομικής δικτατορίας με πρώτιστο υπεύθυνο τον Παπανδρέου τον τρίτο που παρέδωσε ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ τη χώρα στους ξένους τοκογλύφους και κερδοσκόπους, καθορίζοντας μάλιστα τη μοίρα της Ελλάδας και των Ελλήνων για πολλές δεκαετίες. Αν κρίνω από τις διεξαχθείσες στις Βρυξέλλες διαπραγματεύσεις –διαπραγματεύσεις μη τελεσίδικου μέχρι στιγμής και αμφιλεγόμενου αποτελέσματος– απορώ και εξίσταμαι για την πλασματική υπεραισιοδοξία του πρωθυπουργού και την ανεδαφική διαβεβαίωσή του ότι δεν θα υπάρξουν άλλα μέτρα. Τόσο ο ίδιος όσο και ο κ. Βενιζέλος συμπεριφέρονται σαν να επρόκειτο να μας κυβερνάνε εις το διηνεκές. Από πού αντλούν επομένως το δικαίωμα, με υφιστάμενη σαφέστατη δυσαρμονία κυβέρνησης και λαού, ΝΑ ΔΕΣΜΕΥΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ σε βάθος μη προβλέψιμου χρονικού διαστήματος;