Η Τουρκία του Ερντογάν
Η εκλογή του Ταγίπ Ερντογάν στην πρωθυπουργία της Τουρκίας, στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, και το γεγονός ότι κατάφερε να επιβληθεί στην πολιτική ζωή της γειτονικής χώρας, παραμερίζοντας το πάντα «ανήσυχο» στρατιωτικό κατεστημένο, δημιούργησαν προσδοκίες για μια «μεγάλη αλλαγή» στις σχέσεις της Ελλάδας με τη γειτονική χώρα.
Ο Ερντογάν είχε τη δυνατότητα και την ιστορική ευκαιρία να γυρίσει σελίδα, να προσεγγίσει με ρεαλισμό τις πραγματικότητες που διαμορφώνονται γύρω μας, να κάνει τα βήματα που απαιτούνται ώστε η Τουρκία να εγκαταλείψει την εθνική αδιαλλαξία της. Να έρθει πιο κοντά στην Ελλάδα, και κατά συνέπεια πιο κοντά στην Ευρώπη.
Οι προσδοκίες αυτές δεν επιβεβαιώθηκαν. Μπορεί ο παρεμβατικός ρόλος του στρατού στην Τουρκία να υποχώρησε, η γειτονική χώρα ωστόσο δεν μας έχει δώσει ακόμη απτά δείγματα γραφής ότι επιθυμεί να προσεγγίσει το Αιγαίο ως μια θάλασσα ειρήνης, που θα ενώνει και δεν θα φιλοξενεί θερμά επεισόδια. Δεν έχει κάνει βήματα προόδου στο Κυπριακό, στην υφαλοκρηπίδα, στο Πατριαρχείο, στα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι μια Τουρκία που συνεχίζει να γειτνιάζει με την Ευρώπη, μονάχα γεωγραφικά.
Η Ελλάδα έχει ταχθεί προ πολλών ετών υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας. Πολλές φορές κλείσαμε τα μάτια στις προκλήσεις, ανοίξαμε μια φιλόξενη αγκαλιά, την οποία η Τουρκία δεν αξιολόγησε σωστά ποτέ.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Ταγίπ Ερντογάν στα Κατεχόμενα, με την ευκαιρία της επετείου του αιμοσταγούς «Αττίλα», όχι μόνο δεν βοηθούν στην κατεύθυνση της συνεννόησης και της συναντίληψης, αλλά αντιθέτως δείχνουν ότι και το σημερινό πρόσωπο της Τουρκίας μοιάζει δραματικά με εκείνο που η διεθνής κοινότητα και η Ελλάδα δεν θέλουν να θυμούνται. Τίποτα δεν δικαιολογεί δηλώσεις στα όρια της απειλής. Που αποκαλύπτουν τις πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας και δείχνουν ότι στην πραγματικότητα δεν έχει αλλάξει τίποτα από τις σκοτεινές εποχές του casus belli, το οποίο άλλωστε δεν έχει ακόμη απαλειφθεί.
Ο κ. Ερντογάν και η Τουρκία θα πρέπει να θυμούνται ότι στον σύγχρονο κόσμο απειλές δεν περνούν. Και τα έθνη που σέβονται την Ιστορία και το Διεθνές Δίκαιο, είναι εκείνα που μπορούν να προσδοκούν βάσιμα ότι θα έχουν μια θέση πρωταγωνιστή στην εποχή που έρχεται. Η Τουρκία χάνει το τρένο.