Θλιβερός απολογισμός

Επτά χρόνια πριν, αρχές Ιουλίου 2004. Κορυφαία στιγμή για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Η Ελλάδα αναδεικνύεται στην Πορτογαλία πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το όνειρο γινόταν πραγματικότητα. Η θρυλική ιαχή «σήκωσέ το το τιμημένο» έκανε τις καρδιές όλων των Ελλήνων να σκιρτούν.

Λίγες μέρες μετά, Αύγουστος 2004, έναρξη της Ολυμπιάδας. Οι Έλληνες ζούσαν τον μύθο τους. Όλη η υφήλιος, καθηλωμένη στους τηλεοπτικούς δέκτες, παρακολουθούσε το μεγαλειώδες θέαμα. Στιγμές μοναδικές.

Συλλογική έξαρση. Η Ελλάδα της αυτοπεποίθησης, του μεγαλείου και της περηφάνιας. «Ευχαριστούμε Ελλάδα», αναφωνούσε στην τελετή λήξης ο Ζακ Ρογκ, πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.

Το πλήθος παραληρούσε στο Ολυμπιακό Στάδιο και μαζί του ολόκληρη η Ελλάδα.

Ιούλιος 2011. Η Ελλάδα των αγανακτισμένων. Η Ελλάδα του Μνημονίου, της ύφεσης, της κατήφειας, της απαισιοδοξίας. Στα άδεια και ερημωμένα στάδια τίποτε πια δεν θυμίζει τις λαμπερές εκείνες αυγουστιάτικες μέρες του 2004.

Ο απόηχος των ζητωκραυγών αντικαταστάθηκε από τις φωνές των αγανακτισμένων. Αλλά και από τη σιωπή των απελπισμένων που κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει το δικαίωμα της ελπίδας.

Καλοκαίρι 2004, καλοκαίρι 2011. Θλιβερή σύγκριση, θλιβερός απολογισμός.