Σύμμαχο την κοινωνία πρέπει να έχουν οι απεργοί

Αν δεν δυσκολέψει τη ζωή της κυβέρνησης, αν δεν εμποδίσει τη λειτουργία υποδομών που χρησιμοποιούν οι πολίτες, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα η απεργία.

Όμως όλα έχουν ένα όριο. Δεν μπορείς να στερείς το δικαίωμα του άλλου. Το δικαίωμά σου φθάνει μέχρι εκεί που δεν ενοχλείς την ελευθερία του. Έστω κι αν είσαι πιο ισχυρός ή… τσαμπουκάς. Πάντα θα υπάρχουν διαμαρτυρόμενοι, από τη στιγμή που ταλαιπωρούνται από μια απεργία. Και δυσκολεύονται να πάνε στη δουλειά τους. Ή κινδυνεύουν να χάσουν το καράβι, το αεροπλάνο. Ή δεν μπορεί να πλησιάσει ο πελάτης στο μαγαζί τους να ψωνίσει. Και τα βάζουν με τους απεργούς. Όταν όμως τύχει να απεργήσουν οι ίδιοι, τότε όλα αυτά τα ξεχνούν. Και θυμώνουν με τους διαμαρτυρόμενους, που ταλαιπωρούνται από την απεργία τους. Αυτό γιατί πρέπει να έχει ο καθένας την ίδια άποψη για την απεργία απʼ όποια πλευρά βρεθεί. Γιατί δεν μπορεί η απεργία να είναι καλή για σένα και κακή όταν απεργεί ο άλλος… Όμως, σε όποια όχθη κι αν είσαι, οφείλεις πάντα να έχεις υπόψη σου ότι η απεργία πρέπει να έχει την αποδοχή του όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας. Και αυτό οφείλει να το διασφαλίζουν οι διοικήσεις των σωματείων πριν αποφασίσουν να κατέβουν στους δρόμους. Διαφορετικά, αν έχεις την κοινωνία απέναντι, λιγοστεύουν οι πιθανότητες να κερδίσεις αυτά που διεκδικείς… Κι αυτό οι απεργοί θα πρέπει να το μετράνε.

Το ίδιο πρέπει να σκέφτεται και η κάθε κυβέρνηση. Εξαντλώντας κάθε δυνατότητα για να μη φθάσουν τα πράγματα στα άκρα.

Αυτό πρέπει να κάνει σήμερα, τώρα, ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου. Αλλά και οι ταξιτζήδες. Έχοντας υπόψη τους ότι αυτοί που ταλαιπωρούνται είναι πελάτες τους. Απʼ αυτούς κερδίζουν το ψωμί των παιδιών τους.