Και τραυματική και ταπεινωτική κι επικίνδυνη!
Κάτι που πολύ εύγλωττα το συνοψίζει μʼ έναν στίχο του ο Μένανδρος, όταν λέει πως: «Τα δάνεια, δούλους τους ελευθέρους ποιεί…». Κι ακριβώς είναι υπό το φως αυτού του αφορισμού που πρέπει να τεθεί, και κυρίως να συνειδητοποιηθεί απʼ όλους, η εν ψυχρώ ευρωπαϊκή δήλωση (με υπογραφή Γιούνκερ) ότι: Δυστυχώς η Ελλάδα θα χάσει μεγάλο μέρος της εθνικής της κυριαρχίας! Η οποία προκάλεσε μεν κάποιες συντηρητικές εν πολλοίς αντιδράσεις, όχι όμως και τον κλονισμό που κανονικά θα έπρεπε να είχε προκαλέσει στους πολίτες. Ίσως γιατί κανένας δεν θέλει να υποστεί τις τραυματικές διαστάσεις (και συνέπειες) αυτού του μηνύματος.
Ή ενδεχομένως και γιατί θεωρείται (ωρίμως) φυσικό παράγωγο των κατά συρροήν ταπεινωτικών εξελίξεων, των οποίων το τελευταίο διάστημα γίνεται κοινωνός ο μέσος Έλληνας. Εν είδει, δηλαδή, εθνικής ανοσίας, έναντι όσων πρωτοφανών ανελίσσονται.
Ό,τι όμως και να συμβαίνει, οφείλουμε να δούμε και να πούμε την αλήθεια. Διότι: Ούτε παρηγορητικά ψέματα ούτε παραπλανητικές ψιμυθιώσεις ωφελούν. Οι δανειστές (κι εταίροι), όσο και αν διέπονται από καλές προθέσεις, δεν πρόκειται να μας χαριστούν. Ούτε και να χαρίσουν. Δίδουν πάντα επί αντιπαροχή. Κι ενυποθήκως μόνον. Και μέρος αυτής της προδιασφαλίσεώς των, θεωρούν ακριβώς και στοιχεία που συνάπτονται προς την εθνική κυριαρχία. Τι, επί παραδείγματι, θα πουληθεί. Τι θα μεταλλαγεί. Τι θα προκύψει. Πώς θα μεθοδευθεί ώστε να τους διασφαλίζει προοπτικές εξοφλήσεως. Και όχι μόνον.
Κι αυτά βεβαίως διαλαμβάνουν εκ των πραγμάτων (ή τουλάχιστον δημιουργούν συνθήκες και προϋποθέσεις) αναλόγων πολιτικών διαμορφώσεων.
Και πέραν αυτών: Αφενός ιδιοποιήσεως φυσικού πλούτου. Και αφετέρου διαχειρίσεως στρατηγικών πλεονεκτημάτων εκεί που αυτά προκύπτουν. Με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Και σημαίνει πολλά. Σε μια κλίμακα προδήλων (αλλά και αδήλων) γεωπολιτικών οφελών.
Για να μην αοριστολογούμε όμως, οφείλουμε να πούμε το πολύ πιο απλό:
Αφενός η επιδεινούμενη ελληνική παθογένεια (και η αναπαραγόμενη στρατηγική αδυναμία) και αφετέρου οι προφανείς κίνδυνοι σε όσα ιεραρχούνται ως εθνικά ζητήματα (αιγαιωτικά και άλλα) δημιουργούν αδυσώπητες προοπτικές. Που πρέπει νʼ αντιμετωπισθούν για νʼ αποσοβηθούν ενδεχόμενοι (διά τετελεσμένων) εθνικοί ακρωτηριασμοί. Που δεν θα είναι ποσώς αναστρέψιμοι. Ακόμη και όταν στο μέλλον επανακτηθεί το τεκμήριο της εθνικής κυριαρχίας που έχει (εξ υποθηκεύσεως) κολοβωθεί.
Πέραν δηλαδή της ταπεινώσεως που μπορεί να προκαλείται από αυτές τις τραυματικές (και κατʼ ακρίβειαν ιταμές) επισημάνσεις των εταίρων, ο Ελληνισμός (εντός κι εκτός μητροπολιτικού κέντρου) οφείλει να επιστρατεύσει ακόμη και τα κατάλοιπα της εθνικής του ικμάδας.
Προκειμένου να υπερβεί όσα προοιωνίζονται. Όσα δηλαδή δυνάμει αναπαράγονται από την κατολίσθηση που εξελίσσεται.
Με την επανεκκίνηση εκείνων των δυναμικών, που θα ενεργοποιήσουν τις αναγκαίες στρατηγικές αντιστάσεις. Τις οποίες έχει ανάγκη ο Ελληνισμός, προκειμένου νʼ αντεπεξέλθει, χωρίς νʼ αφήσει καθʼ οδόν θρύμματα εθνικών σπονδύλων. Κι αυτό δεν λέγεται και δεν διέπεται καθόλου από εθνικιστικά σύνδρομα.
Κάθε άλλο. Μακριά από εμάς τέτοιες οπτικές και προσεγγίσεις. Οι κίνδυνοι όμως είναι τώρα και είναι εδώ. Μπροστά μας. Κι έχουν προσδιορίσιμο είδος και βάρος: Απώλεια εθνικής κυριαρχίας!
Και ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω…