ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΠΑΡΤΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Είναι τουλάχιστον ακατανόητη η πανηγυρτζίδικη διάθεση που επιδεικνύουν και περιφέρουν κυβερνητικά στελέχη, πρωθυπουργικοί κύκλοι και φίλοι, αναλυτές και τηλεοπτικοί σχολιαστές πάσης μορφής και καταγωγής, άνθρωποι «του χρήματος και των αγορών» για το νέο κατόρθωμα της κυβέρνησης που δεν είναι άλλο από την επιμήκυνση και την επιδείνωση της εξάρτησης της Ελλάδας από διεθνή οικονομικά κέντρα αποφάσεων.
Γιατί ακριβώς πανηγυρίζουν; Επειδή θα χρωστάμε και για τα επόμενα 30-50 χρόνια; Επειδή μεταφέρουμε το χρέος στα παιδιά, μα και στα παιδιά των παιδιών μας, κάτι που ευχαρίστως δέχτηκαν οι «νταβατζήδες» δανειστές; Επειδή μήπως «θα έχουμε να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις»; Ή άραγε επειδή θέσαμε τα θεμέλια μιας ευρωπαϊκής διαδικασίας, όπως είπε ο πρωθυπουργός, που θα αφορά πολλούς λαούς στο εξής;
Για όποιον από τους παραπάνω –ή και άλλον– λόγους κι αν πανηγυρίζουν οι προηγούμενοι κύκλοι διά των τηλεοπτικών τους τελάληδων που αναλαμβάνουν εργολαβικά την παραπληροφόρηση-πειθώ της κοινής γνώμης ότι όλα πάνε καλά και οι Ευρωπαίοι μάς φροντίζουν, είναι προφανές ότι αυτήν τη φορά ξεπέρασαν τον εαυτό τους: Δεν πρόκειται απλώς για κορυφαία εκδήλωση ευρωλαγνείας και λιγουρισμού, αλλά και για θεωρητικοποίηση της απόφασης για πλήρη υποταγή στα ανώνυμα κέντρα αποφάσεων, με υπερκέντρο το Βερολίνο. Χρειάστηκαν μόνο μερικές δεκάδες χρόνια μετά την καταστροφή της Ευρώπης από την εργατική και παραγωγική Γερμανία (σε δύο μάλιστα δόσεις, την περίοδο 1914-1918 και την περίοδο 1939-1945) για να επιτραπεί από την άχρηστη, όπως αποδεικνύεται σε επίπεδο ηγετών (μετά τον θάνατο ή την αποχώρηση από την πολιτική σκηνή ανθρώπων όπως οι Μιτεράν, Θάτσερ, Κολ, Παπανδρέου, Γκονζάλεθ, Πάλμε, Μπρούτλαντ) και λήψης αποφάσεων, αλλά καταφανώς μεγαλόψυχη «Ευρώπη των νικητών» στη μετανοημένη Γερμανία τόσο να επανενωθεί όσο και να μεταφέρει εκ νέου την πρωτεύουσά της στο ιστορικό Βερολίνο. Εκεί, τώρα πια, σχεδιάζονται με ησυχία και ηρεμία οι μέρες της Ευρώπης, της άχρηστης και αντιπαραγωγικής Ευρώπης όπως τη θεωρούν εξ ορισμού οι Γερμανοί. Για να γίνει μάλιστα ευρύτερα συνείδηση αυτή η θέση και να περάσουν ευκολότερα ανά τον κόσμο οι σκέψεις και επιθυμίες τους (χωρίς να εκτίθενται ευθέως οι ίδιοι) για την πορεία της Ευρώπης, βάζουν μικρότερους δορυφόρους τους, χώρες-τελάληδες, να διαλαλούνν την αχρηστία των άλλων και να καθυβρίζουν/συκοφαντούν χώρες με ιστορία, αγώνες και πολιτισμό όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία. Φυσικοί σύμμαχοι των Γερμανών ανά τους αιώνες (Φινλανδία, Σλοβακία, Ουγγαρία – και σε δεύτερο πλάνο, που αν χρειαστεί γίνεται και πρώτο, οι χώρες της Βαλτικής) διεκπεραιώνουν με συνέπεια την εργολαβία του «θαψίματος» των χωρών που έχουν οικονομικά προβλήματα ή βγαίνουν «στην αγορά» για δανεισμό. Η Γερμανία σχεδιάζει, πιέζει, εκβιάζει και συσσωρεύει δύναμη περιμένοντας «στη γωνιά της», όπως ανάτους αιώνες πράττει, την κατάλληλη στιγμή για ένα μεγάλο και καθοριστικό χτύπημα. Πιο επιτυχημένο από τις άλλες φορές, όπου, για λίγο, δεν τα κατάφερε. Τώρα με την οικονομία τα πράγματα μοιάζουν πιο εύκολα απ΄όσο με τα όπλα και τις εισβολές: Αρκεί να δουλεύεις πολύ, να παράγεις περισσότερα απʼ όσα μπορείς να καταναλώσεις με αποτέλεσμα να τα καταναλώνουν άλλοι, να δημιουργείς εξάρτηση σε πολλές χώρες μέσω εξαγωγών-εισαγωγών και εργατικών χεριών. Όλα αυτά και άλλα συναφή τα κάνει μια χαρά η Γερμανία. Το πείραμα στις μέρες μας προσωποποιείται κατʼ αρχάς στην περίπτωση της Ελλάδας και το πολιτικό προσωπικό της χώρας καλείται απλώς να καταλάβει τι συμβαίνει και να αντισταθεί σε αυτό. Φαίνεται όμως ότι εδώ έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα: Πιθανώς το πολιτικό προσωπικό (τουλάχιστον μεγάλο μέρος του) δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει. Αν καταλαβαίνει και μετέχει στο σχέδιο εξάρτησης της χώρας, πανηγυρίζοντας μάλιστα, τότε είναι επικίνδυνο και πρέπει να φύγει χθες.
Όχι αύριο. Όμως, ό,τι κι αν συμβαίνει, η ιστορία της χώρας, η θέση της στην κοινωνία και το διαχρονικό γίγνεσθαι επιζητούν και επιβάλλουν άλλες επιλογές και άλλη στάση. Αν αυτό πρέπει να γίνει μέσα στο καλοκαίρι, ας γίνει. Αν μπορεί να περιμένει το φθινόπωρο, ας γίνει τότε. Μέχρι όμως να γίνει, καλό θα είναι να πει κάποιος σε αυτούς που πανηγυρίζουν ότι ταυτίζονται με εκείνους που απεργάζονται την εξάρτηση, τον ευτελισμό και το τέλος της Ευρώπης. Κι αυτό εκτός από τραγικό, είναι και επικίνδυνο.