Βυζάντιον

Είναι σαν να κάθομαι στη μέση ενός παιδικού δωματίου ύστερα από πάρτι. Γιʼ αυτό και θα προσπαθήσω να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά για να καταλάβετε κι εσείς την κατάστασή μου. Βρίσκομαι σε ένα πράσινο νησί. Το μπαλκόνι μου είναι κάτω από πλάτανο – το τραπέζι πλαστικό, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, έχουν γίνει κομμάτια της ελληνικής φύσης. Στο διπλανό δωμάτιο μένει ένας παπάς που έχει γιο πιλότο στην Πολεμική Αεροπορία. Όταν θα φύγω, θα γνωρίζω και τις τεχνικές προδιαγραφές των αεροσκαφών και τις απαραίτητες δεήσεις προς τον Ταξιάρχη. Τρώω φρούτα, βαδίζω και κολυμπώ. Σε λίγα χρόνια φοβούμαι πως θα μπορείς να με πάρεις απʼ όπου κι αν βρίσκομαι για να με τοποθετήσεις σε μια καρτ ποστάλ από την Αιδηψό.

Μετά είναι τα τζιτζίκια. Τα απαραίτητα τζιτζίκια. Ποτέ μου δεν κατάλαβα για ποιον λόγο ο ήχος από τα τζιτζίκια επενδύεται με μελωδική διάθεση. Είναι σαν να αποθεώνεις τη μονοτονία. Θα ήταν προτιμότερο και ασφαλώς με μεγαλύτερο ενδιαφέρον το να ακούγονται δελτία ειδήσεων από τα δένδρα. Αλλά γενικώς εμένα το καλοκαίρι με κουράζει πια. Μικρός το περίμενα να έρθει, μεγάλος το περιμένω να φύγει. Και τι δεν θα έδινα για μια μέρα χειμώνα, για λίγα λίτρα βροχής δίπλα σε ανταριασμένη θάλασσα… Προφανώς θα φταίει που χειμωνιάζω μέσα μου. Πριν από λίγα χρόνια προσπαθούσα να κατανοήσω την αδικία του θανάτου. Τώρα παιδεύομαι να δικαιολογήσω το μυστήριο της ζωής. Περιέργως όλα αυτά δεν με απασχολούν ιδιαίτερα τούτη τη μέρα. Είμαι cool, μου αρέσει κάτω από το πλατάνι, πίνω έναν φρέντο καπουτσίνο και η Σύνοδος Κορυφής έχει επάνω μου τόση επίδραση όση η μύγα που τρέχει μονάχη, σαν τη δική της δόξα στην ολόμαυρη ράχη της γάμπας μου. Είναι Πέμπτη μεσημέρι και, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν μου καίγεται καρφάκι για τη Σύνοδο. Επίσης βρίσκομαι στην εξαιρετικά δύσκολη θέση που έχει να κάνει με το κλείσιμο της εφημερίδας. Η Σύνοδος μπορεί να τελειώσει και βράδυ, εγώ πρέπει να δώσω τη στήλη μέχρι νωρίς το απόγευμα. Αν μη τι άλλο, οι στήλες των πρώτων σελίδων έχουν το προνόμιο της καλύτερης επαφής με την επικαιρότητα. Εμείς εδώ τη βγάζουμε με εικασίες, εμμονές και εκτιμήσεις. Συχνά αισθάνομαι όπως ένας προφήτης που τον έστησε ο Μεσσίας του.
•••

Τέλος πάντων, ακόμα κι αν δεν έχει βρεθεί η λύση στη Σύνοδο Κορυφής, θα βρεθεί αργότερα. Θα έχει κάτι από τη γαλλογερμανική συμφωνία, με ή χωρίς τη συμμετοχή ιδιωτών, με ή χωρίς επιλεκτική χρεοκοπία, με Παπανδρέου ή Σαμαρά, που δεν έχει απολύτως καμία σημασία πέραν της προσωπικής αίσθησης που έχουν περί πεπρωμένου. Όμως δεν ξέρω αν έχει πραγματική σημασία το να σωθεί αυτή η χώρα ως σφραγίδα και σημαία, ενώ ταυτοχρόνως θα είναι ένα κλούβιο αυγό, κάτι δυσώδες κάτω από ένα εύθραυστο περίβλημα. Σκεφτόμουν, για παράδειγμα, πως θα ήταν εξόχως καλύτερο να πήγαινε ο Γιώργος στη Σύνοδο Κορυφής με ταξί. Όχι με ένα ταξί Βρυξελλών, αλλά με δέκα χιλιάδες ελληνικά. Να διασχίσουν όλοι αυτοί την Ευρώπη, σαν ένα κίτρινο ποτάμι που πάει να πνίξει τις Βρυξέλλες. Και από δίπλα να έρχονται οι τύποι της ΠΝΟ, οι «Αγανακτισμένοι» με τα τσαντίρια, οι αγρότες με τρακτέρ και ο Σαμαράς ντυμένος Ιουστινιανός. Και μπροστά από όλους, σαν ηρωικός σκωτσέζος πολεμιστής, ο Γιώργος. Φανταστείτε αυτήν την εικόνα στην κεντρική πλατεία των Βρυξελλών. Θα ήταν και ο μοναδικός τρόπος για να καταλάβουν οι εταίροι μας ότι ματαιοπονούν. Με τα χεράκια της η Μέρκελ θα κεντούσε το θέμα της νέας δραχμής. Η Ελλάδα δεν σώζεται. Διότι η σωτηρία της Ελλάδας δεν βρίσκεται στα δημοσιονομικά μερεμέτια. Η Ελλάδα δεν σώζεται γιατί οι γάγγραινες στο σώμα της είναι τόσο πολλές, ώστε αν τις κόψεις δεν θα σου μείνει πια σώμα.
•••
Η Ελλάδα δεν σώζεται επειδή όλα όσα λέγονται για τη σωτηρία της βασίζονται σε ένα τεράστιο ψέμα. Όλοι λένε πως έχει κάνει προόδους, πως βρίσκεται στον σωστό δρόμο, πως πατάει καλά στην ανηφόρα. Όμως υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό; Η μόνη αλήθεια βρίσκεται στις θυσίες των γνωστών υποζυγίων, που έχουν ως αποτέλεσμα μια ελαφρά βελτίωση κάποιων δεικτών. Η αλήθεια είναι πως θυμίζουμε δρομέα που τρέχει επάνω σε διάδρομο. Μπορεί να ιδρώνει, αλλά δεν πηγαίνει πουθενά, μένει στο ίδιο σημείο. Η Ελλάδα δεν σώζεται επειδή εδώ και έναν χρόνο δεν έκανε απολύτως τίποτα για να σωθεί. Απολύτως τίποτα. Διατήρησε το ίδιο τεράστιο κράτος και κόβει το φαγητό των παιδιών της για να το συντηρήσει. Επίσης διατήρησε ακμαιότατες τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και την ατιμωρησία. Το μόνο που έκανε ήταν να πληρώνει το κόστος τους. Επίσης η Ελλάδα έκανε όσα μπορούσε για να τη μισήσεις. Δεν θα σας πω ότι με τουρκοκρατία θα μας έβγαινε φθηνότερα, γιατί θα αρχίσουμε πάλι τα γνωστά με τα mail. Θα σας πω, όμως, ότι αυτό που θα αισθανθείτε όταν πάρετε στα χέρια σας τον λογαριασμό του Μεσοπρόθεσμου θα είναι πρωτόγνωρο. Μην τρομάξετε όμως, θα είναι μίσος αγνό.

•••
Η Ελλάδα δεν σώζεται επειδή ακόμα και την ύστατη ώρα θρέφεται με τα νέα μεγάλα εθνικά ψέματα. Αν ρωτήσετε τον διπλανό σας, θα σας πει ότι η κρίση είναι ευρωπαϊκή, ότι προκλήθηκε από τις ανισορροπίες μέσα στην Ευρωζώνη, από την ασχήμια του καπιταλισμού. Κανένας δεν θα σας πει ότι η κρίση προκλήθηκε επειδή τα ελληνικά μουσεία έχουν 40 κηπουρούς. Δυστυχώς, κανείς δεν θα σας πει ότι η κρίση είναι το ελληνικό όνειρο του διορισμού στο Δημόσιο που μετατράπηκε σε εφιάλτης. Αλλά ποιος να σας το πει; Μια άτολμη και αδύναμη κυβέρνηση ή μια χυδαία λαϊκίζουσα αντιπολίτευση; Δεν θα σας το πει κανείς επειδή, απλώς, εσείς οι ίδιοι αρνείστε να το πείτε στον εαυτό σας. Μην το ψάχνετε, οι ιδέες και οι εμμονές που έχουν φυτευτεί στο κεφάλι μας έβγαλαν ρίζες, κατέλαβαν το οπτικό νεύρο, δεν μας αφήνουν πια να δούμε καθαρά.

•••
Η Ελλάδα δεν σώζεται επειδή ακόμα και σήμερα στο Πάρκο Ελευθερίας μαζεύονται παρέες που μακαρίζουν την τύχη του επόμενου πρωθυπουργού, του Σαμαρά, που θα παραλάβει μια χώρα σε περιβάλλον τελικής λύσης, την οποία θα πρέπει απλώς να υλοποιήσει. Για να σας το πω πιο ωμά, αυτή η χώρα δεν θα σωθεί επειδή επιμένει να διατηρεί μια ψευδαίσθηση υπερηφάνειας που πλέον δεν υφίσταται. Αν μπορούσαμε να αποδεχθούμε την ταπείνωσή μας, θα βλέπαμε το πρόβλημα ως έχει, όχι όπως θέλουμε να το βλέπουμε. Κατά τη γνώμη μου, τα ελληνόπουλα θα έπρεπε να διδάσκονται ότι η Ελλάδα ταπεινώθηκε με ευθύνη του λαού και των ηγετών της. Τα ελληνόπουλα πρέπει να μάθουν ότι για πρώτη φορά μετά το 1821 οι τύχες της χώρας αφέθηκαν σε ξένα χέρια. Πριν από δύο αιώνες η Ελλάδα συμβόλιζε κάτι φωτεινό για την ανθρωπότητα. Τώρα είναι πρόβλημα. Δεν μας λυπούνται. Μας σιχαίνονται.

•••
Εγώ πάλι αυτήν την εβδομάδα σιχαίνομαι τους ταρίφες. Και πολύ περισσότερο εκείνους που σπεκουλάρουν στους τραμπουκισμούς τους. Ειλικρινώς, αν ήταν στο χέρι μου, θα έπαιρνα ένα τανκ, θα έβγαινα στον δρόμο και θα έκανα το ταξί να θυμίζει τον Τουίτι που τον πάτησε ελέφαντας. Και πριν πατήσω τον ταρίφα, θα του έλεγα ότι το κάνω αναδρομικά για τα χρόνια της φοροδιαφυγής του, για την εποχή που δεν πλήρωνε ούτε δραχμή, ούτε ευρώ εφορία. Θα τον πατούσα για τις αποδείξεις που δεν δίνει, για τον κινητήρα χωρίς έλεγχο καυσαερίων, για το ντου στον διάδρομο των λεωφορείων. Θα ξεχνούσα ακόμα και το δίκαιο που πιθανότατα έχει. Έχουμε εμφύλιο και δεν το έχουμε παραδεχθεί. Τι σας έλεγα παραπάνω; Ακόμα κι αν ειλικρινώς θέλεις να σώσεις αυτήν τη χώρα, είναι πρακτικά αδύνατον. Για να τη σώσεις, πρέπει να τη σκοτώσεις.

•••
Και κλείνω με μια ωραία ερώτηση, ελαφρώς ρητορική και αρκετά προβοκατόρικη. Είναι αλήθεια ότι αυτές τις μέρες συζητάμε κάτι ωραία deal για την προμήθεια μαχητικών από Γερμανούς και Γάλλους; Ισχύει όντως ότι σεμνά και διακριτικά πάμε να αγοράσουμε αεροπλάνα; Αν το κάνουμε, ελπίζω πως είναι για να βομβαρδίσουμε την Αθήνα.